Δεκέμβριος: Γύρω - γύρω του Χριστού η κορφή του χειμωνιού.

                                                   

  Με μια γλυκιά ηλιόλουστη ημέρα μας υποδέχτηκε ο Δεκέμβριος θέλοντας έτσι να μας καλοπιάσει.  Εμείς όμως πέρα από ευχές  για καλό μήνα και καλές  γιορτές ας ξεφυλλίσουμε για άλλη μια  φορά το βιβλίο  της κ. Λίνας Μπόγρη - Πετρίτου από  το οποίο αντλούμε  πληροφορίες  για  το μήνα  και τη λαογραφία  του:

             « Άγια Βαρβάρα μίλησε, κι Άι Σάββας απεκρίθει:

             -Μαζέψτε ξύλα κι άχυρα και σύρτε και στο μύλο,

              γιατί Άι Νικόλας έρχεται στα χιόνια φορτωμένος»

Δεκέμβριος, ο πρώτος μήνας  του χειμώνα και ο τελευταίος, ο δωδέκατος του χρόνου, στο Γρηγοριανό ημερολόγιο. Το όνομά του έμεινε ίδιο απ’ όταν ήταν ο δέκατος μήνας, (decem= δέκα λατιν.), στο παλιό ρωμαϊκό ημερολόγιο.       

Ο Δεκέμβρης του χιονιού, της παγωνιάς, της θαλπωρής του σπιτιού. Ο Δεκέμβρης, ο γιορτινός. Ο Δεκέμβρης του Δωδεκαήμερου, των… καλικάντζαρων, της μεγάλης γιορτής των Χριστουγέννων. Ο Δεκέμβρης της προσμονής και της χαράς των παιδιών.

-Το τραγούδι με τον τρύγο, το Δεκέμβρη παραμύθι.

Οι κρύες ημέρες του Δεκέμβρη αρχίζουν από τα  Νικολοβάρβαρα, όπως στη λαϊκή μας παράδοση αναφέρονται οι γιορτές της Αγίας Βαρβάρας, του Αγίου Σάββα  και του Αγίου Νικολάου (4, 5 και 6 αντίστοιχα), στις αρχές του μήνα.

-Τα Νικολοβάρβαρα παγώνουν και τα μάρμαρα.

-Η Αγιά Βαρβάρα βαρβαρώνει (αγριεύει το κρύο), ο Άι Σάββας σαβανώνει (κοκαλώνεις από την παγούρα), κι ο Άι Νικόλας παραχώνει (σε κλείνει στο σπίτι).

Οι ναυτικοί μας συμφωνούν με τους στεριανούς και λένε:

-Τ’ Άι Νικολοβάρβαρα κατεβασιές και χιόνια, μπουράσκες και τελώνια. (μπουράσκα, παραφθορά της λέξης  μπράσκα= είδος τεράστιου βάτραχου).

Λέγεται ότι ο Άγιος Νικόλαος, προστάτης των ναυτικών, είναι εκείνος που επινόησε το πηδάλιο, για τούτο και η ευχή μας:

-Ο Άι Νικόλας στο τιμόνι σου.

Τον Δεκέμβριο έχουμε τις μικρότερες ημέρες.

 -Του Δεκέμβρη η ημέρα, καλημέρα-καλησπέρα, που αρχίζουν να μεγαλώνουν από τα Χριστούγεννα (αρχίζει το χειμερινό ηλιοστάσιο), ο λαός μας όμως που βιάζεται, λέει, ότι από της Αγίας Άννας (9 Δεκ.),

 -Η μέρα παίρνει ανάσα.

 Και από του Αγίου Σπυρίδωνα (12 Δεκ.),

 -Η μέρα παίρνει ένα σπυρί, μεγαλώνει δηλαδή λίγο λίγο. 

Μέχρι τα Χριστούγεννα στην ημέρα έχει προστεθεί μια ώρα ακόμα.

-Χριστός γεννάται, ώρα γεννάται.

Τιμάται  ο Άγιος Ελευθέριος  (15 Δεκ.),  που χαρίζει στις γυναίκες που περιμένουν παιδί, «καλή λευτεριά». Στις 16 του μήνα (περισσότερο στην ελληνική ύπαιθρο), γιορτάζουν τον Άγιο Μόδεστο, προστάτη των οικόσιτων ζώων αλλά και εκείνων που βοηθούν το γεωργό στο όργωμα.

Μέσα στον Δεκέμβρη η σπορά πρέπει να ’χει τελειώσει,

-Δεκέμβρη, δίκια σπέρνε, συμβουλεύουν μέσα από την παροιμία οι παλιοί, που σημαίνει πως ο σπόρος πρέπει να πέφτει με προσοχή και σύνεση, γιατί τώρα το χώμα είναι αφράτο και νωπό από τις βροχές, και δεν υπάρχει λόγος να πετιέται παντού κι όπου προλάβει να φυτρώσει. 

Το κρύο δυναμώνει.

-Γύρω γύρω του Χριστού, η κορφή του Χειμωνιού.

 Και οι χαρές των αγροτών μεγάλες, καθώς υπολογίζουν τη σοδειά. 

 -Χειμωνιάτικα Γέννα, καλοκαιρινή χαρά.

 Περιμένει ο λαός μας το χιόνι γιατί πιστεύει πως:

-Χρυσάφι του καλοκαιριού, το χιόνι του Δεκέμβρη.

 Και εκείνο (το χιόνι), αν έχει αργήσει, μας παραγγέλνει:

 -Αν τ’ Άι Φιλίππου λείπω, τ’ Άγια των Αγιών δε λείπω, εννοώντας τις Άγιες ημέρες των Χριστουγέννων.

Ο φόβος για βαρύ χειμώνα πάντα υπάρχει, γιατί

-Αν πρωιμήσει η μυγδαλιά κι ανθίσει το Δεκέμβρη,

 βαρύς χειμώνας κι όψιμος θε να ’ρθει να μας εύρει.

Για τούτο κι όλοι προσδοκούν και εύχονται:

-Να ’ν’ τα Χριστούγεννα στεγνά, τα Φώτα χιονισμένα

 και τα Λαμπρά βρεχούμενα, αμπάρια γιομισμένα!

Αντάρα στο λιμάνι.

Ο Νοέμβρης αποφάσισε να μας δείξει τα δόντια του καθώς φεύγει. Ο μανιασμένος  νοτιοδυτικός άνεμος έχει ξεσηκώσει τη θάλασσα  και ο χορός των κυμάτων σκεπάζει  το λιμάνι της Αίγινας. 

Οι εικόνες είναι μοναδικές αλλά όχι σπάνιες κάθε φορά που φυσά πουνέντης στην Αίγινα. 

Η μανία της φύσης, η αγριότητα, η δύναμη φοβερή. Η φύση δείχνει το μεγαλείο της ακόμα και μέσα από την καταιγίδα. 

Ο  δυνατός άνεμος και το κρύο που ενέσκηψε μας οδηγεί να θυμηθούμε τη γνωστή παροιμία όπου κάθε χρόνο του "Αγίου Αντρέα  το κρύο αντριεύει".

Ο χειμώνας με άλλα λόγια είναι εδώ!!!

 

Ο "Φοίβος" δεν θα φύγει απόψε!

 Δεν θα πραγματοποιήσει  το τελευταίο δρομολόγιο του απόψε ο "Φοίβος" Οι ισχυροί άνεμοι που πνέουν έχουν προκαλέσει ακυρώσεις πολλών δρομολογίων.

Συγκεκριμένα απόψε ο "Φοίβος" δεν θα πραγματοποιήσει  το τελευταίο δρομολόγιο του από Πειραιά προς Αίγινα στις 18.00 και από Αίγινα προς Πειραιά στις 19.30 αντίστοιχα.

Ο Άγιος Ανδρέας στη βόρεια πλαγιά της Παλαιάς Χώρας.

                                 

     Στη  βόρεια άκρη της Παλαιάς  Χώρας  σφηνωμένος μέσα  στην πλαγιά  βρίσκεται  ο πάλλευκος  Άγιος Ανδρέας  που  εορτάζει σήμερα.  Κρυμμένος, θα έλεγε κάποιος από τα αδιάκριτα βλέμματα και στη σκιά  της Μεσαιωνικής πολιτείας τον συναντάμε μετά τον πασίγνωστο Άγιο Φανούριο που στην εορτή του στα τέλη Αυγούστου συγκεντρώνει πλήθη πιστών.

Ο Άγιος Ανδρέας ντυμένος  στα λευκά του διατηρεί  την αρχιτεκτονική των ναών της Παλαιάς Χώρας. Μονόχωρη, θολωτή βασιλική με  την είσοδο του προς  τα δυτικά βρίσκεται  σε ένα σημείο με θέα  προς  το Βαθύ και την περιοχή της Σουβάλας. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό  που δεν συναντάμε συχνά σε παρόμοια εκκλησάκια είναι το μικρό  φροντισμένο προαύλιο, η αυλή  της Εκκλησίας που είναι και αυτή καλό ασβεστωμένη.

Ο  κ. Σοφοκλής Δημητρακόπουλος  στο βιβλίο του "Χριστιανική Αίγινα" δεν συμπεριλαμβάνει το εκκλησάκι αυτό  στον οικισμό της Παλαιάς Χώρας, όπως άλλωστε και το γειτονικό του Αγίου Φανουρίου. Εκκλησιαστικά και οι δύο ναοί ανήκουν στην ενορία  του Βαθέος.

Τέλος πολύ καλή εντύπωση  προκαλεί  η καθαριότητα, η ευπρέπεια  του χώρου τόσο  εξωτερικά όσο και εσωτερικά κάτι που μαρτυρεί  την φροντίδα  των ενοριτών.

Τις φωτογραφίες μας παραχώρησε  ο κ. Χρήστος Νεστορίδης  τον οποίο ευχαριστούμε πολύ.

 

Ο Άγιος Ανδρέας στα βουνά της Αίγινας

                                     

                                        

   Ανεμοδαρμένο το ταπεινό εκκλησάκι πάνω στο βουνό.  Μοναδικές οι φωτογραφίες  της κ. Καλλιρρόης Μπέση από τον  Άγιο Ανδρέα. Και το λέμε αυτό γιατί πολύ δύσκολα  μπορεί  να ανέβει κάποιος εκεί. Γι' αυτό την ευχαριστούμε πάρα πολύ που της δημοσίευσε στη προσωπική της σελίδα  στο Fb  και έτσι μπορούμε κι εμείς να απολαμβάνουμε αυτή την ομορφιά.

   Του Αγίου Ανδρέα λοιπόν σήμερα τελευταία ημέρα  του Νοέμβρη  Η λαϊκή παράδοση θέλει  να από σήμερα να αντριεύει το κρύο. Οψόμεθα!!!

  Σκαρφαλώνοντας προς το Μοναστήρι της Χρυσολεόντισσας, ένα από τα χαρακτηριστικά  του τοπίου είναι η ύπαρξη πολλών  μικρών  εξωκλησιών. Συγκεκριμένα στα δεξιά καθώς πλησιάζουμε προς το μοναστήρι διακρίνουμε το ύψωμα του Αγίου Ανδρέα, όπου στην κορυφή του υψώνεται το ταπεινό εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα που εορτάζει σήμερα  30 Νοεμβρίου.

  Το ξωκλήσι βρίσκεται  στα βορειοδυτικά  του μοναστηριού.  Σήμερα  με την ενασχόληση πολλών ομάδων και συλλόγων με τα μονοπάτια  της Αίγινας, το ύψωμα αποτελεί έναν από τους πεζοπορικούς προορισμούς της Αίγινας.

  Ερημικό  το ξωκλήσι, ταπεινό, ντυμένο με πλάκες στην οροφή του, περιτριγυρισμένο από θάμνους και χαμηλή βλάστηση όπως σκίνα και πουρνάρια, στέκει ως άλλος βιγλάτορας πάνω στο βουνό. Χαρακτηριστική η σιδερένια τζαμαρία που έχει προστεθεί  για  να προστατεύει  τους προσκυνητές  του ανήμερα  της εορτής του.

    Στην επόμενη πανοραμική φωτογραφία το εκκλησάκι  μόλις  που διακρίνεται  στην κορυφή  του πρώτου από αριστερά  υψώματος.

Η θέση του, το σημείο που βρίσκεται  και η πανοραμική θέα σε προκαλεί να το επισκεφτείς.

  Άλλα  εκκλησάκια αφιερωμένα  στον Άγιο Ανδρέα  εντοπίζουμε στο Βαθύ και στο Μαραθώνα της Αίγινας.

 

Το τέλος της "διπλοβάρδιας" και ο Γιάννης Πούντος.

Φωτογραφίες: Ανέστης Κορνέζος

Δύο ερωτήματα προκύπτουν από τον τίτλο  του σημειώματος μας:

1. Ποιος  θυμάται σήμερα  τη "διπλοβάρδια" ;

2. Τι είναι η "διπλοβάρδια";

Ακούγεται λογικό σήμερα κάποιος να μη γνωρίζει αυτή τη λέξη, ή καλύτερα αυτή τη συνθήκη εκπαίδευσης.

Θα πρέπει να κάνουμε λοιπόν μια μικρή αναφορά  στο παρελθόν και να θυμίσουμε ότι για αρκετές δεκαετίες στην Αίγινα  το Καποδιστριακό Γυμνάσιο και το Λύκειο λειτουργούσαν σε δύο βάρδιες. Πρωί και απόγευμα.

Οι μαθητές της πρωινής βάρδιας τελείωναν τα μαθήματα  τους στις 14.00 και αμέσως  μετά ξεκινούσαν μαθήματα οι μαθητές  της απογευματινής βάρδιας που έφτανε μέχρι  τις επτά  το βράδυ. Δύσκολες συνθήκες εκπαίδευσης αν υπολογίσουμε  και τον τρόπο μεταφοράς  των μαθητών τότε, τις καιρικές συνθήκες και άλλα θέματα.

Ασφαλώς δεν ήταν και το καλύτερο να σχολάνε μαθητές  το χειμώνα στις επτά  το βράδυ με κρύο και βροχή και να πρέπει να πάνε από  την Αίγινα στο Μεσαγρό, στην Πέρδικα στη Σουβάλα αλλά και πιο μακριά.

Όταν κτίστηκε  το νέο κτίριο στην Αγία  Βαρβάρα, η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε  για κάποιες χρονιές. Μπορεί το κτίριο να ήταν σύγχρονο, μεγαλύτερο και πιο άνετο και ασφαλές από το παλιό, που κατεδαφίστηκε μετά, αλλά  δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει  τις εκπαιδευτικές ανάγκες  δύο μεγάλων σχολικών μονάδων.

Επί  δημαρχίας Παναγιώτη Κουκούλη, ο Γιάννης Πούντος που διετέλεσε αντιδήμαρχος, Πρόεδρος Επιτροπής Παιδείας και Δημοτικού Συμβουλίου πρωτοστάτησε  στο διαχωρισμό των δύο σχολείων και στη μεταφορά  του 1ου Γυμνασίου σε πτέρυγα  του σημερινού ΕΠΑΛ.

Για να γίνει αυτό, απαιτούνταν πολλές θυσίες και αγώνας. Χρειάστηκαν χρήματα για  μετατροπές  του κτιρίου και αναμόρφωση ώστε να εξυπηρετήσει αυτόνομα ένα ακόμα σχολείο.

Ο  ΓΙΑΝΝΗΣ  ΠΟΥΝΤΟΣ, σε συνεργασία με το Δήμαρχο Αίγινας κ.Π. Κουκούλη, τους συναδέλφους του στο Δημοτικό Συμβούλιο, έβαλε πλάτη και πήρε την υπόθεση αυτή ως ένα προσωπικό στοίχημα.

Είναι μια από τις ενέργειες του, μια προσπάθεια, ένας αγώνας που έφερε αποτέλεσμα. Και αυτό είναι η ποιοτική βελτίωση  της λειτουργίας  των δύο σχολείων σε ανθρώπινες συνθήκες.

Έτσι καταργήθηκε η διπλοβάρδια από  τα σχολεία  της Αίγινας. Με  τον αγώνα και του ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΥΝΤΟΥ.

Αυτό δεν γράφτηκε αυτές  τις μέρες και δεν ακούστηκε. Δεν πρέπει να ξεχαστεί!

Γιατί άλλαξε όλη η ζωή της Αίγινας. Αρκεί να υπολογίσουμε τις μετακινήσεις γονέων και μαθητών, τα ωράρια των σχολείων αλλά και των εξωσχολικών δραστηριοτήτων που είχαν εναρμονιστεί στο πρωί - απόγευμα (Φροντιστήρια - Ξένες γλώσσες - προπονήσεις ομάδων).

Αυτές οι ενέργειες αφήνουν μεγάλες παρακαταθήκες και προίκα  στις επόμενες γενιές.

 

"Η Επανάσταση του 1821 σε στεριά και θάλασσα" Επετειακή εκδήλωση.

 Επετειακή εκδήλωση απόψε στο Λαογραφικό Μουσείο της Αίγινας σε συνεργασία  του Δήμου Αίγινας, του Δήμου Ύδρας της Κ.Ε.Δ.Α. και  της  Στρατιωτικής  Σχολής Ευελπίδων.

Η εκδήλωση έχει  ως θέμα: "Η  Επανάσταση  του 1821  σε στεριά και θάλασσα". Η προσέλευση των ακροατών θα ξεκινήσεις  στις 17.45 και στις 18.00 θα ακολουθήσουν οι χαιρετισμοί.

Ομιλητές της εκδήλωσης είναι:

Ο κ. Ανδρέας Καστάνης, ομότιμος καθηγητής Σ.Σ.Ε. με θέμα: "Τα ελληνικά  άτακτα στρατεύματα κατά  την Επανάσταση  του 1821 - Η οργάνωση και η τακτική των Ελλήνων"

Ο  Δήμαρχος Ύδρας κ. Γ. Κουκουδάκης,  επίκουρος καθηγητής Σ.Σ.Ε. με θέμα: "Ο ναυτικός ανταρτοπόλεμος του 1821 - Η  περίπτωση της Ύδρας"

Ο κ. Νικόλαος Κανελλόπουλος επίκουρος καθηγητής Σ.Σ.Ε. με θέμα: "Ο ελληνικός  τακτικός στρατός στην Αττική και η σύγκρουση Καραϊσκάκη - Φαβιέρου (1826 -1827)"

Η  είσοδος με πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης ή 

Την ώρα που σχολούσαν τα παιδιά.

Την ώρα που σχολούσαν  τα παιδιά, άρχισαν να πυκνώνουν μαύρα σύννεφα και ο ουρανός  να σκοτεινιάζει.  Όλα  έδειχναν ότι πάμε για βροχή.

Κανείς όμως δεν φανταζόταν ότι η καταχνιά θα έφερνε και στις ψυχές ενός νησιού θλίψη ανείπωτη.

Ο  δυνατός σορόκος σκόρπισε γρήγορα την είδηση. Πήρε τα  χλωρά  φύλλα  των δέντρων που είχαν πολύ ζωή ακόμα μέσα τους, τα ξερίζωσε με μανία και με πρωτοφανή αγριότητα τα σκόρπισε και τα θρυμμάτισε πάνω σε στέγες, δρόμους, σοκάκια, τοίχους και αυλές.

Ήταν η ώρα που σχολούσαν τα παιδιά. Όπως κάθε μεσημέρι. Κάθε μέρα.

Εκείνη την ώρα θέλησες να φύγεις. Δεν ήθελες να ταράξεις, να διακόψεις  τη μαθητική ημέρα, να προκαλέσεις ένα ακόμα κενό, να αναστατώσεις φίλους, συναδέλφους, μαθητές και μαθήτριες.

Άφησες με πολύ διάκριση και ευγένεια να φύγουν τα παιδιά από το σχολείο, να πάνε στις εστίες τους. Και αφού ήσουν ήσυχος πια, ότι άλλη μια  σχολική ημέρα τελείωσε, είπες να κτυπήσεις το κουδούνι. Να σχολάσεις κι εσύ. Να κλείσεις την πόρτα, να κλειδώσεις  το γραφείο σου. Να επιστρέψεις στους αγαπημένους σου, να αναπαυτείς μετά από μια άλλη μέρα δουλειάς.

Ήταν η δική σου ώρα.

Ήταν η ώρα που πέρναγες έξω από το Γυμνάσιο.

-          Τώρα φεύγεις κι εσύ; Μου έλεγες.

Και ανταλλάσsαμε νέα, κουβέντες, σκέψεις.

Σε είχα  δει και φέτος να περνάς, μερικές φορές  την ίδια ώρα, ίσως από συνήθεια.

Στάθηκα  στην πόρτα και περίμενα και σήμερα.

Δεν μπορεί λέω θα περάσει. Είναι τυπικός ο Γιάννης.

Δεν πέρναγες όμως η ώρα περνούσε και η βροχή δυνάμωνε.

Πέρασαν όμως τότε από το μυαλό μου εικόνες πολλές.

Ήταν Ιούλιος  του 2011. Οι τρεις μας, εσύ, η Τασούλα κι η αφεντιά μου, διαβάζαμε για να περάσουμε από αξιολόγηση για Διευθυντές. Συναντήσεις στον κήπο σου, τηλέφωνα, ανταλλαγές θεμάτων, ερωτήσεων, απαντήσεων. Κι ήρθε η στιγμή. Αναλάβαμε υπηρεσία και την πρώτη ημέρα των καθηκόντων μας ανταλλάξαμε ανθοδέσμες, ευχές. Μεγάλη η χαρά τότε, η συγκίνηση, ο ενθουσιασμός, η όρεξη για δουλειά. Εσύ στο αγαπημένο σου ΓΕΛ, η Τασούλα στο Γυμνάσιο Μεσαγρού κι εγώ στην Κυψέλη. Και συνεχίσαμε. Κάθε μέρα τηλέφωνα.

-          Έλα Τζωρτζ. Έτσι με έλεγες.

Και να συμπορευόμαστε, να συν -προβληματιζόμαστε, να γράφουμε και να σβήνουμε. Να θέλουμε να βάλουμε μια πορτοκαλί γραμμή ενδοεπικοινωνίας. Να συνεργαζόμαστε.

Κι έτσι πέρασαν 10 χρόνια. Πότε πέρασαν Γιάννη; Ο καθένας στο μετερίζι του. Ήταν Σάββατο κι ήσουν στο Γραφείο. Ήταν Κυριακή κι ήσουν στο σχολείο. Ήταν προχωρημένος Ιούλιος και ακόμα δεν είχες τελειώσει με τα μηχανογραφικά.

Ήταν τέλος Αυγούστου κι ήσουν πάλι εκεί  για το Θερινό σχολείο Φυσικής.

Ήσουν πάντα εκεί.

Όπως και πριν από λίγες μέρες για μια  ακόμα εκδήλωση που είχες εσύ προετοιμάσει πριν βγεις στη σύνταξη.

Σήμερα  δεν ήσουν εκεί.

Κι εγώ από συνήθεια, νόμιζα ότι θα περάσεις έξω από το σχολείο.

Δεν πέρασες.

Ήταν όμως η ώρα  σου.

Περίμενα να μου πεις: Γεια  σου Τζωρτζ.

Μου είχες πει από  το καλοκαίρι: Εγώ φεύγω, βλέπω αυτά  που έρχονται  κι είναι δύσκολα. Καταιγίδα έρχεται, και εννοούσες  τα εκπαιδευτικά.

Κι έφυγες.

 

 

"Ο Άγιος Στυλιανός στου Ογδόντα"

                                     

  Εορτάζει ο Άγιος Στυλιανός σήμερα  26 Νοεμβρίου με πολλούς φίλους γνωστούς και συγγενείς να έχουν την ονομαστική  τους εορτή η οποία περιορίζεται σε ανταλλαγή μηνυμάτων και ευχών από απόσταση  λόγω πανδημίας.

  Σήμερα ας θυμηθούμε λόγω εορτής και το ταπεινό ξωκλήσι του Αγίου Στυλιανού στην περιοχή "Ογδόντα"  κοντά  στο Κέντρο Υγείας.  Ανάμεσα σε ελιές  και φιστικιές ξεχωρίζει  η άσπρη φιγούρα της εκκλησίας  που εορτάζει σήμερα 
  Μια μικρή όαση για όλους εκείνους που περνούν βιαστικοί από την πολύβουη λεωφόρο Α. Λεούση  και  το προτείνουμε σε όσους περαστικούς θελήσουν να "ξεκαβαλικεύσουν"  για να προχωρήσουν μέσα στα χωράφια για να φτάσουν μέχρι την πόρτα του ταπεινού Αγίου Στυλιανού, προστάτη Αγίου των μωρών και των μικρών παιδιών. 

  

   Το αρχικό κτίσμα έχει δεχθεί πολλές προσθήκες κυρίως προς  τα νότια με αποτέλεσμα να παρουσιάζει μια ιδιαίτερη εικόνα. Λόγω της χειμωνιάτικης εορτής του έχει  δημιουργηθεί στη νότια πλευρά ένα πρόσθετο δωμάτιο με τζαμαρία και ένας σκεπαστός χώρος με κεραμίδια (ευτυχώς), για τους πιστούς  που δεν χωρούν την ημέρα της πανήγυρης στον κυρίως ναό η θέλουν να προστατευτούν από το κρύο και τη βροχή.

   Η καθαριότητα και ο στολισμός ωστόσο μαρτυρούν την αγάπη των ενοριτών και των γειτόνων  του.

   Η εκκλησούλα  του Αγίου Στυλιανού στην περιοχή αυτή είναι η δεύτερη που υπάρχει στο νησί μετά  την πρώτη στην Παλαιά Χώρα, όπως έχουμε αναφέρει σε παλαιότερη σημείωσή μας.

 

Ο Άγιος Στυλιανός της Παλαιάς Χώρας.

                                                

Εορτάζει σήμερα ο Άγιος Στυλιανός. Άλλη μια εορτή του Νοεμβρίου, καθώς είχαμε πει από την αρχή του μήνα, πως ο Νοέμβρης είναι κατεξοχήν ο μήνας με τις πολλές εορτές. Ο Άγιος Στυλιανός θεωρείται ο προστάτης των μικρών παιδιών και ευλαβείται ιδιαίτερα από τις μητέρες μικρών παιδιών.

Στη βόρεια ράχη του λόφου της Παλαιάς Χώρας  στέκεται περήφανος αν και αποκομμένος από  τα υπόλοιπα κτίσματα της Χώρας, ο Άγιος Στυλιανός.

Εντυπωσιακό κτίσμα με φανερά τα σημάδια  της εγκατάλειψης τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά. Η  γενική εικόνα μπορεί να ξεγελάσει τον επισκέπτη, όμως με την είσοδο στο εσωτερικό αμέσως η πρώτη εικόνα αλλάζει.

Ο Άγιος Στυλιανός βρίσκεται σχετικά κοντά  στην είσοδο  της Παλαιάς Χώρας. Αν ανηφορίσουμε προς τον Άγιο Γεώργιο τον Καθολικό και ακολουθήσουμε το μικρό μονοπάτι στα αριστερά  θα συναντήσουμε την εκκλησία  που είναι πνιγμένη στη βλάστηση. Ο επισκέπτης θα καθυστερήσει να μπει στο ναό, γιατί η θέα από αυτό το σημείο αυτό κόβει την ανάσα. Όλη η βόρεια πλευρά  της Αίγινας απλώνεται κάτω από τα πόδια σου ενώ η ματιά χάνεται μέχρι τον Πειραιά, τη Σαλαμίνα και την Αττική.

Η είσοδος  του ναού βρίσκεται στη νότια πλευρά για να είναι προφυλαγμένη από το βοριά. Στη δυτική πλευρά πάνω από το παράθυρο υπάρχει ανάγλυφος περίτεχνος σταυρός μέσα σε τετράγωνο πλαίσιο. Σύμφωνα με τον κ. Σοφοκλή Δημητρακόπουλο στο χώρο του ναού έχουν βρεθεί αρχαία μαρμάρινα μέλη ανθρώπινου σώματος.

 

Το εσωτερικό  του ναού είναι απογοητευτικό. Η υγρασία έχει διαπεράσει  τους τοίχους. Η σκεπή είναι θολωτή και ο ναός είναι μονόχωρος. Δύο αψίδες στηρίζουν τη νότια και βόρεια πλευρά  του ναού και υποβαστάζουν την οροφή. Το πάτωμα με μια φανερή κλίση προς τα νότια.

      Ο  ασβέστης στους τοίχους ίσως κάλυψε κάποιες  αγιογραφίες που υπήρχαν.

    Ο μοναχικός  Άγιος Στυλιανός στο βορeιότερο σημείο του λόφου σπάνια έχει  τη χαρά να δέχεται επισκέπτες  διότι πολλοί  αγνοούν την ύπαρξη του αλλά και από το γεγονός ότι δεν είναι ευδιάκριτος από τα βασικά μονοπάτια της Χώρας.

 

 

 

Η Αγία Αικατερίνη στην Παλαιά Χώρα.

                                                

   Δεν θα την συναντήσεις εύκολα  στο μονοπάτι "7" της  Παλαιάς Χώρας  τη μικρή Αγία Αικατερίνη. Είναι καλά  κρυμμένη και χρειάζεται να ξέρεις καλά  το μονοπάτι.

                                                   

  Πίσω ακριβώς από την εικονιζόμενη  Αγία Άννα, αρκετά προφυλαγμένη από τους διαβάτες  της Παλαιάς Χώρας είναι η εκκλησούλα της Αγίας Αικατερίνης. Λες και υιοθετεί τη στάση από τη ζωή της Αγίας που έτρεχε να κρυφτεί από τον ειδωλολάτρη πατέρα της που την κυνηγούσε επειδή ήταν χριστιανή.

 Ο ναός αυτός είναι ίσως από τους λιγότερο γνωστούς του λόφου αλλά ταυτόγχρονα και από  τους καλύτερα  διατηρημένους. Για να τον ανακαλύψεις θα χρειαστεί να περπατήσεις  το μονοπάτι  που ξεκινά από το Σταυρό και οδηγεί στα χαμηλά  του λόφου προς τον Άγιο Στέφανο και τις υπόλοιπες εκκλησίες. Η Αγία Αικατερίνη δεν βρίσκεται πάνω στο μονοπάτι. Δεν θα τη συναντήσεις  στο δρόμο σου, παρά  μόνον αφού περάσεις  τον Άγιο Δημήτριο, στα αριστερά ακριβώς θα ακολουθήσεις ένα μικρό μονοπατάκι  που θα σε οδηγήσει  στην  Αγία Άννα. Πίσω ακριβώς από την Αγία  Άννα (εικονίζεται στην πρώτη φωτογραφία με τα παιδιά) βρίσκεται η Αγία Αικατερίνη. Πραγματικά καλά κρυμμένη!

Το κτίσμα είναι από τα παλαιότερα  της Παλαιάς Χώρας και σύμφωνα με την επιγραφή που συναντάμε η ανέγερση της τοποθετείται το πολύ μακρινό 1225.

Ο ναός έχει δεχθεί πολλές ανθρώπινες επεμβάσεις. Έχει πρόσφατα σοβαντιστεί  το εσωτερικό  του, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν τοιχογραφίες, αλλά και το δάπεδο  έχει τσιμενταριστεί.

Διακρίνονται αυτά  που αναφέρουμε  στην παρακάτω φωτογραφία  όπως επίσης και τα χαλιά με τα οποία είναι στρωμένος ο ναός. Το τέμπλο  είναι κτιστό  και έχει ένα αψιδωτό άνοιγμα.

Πάνω από την εξωτερική πόρτα μέσα σε κύκλο διακρίνουμε έναν  χαραγμένο σταυρό και κάποια  γεωμετρικά σχήματα.

Η  εσωτερική εικόνα του ναού  που διαφέρει κατά πολύ από τη συνήθη  των εκκλησιών της Παλαιάς Χώρας μας οδηγεί να αναλογιστούμε μέχρι ποιο σημείο επιτρέπεται να επεμβαίνει κάποιος  σε ένα τόσο παλαιό βυζαντινό μνημείο, ακόμα και στο όνομα  της ευλάβειας και της αγάπης για αυτόν το χώρο!

Ας ελπίσουμε ότι σύντομα  θα λυθούν αυτά  τα ζητήματα!

 

Το μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στον Κοντό.

                                       

Τη  σπάνια αυτή φωτογραφία μας έστειλε  φίλος  της "Οδού Αιγίνης"

 

 Φωτογραφίες από την κ. Καλλιρρόη Μπέση

 Γιορτάζει το μοναστηράκι της Αγίας Αικατερίνης στους πρόποδες της Παλαιάς Χώρας. Μια μικρή γυναικεία αδελφότητα η οποία στην κυριολεξία ζει και αναπνέει στη σκιά  της Παλαιάς Χώρας της Αίγινας και του μεγάλου μοναστηριού του Αγίου Νεκταρίου. Εντυπωσιάζεται ο επισκέπτης από την απλότητα του χώρου και την ησυχία του μικρού μοναστηριού.  Επιλογή  πολλών Αιγινητών  που διαλέγουν τη Μονή  για εκκλησιασμό ή την τέλεση του μυστηρίου  της Βάπτισης. Μια αγιοβάδιστη γωνιά  της Αίγινας αν αναλογιστεί κάποιος πόσοι Άγιοι έζησαν στην περιοχή, πόσες σύγχρονες εκκλησιαστικές μορφές βημάτισαν τα χώματα αυτά, ασκήθηκαν και τελείωσαν το βίο τους.

 Αντιγράφουμε από την παράδοση της Μονής:

Στην Αίγινα υπάρχει Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης, κοντά στο μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου. Υπήρχε εκεί ένα εκκλησάκι της Αγίας Αικατερίνης και θαυματουργικά βρέθηκε η εικόνα της. Δυστυχώς το εκκλησάκι αυτό το είχε ένας πολύ βλάσφημος. Το 1908 το αγόρασαν δυο καλογριές. Ο Άγιος Νεκτάριος τότε ευχαριστήθηκε πολύ. 
Όταν αγοράσθηκε το κτήμα εκείνο, δεν είχε νερό. Σκάψανε τριάντα μέτρα και νερό δεν βρισκόταν. Τότε ένας Αγιορείτης Ιερομόναχος, έκανε παράκληση στην Αγία με τις μοναχές. Κατέβασε κατόπιν μέσα στο ξεροπήγαδο την εικόνα, λιβάνισε και είπε με την αθώα πίστη του:
- Εάν Αγία μου Αικατερίνη δεν μας βγάλεις νεράκι, δεν θα σε βγάλουμε απ' εδω μέσα!!
Την νύχτα που προσεύχονταν οι καλογριές, ακούσθηκε θόρυβος και παράξενος κρότος, το δε μικρό μοναστηράκι σείστηκε από τα θεμέλια του.
- Θύμωσε, είπαν, η Αγία και θα μας καταστρέψη, γιατί την αφήσαμε μέσα στα χώματα.
Το πρωί κατέβηκε ο Ιερομόναχος να βγάλη την εικόνα. Βλέπη όμως στα τοιχώματα του ξεροπήγαδου χαραγμένο ένα Σταυρό. Και είδε πως ο Σταυρός εκείνος ήταν βρεγμένος στο κάτω μέρος.
Σηκώνει την εικώνα και φωνάζει στις καλογριές για το χαρμόσυνο γεγονός. Το πηγάδι έβγαλε νερό...
Ε, λοιπόν, από τότε, το 1924 το νερό του πηγαδιού υπάρχει και αρκετό μάλιστα, ώστε να ικανοποιή τις ανάγκες του Μοναστηριού.

Η Αίγινα μπαίνει σε Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα.

Μετά τις πρώτες βιτρίνες καταστημάτων και τα καφέ  της παραλίας  που ήδη είναι στολισμένα, τα πρώτα  στολίδια  στην παραλία έκαναν την εμφάνισή τους, δημιουργώντας ένα προεόρτιο σκηνικό ικανό να αλλάξει  τη διάθεση  των συμπολιτών μας

Οι  υπηρεσίες  του Δήμου ανέλαβαν δράση και ευχόμαστε να αποκτήσει και φέτος η Αίγινα τη Χριστουγεννιάτικη όψη που της αξίζει. Είναι κάτι που το θέλουμε και το έχουμε ανάγκη όλοι.