Εορτάζουν οι Άγιοι Ιούλιος και Ιουλιανός από την Παχεία Ράχη.

    

Δύο αδέλφια, δύο Αιγινήτες Ιεραπόστολοι εορτάζουν σύμφωνα με το Ορθόδοξο Συναξάρι. Το χωριό της Παχείας Ράχης τιμά και εορτάζει τους δύο Αγίους όπου βρίσκεται και παρεκκλήσιον προς τιμή τους.

 Στο χωριό της Παχιοράχης στην Αίγινα πανηγυρίζουν οι κάτοικοι την εορτή των δύο Αγίων, Ιούλιου και Ιουλιανού, στις  19  Μαΐου. 

Οι Άγιοι Ιουλιανός και Ιούλιος οι οποίοι κατάγονταν πιθανότατα από την ευρύτερη περιοχή της Παχείας Ράχης. Το 319 μ. Χ. γεννιέται ο Ιουλιανός  και το 330 μ. Χ. ο αδελφός του Ιούλιος  από πλούσια χριστιανική Αιγινήτικη οικογένεια. Τη στοιχειώδη εκπαίδευση την έλαβαν στην Αίγινα. Στη συνέχεια παρακολούθησαν ανώτερες σπουδές στην Αθήνα, όπου και σπούδασαν μαζί με το Μέγα Βασίλειο, το Γρηγόριο το Θεολόγο και τον Ιουλιανό, τον μετέπειτα αυτοκράτορα  του Βυζαντίου, τον ονομαζόμενο   «παραβάτη».

   Ο  Ιούλιος και ο Ιουλιανός, θαυμάζοντας το έργο του Αποστόλου Παύλου, αποφάσισαν να τον μιμηθούν. Μετά τη χειροτονία τους  στην Αθήνα, άρχισαν τη μεγάλη πορεία τους κηρύσσοντας την χριστιανική πίστη στα αφιλόξενα κράτη της Βαλκανικής, στη Βοημία, την Πολωνία και την Ουγγαρία.  Αναφέρεται ότι χειροτονήθηκαν το 365 μ. Χ. ο Ιούλιος σε ιερέα και ο Ιουλιανός σε διάκονο. Πριν φύγουν από την Αίγινα, σύμφωνα με την παράδοση, έκοψαν δύο ίσια ξύλα και τα έκαναν μπαστούνια, με τη βοήθεια των οποίων διέσχισαν τις περιοχές στις οποίες διέδωσαν το λόγο του Χριστού. Πρώτος προορισμός τους η Κόρινθος στην οποία ανέπτυξαν σημαντική δράση. Δεν παρέμειναν εξαιτίας του κινδύνου της σύλληψης και της θανάτωσης τους από τους οπαδούς του Αρείου. Έτσι άλλαξαν ρότα και το 377 μ.Χ. απέπλευσαν από την Κόρινθο με προορισμό την Κεντρική Ευρώπη.

 

 Σύμφωνα με μία παράδοση οι δύο Άγιοι  έφθασαν στην Ιταλία όπου τους συνέλαβε ο αυτοκράτορας Ουάλης και τους έστειλε στο Δούναβη, για να ενισχύσουν το Ρωμαϊκό  στρατό. Χαρακτηριστικό της δράσης τους και του ιεραποστολικού ζήλου τους είναι ένα περιστατικό που συνέβη σε ένα χωριό της περιοχής του Δούναβη. Εκεί είδαν όλους τους κατοίκους συγκεντρωμένους στην πλατεία και στη μέση ήταν δεμένος ένας νεαρός δαιμονισμένος. Οι ιερείς του χωριού ετοιμάζονταν να τον κάψουν, για να γλιτώσει το χωριό. Οι Άγιοι εξόρκισαν το δαιμόνιο και κάνοντας το σημείο του σταυρού τον θεράπευσαν. Όλο  το πλήθος έμεινε κατάπληκτο, η  τιμωρία ματαιώθηκε, ο νεαρός σώθηκε και το σημαντικότερο ήταν ότι πολλοί πίστεψαν στο Θεό του Ιούλιου και του Ιουλιανού, τον αληθινό Θεό που τους αποκάλυψαν.

    Στα  χρόνια του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Μεγάλου και ενώ πάπας Ρώμης ήταν ο Δαμάσος ο Α΄, τα δύο αδέλφια επισκέφθηκαν τη Ρώμη [370 μ. Χ.], με σκοπό να προσκυνήσουν τον τόπο που αποκεφαλίστηκε ο Απόστολος Παύλος, αλλά και τους τάφους των πρώτων χριστιανών. Εκεί οι Άγιοι συναντήθηκαν με δύο σημαντικά για την μετέπειτα πορεία τους πρόσωπα. Ο πρώτος ήταν ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος, από τον οποίο εξασφάλισαν  γραπτή άδεια να μπορούν ελεύθερα να διαδίδουν το Χριστιανισμό σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Και ο δεύτερος ήταν ο πάπας της Ρώμης, ο οποίος, διακρίνοντας τις ικανότητες τους, τους έστειλε στη Βόρεια Ιταλία και συγκεκριμένα στο Μιλάνο, για να  βοηθήσουν τον επίσκοπο της περιοχής Άγιο Αμβρόσιο. Ο επίσκοπος Αμβρόσιος τους ανέθεσε την Εκκλησία της Νοβάρας, που είχε ιδρύσει ο Άγιος Λαυρέντιος, στη Λομβαρδία.  Στην περιοχή αυτή επιτέλεσαν και το μεγαλύτερο έργο τους. Βάπτισαν χριστιανούς, έκτισαν ναούς – σύμφωνα με την παράδοση σχεδόν 100 ο καθένας τους- θεράπευσαν αρρώστους, γκρέμισαν ειδωλολατρικούς ναούς, απάλλαξαν τους πιστούς από το παγανιστικό πνεύμα κ.α. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι επανέφεραν την ειρήνη στην εκκλησία της Νοβάρας.

  Ύστερα από 50 χρόνια ιεραποστολικής εργασίας  θέλησαν να αποσυρθούν και να ασκητέψουν. Τα  δύο αδέλφια θα χώριζαν για πρώτη φορά στη ζωή τους. Ο Ιουλιανός έμεινε στο Γκοτζάνο στη λίμνη Ματζιόρε, ενώ ο Ιούλιος διάλεξε ένα ερημικό νησάκι το Κούσιο στη λίμνη  Όρτα. Το νησί που είχε διαλέξει ο Ιούλιος ήταν έρημο και απομονωμένο, ένας βράχος γεμάτος  ερπετά, όπου κανένας βαρκάρης δεν πλησίαζε από φόβο. Τότε ο Ιούλιος άπλωσε το ράσο του επάνω στο νερό και πέρασε απέναντι. Εκεί με τη βοήθεια του Θεού και με τη δύναμη του Χριστού, που σύμφωνα με το Ευαγγελικό χωρίο: «να πατάς επάνω σε φίδια και σκορπιούς» [Λουκ. 10,19], ο Άγιος τα υπέταξε.

   Ο Ιουλιανός  αρρώστησε βαριά και κοιμήθηκε σε ηλικία 72 ετών τον Ιανουάριο του 391 μ. Χ. Ο Ιούλιος έζησε ήρεμα για άλλα 10 χρόνια με προσευχή και νηστεία στο νησί του, το οποίο πήρε και το όνομά του. Η μνήμη του Αγίου Ιουλιανού εορτάζεται στις 7 Ιανουαρίου, του Αγίου Ιούλιου στις 31 Ιανουαρίου και η ανακομιδή των λειψάνων τους στις 19 Μαΐου. 

Στο χωριό της Παχείας Ράχης η μνήμη τους εορτάζεται στις 19 Μαΐου, όπου υπάρχει πλέον παρεκκλήσιο στον παλαιό ναό των Ταξιαρχών αφιερωμένο στη μνήμη τους. Στην Αίγινα επίσης εορτάζουν και στις 30 Ιουλίου  κατά τη σύναξη των Αιγινητών Αγίων στον ομώνυμο Ιερό Ναό στη περιοχή Λιβάδι, όπου φυλάσσονται και τμήματα από τα λείψανα των δύο Αγίων.

Το νησί του Αγίου Ιουλίου στη λίμνη Όρτα της Βόρειας Ιταλίας.   

Στον υγροβιότοπο του Αγκιστρίου Η Ομάδας Περιβαλλοντικής του 2ου Γυμνασίου Αίγινας

Κι όμως!  Στο  Αγκίστρι, όπως και στην Αίγινα υπάρχει υγροβιότοπος ο οποίος είναι επιστημονικά καταγεγραμμένος και αποτελεί σημαντικό σημείο για  τη μετανάστευση  των πτηνών.

Για  τους ντόπιους είναι η "λίμνη" η αλλιώς η "λεκάνη"  όπου παλαιότερα είχαν ανοίξει ένα κανάλι με το οποίο η λίμνη επικοινωνούσε με τη θάλασσα.Έτσι με αυτόν τον τρόπο και την εποχή που το νερό λιγόστευε οι κάτοικοι μάζευαν αλάτι. Μια μικρή αλυκή.

Η λίμνη μεγέθους 55 τετραγωνικών, βρίσκεται στο νότιο - δυτικό άκρο  του Αγκιστρίου, μετά  το χωριό Λιμενάρια και λίγο πριν την Απόνησο.

Αποτελεί σημαντικό πέρασμα για τα αποδημητικά πουλιά που σταθμεύουν εκεί για ξεκούραση και τροφή. Έχουν καταγραφεί πολλά είδη πουλιών με σημαντικότερα  τους κορμοράνους. Η βλάστηση στους γύρω λόφους είναι πολύ έντονη με πεύκα, ελιές, σκίνα και πολλούς θάμνους. 

Λίγο πριν τη λίμνη ο επισκέπτης μπορεί να συναντήσει το περίφημο βυζαντινό εκκλησάκι  του Αγίου Νικολάου.

Μαθητές  της Ομάδας Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στο Αγκίστρι επισκέφθηκαν την περιοχή στα πλαίσια  του εκπαιδευτικού τους προγράμματος για τους Υγροβιότοπους και θαύμασαν την περιοχή περπατώντας  περιμετρικά τη λίμνη.

Για  την πραγματοποίηση και οργάνωση της επίσκεψης οφείλουμε  να ευχαριστήσουμε θερμά  τον κ. Χρήστο Σκορδίλη που διέθεσε  τρία οχήματα  για τη μεταφορά των μαθητών και των εκπαιδευτικών.

 

Αιγινήτες σφουγγαράδες στο Τάρπον Σπρίνγκς της Φλόριδα.

 

    Μεγάλη η σχέση της Αίγινας με την πολιτεία  του Τάρπον Σπρινγκ στη Φλόριδα. Πολλοί Αιγινήτες μετανάστευσαν  εκεί τις προηγούμενες δεκαετίες  του 20ου αιώνα  και σήμερα πολλοί απόγονοί τους ασκούν ακόμα το επάγγελμα του σφουγγαρά.

     Οι φωτογραφίες που δημοσιεύουμε έχουν εκτεθεί στην μεγάλη έκθεση  για τους Αιγινήτες σφουγγαράδες που είχε πραγματοποιηθεί τον Αύγουστο  του 2021  στο Πνευματικό Κέντρο, προέρχονται από το αρχείο της κ. Νομικής Χαλεπήλια  - Μιχαλοπούλου και μαρτυρούν τη δυναμική της ελληνικής κοινότητας στην πολιτεία της Φλόριδα στην Αμερική. Ιδιαίτερα η δεύτερη φωτογραφία που καταγράφει την επίσκεψη του Ελευθέριου Βενιζέλου στο Τάρπον Σπρινγκ στις  30 Ιανουαρίου του 1922  για να τιμήσει  τους Έλληνες σφουγγαράδες. Ανάμεσα τους και πολλοί Αιγινήτες. Μην ξεχνάμε ότι ο πρώτος πρόεδρος  της πολιτείας αυτής ήταν Αιγινήτης ο Ν. Πέππας

Κάρτες  που έστελναν  οι Αιγινήτες από τη Φλόριδα με αφορμή τις μεγάλες εορτές.

Η δημοσίευση αυτή γίνεται με την ευκαιρία  της τελετής αδελφοποίησης  της Αίγινας με το Τάρπον Σπρίνγκ  της Φλόριδα, σήμερα  Παρασκευή 17 Μαΐου στο Καποδιστριακό Ορφανοτροφείο.

Κωνσταντίνος Λορέντζος ένας δύτης σφουγγαράς από την Καβουρόπετρα της Κυψέλης.

                                   

Η εκδήλωση για την αδελφοποίηση  της  Αίγινας των σφουγγαράδων με το Τάρπον Σπρινγκς ανακαλεί στη μνήμη μας την εποχή και τα πρόσωπα των σφουγγαράδων που πρόσφεραν στο νησί πλούτο, καλύτερες συνθήκες ζωής και αύξηση  του βιοτικού επιπέδου.

Θυμόμαστε σήμερα  τις γενιές των σφουγγαράδων με εκδηλώσεις, εκδόσεις φωτογραφικό υλικό.

 

Η  αναθέρμανση του ενδιαφέροντος πολλών Αιγινητών για τους παλαιούς σφουγγαράδες  της Αίγινας, που είναι απόγονοι τους, συγγενείς ή απλά γνωστοί και φίλοι, έχει φέρει το φως πολλά πρόσωπα, συνθήκες, εικόνες και μνήμες από μια εποχή μακρινή που όμως χαρακτήρισε  την κοινωνία της Αίγινας και συνέβαλε στην οικονομική πρόοδο του νησιού.

Οι σφουγγαράδες της Αίγινας και γενικότερα η σπογγαλιεία είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας του νησιού που δυστυχώς για αρκετά χρόνια ήταν στην αφάνεια.

Τα ίχνη από τη ζωή και τη συμβολή των σφουγγαράδων μεγάλη και ευδιάκριτη ακόμα και σήμερα. Πολλές οι αναφορές, οι εκδηλώσεις και οι εκδόσεις τα τελευταία χρόνια για τους σφουγγαράδες.

Πολλοί επίσης έχουμε ξεχάσει ότι στην οικογένεια μας είχαμε παππού ή θείο βουτηχτή και σφουγγαρά.

Ένας από αυτούς ήταν ο Κωνσταντίνος Λορέντζος που  γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κυψέλη και ιδιαίτερα στην περιοχή της Καβουρόπετρας. Μέλος μιας  μεγάλης οικογένειας με πολλά αδέλφια τον Αντώνη, το Δημήτρη, τη Μαρία, τη Μάρθα, την Αναστασία.

Η ζωή στην Αίγινα, αρχές  του 20ου αιώνα πολύ δύσκολη και ο αγώνας για επιβίωση πολύ μεγάλος. Διάλεξε όπως και ο αδελφός του ο Δημήτρης να γίνουν βουτηχτές. Ο Κωνσταντίνος έφτιαξε οικογένεια με τη Στυλιανή Μπήτρου και απέκτησε τέσσερα παιδιά, τη Μαριάνθη, το Νίκο, το Γρηγόρη, την Κυριακή.

Ταξίδεψε με το εικονιζόμενο σφουγγαράδικο αρκετά και έφτασε μέχρι τον κόλπο της Βεγγάζης στη Λιβύη. Έφερε στο σπίτι του πολλά πράγματα από εκείνες τις περιοχές που τα παιδιά και τα εγγόνια του διατηρούν ακόμα.

Το 1956 καθώς με το σκάφος  τους βρίσκονται κοντά στα Αντικύθηρα τους πλησιάζει το ωκεανογραφικό ερευνητικό σκάφος  του Ζακ Υβ Κουστώ. Ο Κουστώ κινηματογραφεί το συνεργείο των σφουγγαράδων και την κατάδυση τους. Στην μικρή μήκους ταινία που μας έχει σωθεί αποτυπώνονται και καταγράφονται πολλά πρόσωπα, όπως ο Κωνσταντίνος Λορέντζος αλλά και ο Αντώνης Γρυπαίος (Κόκκορας) σε πολύ νεαρή ηλικία.

Με  το τέλος της σπογγαλιείας στην Αίγινα, μεταφέρει την οικογένεια του στον Πειραιά. Γίνεται ναυτικός και μπαρκάρει. Τα τελευταία χρόνια πριν τη συνταξιοδότηση του δούλεψε ως πολιτικό προσωπικό στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας.

Ο Κωνσταντίνος Λορέντζος έφυγε από τη ζωή το 1976. Σύμφωνα με μαρτυρίες  της συζύγου του μια φορά είχε "πιαστεί"  - η νόσος  των δυτών, αλλά  γρήγορα το ξεπέρασε.

Σήμερα τον ξαναβλέπουμε 47 χρόνια μετά  το θάνατο του να καπνίζει στην κουπαστή το τσιγάρο  του μετά την αφαίρεση της στολής του βουτηχτή.

 

"Γιορτή της μάνας και της Άνοιξης" από το Μορφωτικό Σύλλογο Κυψέλης.

 Ο Μορφωτικός και Πολιτιστικός Σύλλογος Κυψέλης διοργανώνει, όπως κάθε χρόνο τη γιορτή της μητέρας και της Άνοιξης την Κυριακή  19 Μαΐου και ώρα 19.30  στην πλατεία της Κυψέλης.

Θα  υπάρχουν κεράσματα, λουλούδια και ζωντανή μουσική από το συγκρότημα "Οι νησιώτες".

Φθινοπωρινές εικόνες το Μάιο.

Οι εικόνες είναι όμορφες!  Θυμίζουν μέρες φθινοπώρου με γκρίζα συννεφιά και σκόρπιες σταγόνες βροχής.

Από την άλλη, οι φιστικιές έχουν "φουντώσει" με νέα φυλλωσιά και ο καρπός να έχει ήδη ξεμυτίσει, να είναι κόκκινος και να καλλιεργεί ελπίδες για μια καλή καρποφορία.

Η άνοιξη στα καλύτερα της με πλούσια βλάστηση, ευωδιές, χρώματα, αρώματα αλλά και συννεφιές που δεν μας εμποδίζουν να προσμένουμε το καλοκαίρι.

 

"Η έξοδος του Μεσολογγίου" Εκδήλωση στο Μορφωτικό Σύλλογο ο ¨Καποδίστριας"

 Ο  εκπαιδευτικός  κ. Αντώνης Ντελής θα αναπτύξει  το θέμα: "Η έξοδος  του Μεσολογγίου" στην αίθουσα  του Μορφωτικού Συλλόγου ο "Καποδίστριας" σήμερα Τρίτη  14 Μαΐου και ώρα 20.30. Η εκδήλωση πραγματοποιείται με αφορμή την επέτειο  της 'Εξόδου" που εορτάζεται κάθε χρόνο στην ιερή πόλη  του Μεσολογγίου κάθε χρόνο την Κυριακή των Βαΐων.

Η εκδήλωση πραγματοποιείται στα πλαίσια  του Φιλολογικού καφενείου του Συλλόγου.

"Από την Αίγινα στο Tarpon Springs" Τελετή αδελφοποίησης των δύο πόλεων.

 Την Παρασκευή 17 Μαΐου και ώρα 19.00  στο Καποδιστριακό Ορφανοτροφείο Αίγινας θα λάβει χώρα η τελετή αδελφοποίησης  της Αίγινας με την πόλη Tarpon Springs της Φλόριδας Αμερικής.

Η πρωτοβουλία αυτή αναμενόταν από καιρό μια που με πολλές εκδηλώσεις που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στην Αίγινα υπάρχει μια μεγάλη ευαισθητοποίηση σχετικά  με τις μνήμες  των σφουγγαράδων, τη ζωή και τις ιστορίες από την καθημερινότητα και τον αγώνα τους. Το Tarpon Springs  είναι η πόλη της Αμερικής όπου κατέφυγαν  πολλοί Αιγινήτες και δραστηριοποιήθηκαν επαγγελματικά, όταν στην Αίγινα σταμάτησε πλέον η αλίευση σφουγγαριών, η επεξεργασία και η διακίνησή τους. Κάτι που συνέβη τη δεκαετία  του 1950.

Οι Αιγινήτες ίδρυσαν εκεί μια πολύ δυναμική κοινότητα η οποία συνεχίζει την πορεία της  μέχρι σήμερα.

Η επιστροφή των τελευταίων.

 Τελευταίο δρομολόγιο Κυριακή βράδυ για Πειραιά. Γεμάτο φώτα  αλλά και μελαγχολία το λιμάνι. Το φως της μέρας κάπου στο βάθος επιμένει και κάποιοι φορτωμένοι με  βαλίτσες, που ευτυχώς έχουν ροδάκια, κατευθύνονται προς τον "Ποσειδώνα" που σε λίγο θα ρίξει αυλαία στο εορταστικό διάλειμμα του Πάσχα.

Η ώρα της επιστροφής ποτέ δεν είναι ευχάριστη. 

Οι τελευταίοι  των επισκεπτών των ημερών του Πάσχα.. Κάπου εδώ τελειώνουν οι διακοπές και καθώς το πλοίο βάζει ρότα για τη μεγάλη πόλη, ήδη στο μυαλό καταστρώνονται τα σχέδια για  την καινούργια απόδραση.

Το χαμόγελο της μάνας μας..............

                                

  Μια  φωτογραφία από τα  τέλη του '50, τραβηγμένη σε κάποιον αγρό στον Άι Νικόλα  της Καβουρόπετρας. Η νεαρή τότε Μαριάνθη Λορέντζου φωτογραφίζεται μέσα στην ανοιξιάτικη φύση της Αίγινας, ανέμελη φορώντας το παλτουδάκι της κρύβοντας  την αμηχανία που της προκαλεί ο φακός παίζοντας στα χέρια  της  με ένα λουλούδι. Είναι άνοιξη στην Αίγινα. Άνοιξη και στη καρδιά της και στη ζωή της. Η ζωή  απλώνεται γύρω της, μπροστά της και την προκαλεί σε ταξίδια άγνωστα. Πίσω της η πλαγιά  του Λεόντι με το ξωκκλήσι της Αγίας Μαρίνας που δύσκολα διακρίνεται. Το σημείο σήμερα είναι πυκνά οικοδομημένο από εξοχικές διώροφες κατοικίες.

   Τίποτε σήμερα δεν θυμίζουν εκείνη την εποχή. Όλα έχουν αλλάξει. Πολλά έχουν χαθεί ή έχουν φύγει για πάντα. Χωρίς επιστροφή. Όπως  η Μαριάνθη  που σήμερα μας χαμογελά από εκείνη την μακρινή εποχή. Όπως χαμογελαστή ήταν στην εξόδιο ακολουθία  της. Όπως μας χαμογελά και σήμερα από ψηλά, λες και θέλει να μας πείσει ότι εκεί πλέον ξεκουράστηκε, ησύχασε, αναπαύτηκε για πάντα μετά από μια πέτρινη ζωή γεμάτη βάσανα, δοκιμασίες, στερήσεις, αγώνες μα κυρίως  θυσίες. Μεγάλες θυσίες προσωπικές που μόνο μια μάνα ξέρει να κάνει.

   Προσωπικά  δεν πιστεύω σε αυτές  τις γλυκανάλατες επετείους. Ούτε συμμετέχω. Μου θυμίζουν οικογενειακές βαρετές υποχρεώσεις. Γραμμάτια που πρέπει να προλάβεις να εξοφλήσεις πριν λήξουν. Μέρες  συμβατικές, πνιγμένες  πολλές  φορές στην υποκρισία, στον καθωσπρεπισμό, στα πρέπει. Πρέπει  να μην ξεχάσω, πρέπει να πω χρόνια πολλά, πρέπει να προσφέρω λουλούδια ή ένα φιλί. Πρέπει.....

   Κι όμως  στη μάνα δεν χωρούν πρέπει. Είναι μάνα κάθε μέρα, πάντα ακόμα κι όταν έχει φύγει. Και η θυσία  της είναι καθημερινή, αέναη. Μένει για πάντα καρφωμένη μέσα  στο μυαλό, δεν σβήνει, δεν ξεχνιέται, δεν χάνεται είτε είναι καλοκαίρι, άνοιξη, χειμώνας, φθινόπωρο. Πάντα τη θυμάσαι, πάντα  την επικαλείσαι, πάντα  την αναζητάς. Πάντα σου λείπει  στα δύσκολα.

    Μια μικρή αναφορά στη δική μας μάνα...........

Η μάνα του Χρήστου Καπράλου.

                                         

    Μια ημέρα αφιερωμένη στο πρόσωπο της μάνας  δεν αρκεί  για να εκφράσει κάποιος τα συναισθήματά  του για  το ιερό πρόσωπο της γυναίκας  που τον έφερε  στη ζωή και του στάθηκε σε όλη  την πορεία του, δυναμικά κάποιες φορές, αθόρυβα  και διακριτικά κάποιες άλλες, μέχρι την ημέρα του φευγιού της.

     Μέρα λοιπόν αφιερωμένη στη μάνα η σημερινή και πως να μην θυμηθούμε  τη μεγάλη φιγούρα - εμβληματική της Αίγινας, αυτήν που φιλοτέχνησε και τοποθέτησε ο μεγάλος καλλιτέχνης Χρήστος Καπράλος στην περιοχή 'Πλακάκια" απέναντι από το σπίτι  του και το σημερινό Μουσείο.

     Η  "Μάνα"   στο έργο  του Χρ. Καπράλου είναι χαρακτηριστική του καλλιτέχνη, μια που η φιγούρα της στις συνθέσεις των γλυπτών του είναι σημείο κατατεθέν και αναφοράς  του όλου έργου του.

     Στην Αίγινα έχουμε  την ευλογία να φιλοξενούμε όχι μόνο  το Μουσείο Καπράλου αλλά και  το  υπέροχο άγαλμα από χαλκό στην παραλία στο Λιβάδι, έξω από το Μουσείο και ανάμεσα στο σπίτι του Νίκου Καζαντζάκη και το Φάρο του Μπούζα.
    Πραγματικά, το πρώτο έργο του Χρήστου Καπράλου που μπορούμε να θαυμάσουμε, πριν την είσοδο μας στο μουσείο, είναι το άγαλμα της «Μάνας» το οποίο βρίσκεται  σε μία ειδικά διαμορφωμένη πλατεία, δίπλα στη θάλασσα. Αυτό το άγαλμα είναι κατασκευασμένο από χαλκό. Τους χειμώνες δούλευε στο εργαστήριο τους στην Αθήνα. Εκεί είχε προσωπικό χυτήριο και δούλευε τα έργα του από χαλκό.

Η φιγούρα της Μάνας, που κυριαρχεί στα έργα του Χρήστου Καπράλου, δεν είναι μόνο το σύμβολο της Ελληνίδας Μάνας, της γυναίκας του μόχθου, που αγωνίζεται σκληρά για την οικογένεια και τα παιδιά της, αλλά η ίδια η μάνα του καλλιτέχνη που αποτέλεσε και το πρώτο του μοντέλο. Το θέμα «μάνα – παιδί» το βλέπουμε συχνά στο έργο του. Προφανώς αυτό το ιδιαίτερο δέσιμο με την μητέρα του, οφείλετε στο γεγονός ότι ο Χρήστος Καπράλος έχασε τον πατέρα του σε νεαρή ηλικία, κάτι που τον εξανάγκασε να αγωνιστεί σκληρά.

Εορτάζει το παρεκκλήσι του Αγίου Θωμά στο Λιβάδι.

  

    Εορτάζει σήμερα 6 Οκτωβρίου το πανέμορφο εκκλησάκι του Αγίου Θωμά στο Λιβάδι το οποίο βρίσκεται στο προαύλιο της μεγαλύτερης ενοριακής  Εκκλησίας  των Αιγινητών Αγίων. 

Σήμερα - θα πρέπει να διευκρινίσουμε - δεν είναι του Αγίου και Αποστόλου του Χριστού Θωμά, ο οποίος εορτάζει στις 6 Οκτωβρίου, αλλά  η εορτάζουμε την εμφάνιση του Χριστού στον μαθητή Θωμά, ο οποίος απουσίαζε από  τη συνάντηση  των υπολοίπων μαθητών με τον αναστημένο Χριστό. Ο Θωμάς στο άκουσμα της είδησης ότι ο Δάσκαλος αναστήθηκε και εμφανίστηκε σε αυτούς έδειξε δυσπιστία και είπε πως "αν δεν δω δεν πιστεύω", πως "αν δεν βάλω το δάκτυλο μου πάνω στις πληγές δεν πιστεύω". Και ο Χριστός εμφανίζεται σε αυτόν και τότε ο Θωμάς πιστεύει αφού ο Κύριος  του επιτρέπει να αγγίξει τις πληγές του.

Για  την ιστορία  της  εκκλησίας αναφέρουμε:

       Το καλαίσθητο εκκλησάκι  του Αγίου Θωμά πραγματικά αποτελεί ένα κόσμημα αλλά και ένα παράδειγμα σεβασμού της λαϊκής αρχιτεκτονικής και μαστοριάς. Με περισσή φροντίδα μεράκι και αγάπη ο προηγούμενος εφημέριος της ενορίας των Αιγινητών Αγίων π. Ιωάννης Βλάχος με συμπαραστάτες το εκκλησιαστικό συμβούλιο και τους ενορίτες, αναστήλωσαν το κτίριο, το συντήρησαν εσωτερικά και εξωτερικά σεβόμενοι το αρχικό του σχέδιο.

 Όπως μπορεί εύκολα κάποιος να  διακρίνει από την παρακάτω φωτογραφία, το εκκλησάκι αυτό ήταν μικρότερο και έχει δεχτεί προσθήκη νέου κτίσματος στη δυτική του πλευρά, όπως άλλωστε συνηθίζεται και συναντάμε πολύ συχνά  σε εκκλησάκια  της Αιγινήτικης υπαίθρου.

  Ο μικρός αυτός ναός βρίσκεται  στο προαύλιο  του  ενοριακού ναού της Σύναξης των Αιγινητών Αγίων στο Λιβάδι. Εορτάζει και  την Κυριακή του Θωμά. 

Στη συνείδηση όμως του κόσμου έχει περάσει ότι ο μεγάλος ναός είναι του Αγίου Θωμά, με αποτέλεσμα λίγοι να γνωρίζουν  την ύπαρξη του ναϋδρίου και την πραγματική ονομασία  του μεγάλου ναού.

    

Εκδηλώσεις για τη μητέρα σε Βαθύ και Αγία Μαρίνα

Κυριακή αφιερωμένη στη μητέρα η 12η Μαΐου και αρκετές εκδηλώσεις διοργανώνονται από τους δραστήριους συλλόγους της Αίγινας.

Ο  Μορφωτικός και Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαθέος διοργανώνει την Κυριακή 12 Μαΐου και ώρα 18.30 στην αίθουσα  του Συλλόγου στο παλαιό Δημοτικό Σχολείο εκδήλωση με χορούς, ποιήματα και έκθεση ζωγραφικής της κ. Α. Τάταρη. Συμμετέχει και ο Σύλλογος " Περί γραμμάτων και Ευ ζην".

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος "ΟΙΝΟΗ" διοργανώνει στην πλατεία της Αγίας Μαρίνας διήμερες εκδηλώσεις με ανθοκομική έκθεση και μουσική από τα παιδιά  του Συλλόγου υπό την καθοδήγηση  του κ. Αλέξανδρου Σπίντζιγκ.

 

"Ο πολυδιάστατος ρόλος Γυναίκα - Μάνα" εκδήλωση από το Σύλλογο Γυναικών Αίγινας.

Ο  Σύλλογος Γυναικών Αίγινας τιμώντας την ημέρα της μάνας, διοργανώνει απόψε, Σάββατο 11 Μαΐου και  ώρα  19.30 στην αίθουσα  του εκδήλωση με  ομιλήτρια η κ. Γεωργία Σαχτούρη, κοινωνική λειτουργό, η οποία θα αναπτύξει το  θέμα: "Ο πολυδιάστατος ρόλος ΓΥΝΑΙΚΑ - ΜΑΝΑ".

 

Πανηγύρισε η Ι. Μονή Αγίας Τριάδος - Αγίου Νεκταρίου την Ζωοδόχο Πηγή.

Είθισται να  πανηγυρίζει κάθε χρόνο την Παρασκευή του Πάσχα, την εβδομάδα  της  Διακαινησίμου η Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος - Αγίου Νεκταρίου. Σε πολλούς είναι άγνωστη αυτή η πανήγυρις. 

Ο  λόγος  που πανηγυρίζει το μοναστήρι είναι ότι στη θέση αυτή πολύ πριν έρθει ο Άγιος Νεκτάριος βρισκόταν μοναστήρι της  Ζωοδόχου Πηγής. Το μοναστήρι αυτό ήταν ουσιαστικά διαλυμένο πριν από  την Επανάσταση και αυτό επικυρώθηκε  το 1834 με Διάταγμα των Βαυαρών. Το 1899 σώζονταν ακόμα το περιτείχισμα, το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής και δύο παλαιά κελιά στα οποία ζούσε η μεγαλόσχημη μοναχή  Αναστασία (Αφροδίτη Μούρτζη) και δύο ακόμα γυναίκες οι μετέπειτα μοναχές  Μαγδαληνή ( Ελένη Πετάλα) και Φιλοθέη ( Φιλιώ Λογιωτατίδου).

Δυτικά  βρισκόταν το ασκητήριο  της Αγίας Αθανασίας  της Αιγινήτισσας που έζησε  τον 9ο αιώνα.

Σε αυτή λοιπόν τη θέση στα ερείπια  του παλαιού μοναστηριού ο Άγιος οικοδόμησε και ίδρυσε το νέο μοναστήρι του το οποίο στελεχώθηκε από την ομάδα των νέων κοριτσιών που ήθελαν να αφιερωθούν στο Θεό.Ο  Άγιος ερχόμενος στην Αίγινα επιλέγει να ιδρύσει το ησυχαστήριο του πάνω στα ερείπια της μονής της Ζωοδόχου Πηγής που είχε ιδρύσει η Αγία Αθανασία.

Ωστόσο προκάλεσε ιδιαίτερη συγκίνηση στον ίδιο ο τόπος αλλά και η ύπαρξη αυτής της μονής διότι του ανακάλεσε στη μνήμη τη πανήγυρη της Παναγίας του Μπαλουκλί στην Κωνσταντινούπολη.

 Ένα από τα παλαιότερα λοιπόν πανηγύρια της Αίγινας που καθιέρωσε ο ίδιος ο Άγιος Νεκτάριος με  τον ερχομό του στην Αίγινα και την ίδρυση της Ιεράς Μονής είναι αυτό της Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής την Παρασκευή της Διακαινησίμου. 

Έτσι καθιερώνεται η πανήγυρις και τελείται μέχρι σήμερα με τη συμμετοχή πολλών ιερέων της Αίγινας και πλήθη πιστών.

Η παράδοση συνεχίζεται μέχρι σήμερα και κάθε Παρασκευή της Διακαινησίμου το μοναστήρι πανηγυρίζει και λιτανεύεται η εικόνα  της Παναγίας μέσα  στο μοναστήρι.

 

 

Πανηγυρίζει η Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής Πόρου.

                                             

    Πανηγυρίζει σήμερα η Ιστορική Μονή Ζωοδόχου Πηγής Πόρου. 

   Το ιστορικό της Ιεράς Μονής το έχουμε φιλοξενήσει σε άλλες αναρτήσεις μας, τις οποίες ο αναγνώστης μπορεί να αναζητήσει. Το Μοναστήρι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα γεγονότα της προετοιμασίας της Ελληνικής Επανάστασης. Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια του αγώνα. Στον περίβολο του έχουν ενταφιαστεί αγωνιστές και ναυμάχοι. Στους χώρους του ο Ιωάννης Καποδίστριας ίδρυσε Ιερατική Σχολή, ενώ στα νεότερα χρόνια πολλοί ηγούμενοι της Μονής έχουν ανέλθει στο επισκοπικό αξίωμα, τιμώντας την Εκκλησία της Ελλάδος με το κύρος και την προσφορά τους.

  Της  Ζωοδόχου Πηγής σήμερα Παρασκευή του Πάσχα και πανηγυρίζει το γνωστό σε κάθε άνθρωπο του Σαρωνικού «Μοναστήρι του Πόρου». Το παλαιότατο αυτό προσκύνημα προβάλει μέσα στην καταπράσινη ανοιξιάτικη φύση του Πόρου. Σε μια πευκόφυτη πλαγιά και ανάμεσα στους ελαιώνες και τα αειθαλή ευωδιαστά δέντρα, κάτασπρη σαν περιστέρι, αρχοντική και επιβλητική, κρύβοντας πίσω από την πύλη της μεγάλη ιστορία και ανεκτίμητη προσφορά προς το Γένος των Ελλήνων. 

    Η ιστορία της Μονής αρχίζει γύρω στα 1720 όταν ο Μητροπολίτης  Αθηνών Ιάκωβος Β΄ από ευγνωμοσύνη προς την Παναγία, επειδή έπασχε από λιθίαση και θεραπεύτηκε από το νερό του αγιάσματος που υπήρχε εκεί, έκτισε το μοναστήρι  και το αφιέρωσε στην Ζωοδόχο Πηγή Παναγία λόγω της ύπαρξης μικρού ναΐσκου στην περιοχή. Τα επόμενα χρόνια το μοναστήρι μπαίνει κάτω από την ισχυρή προστασία του Οικουμενικού Πατριαρχείου  Κωνσταντινουπόλεως και με απόφαση του Πατριάρχη Παϊσίου ανακηρύσσεται Σταυροπηγιακό. Στα  χρόνια της Επανάστασης που ακολουθεί και χάρη στα ισχυρά προνόμια του, οι Τούρκοι δεν το ενοχλούν, μετατρέπεται σε κέντρο συγκέντρωσης και προετοιμασίας των ναυάρχων για τον αγώνα. Με τα καράβια τους και χωρίς να κινούν τις υποψίες των Τούρκων ο Μιαούλης, ο Τομπάζης, ο Αποστόλης από τα Ψαρά, κρύβονται πίσω από τους δυνατούς τοίχους της Μονής  και συζητούν τα προβλήματα και την οργάνωση του αγώνα τους. Σήμερα ο επισκέπτης θα συναντήσει στον αυλόγυρο του Μοναστηριού τους τάφους των ναυμάχων του αγώνα του ’21. Μετά τον αγώνα και με απόφαση του Βιάρου Κπαοδίστρια, αδελφού του Κυβερνήτη, το έτος 1829 πουλήθηκαν όλα τα ποίμνια της Μονής, ώστε να αντιμετωπισθούν τα έξοδα του ελληνοδιδασκαλείου.

 Η Δημογεροντία του Πόρου παρέλαβε όλα τα εισοδήματα της Μονής και  μείωσε σημαντικά τον αριθμό των μοναχών που διέμεναν στη Μονή. Την ίδια εποχή η Κυβέρνηση εγκατέστησε στη Μονή ορφανοτροφείο για τα ορφανά του πολέμου. Ο ευσεβής κυβερνήτης συνδέθηκε πολύ με το Μοναστήρι το οποίο επισκεπτόταν τακτικά και εκεί μέσα στο γαλήνιο περιβάλλον έπαιρνε σημαντικές αποφάσεις. Το 1830 ιδρύει  την πρώτη Ιερατική Σχολή της ελεύθερης Ελλάδας με σκοπό την  πνευματική αναμόρφωση των κληρικών της Εκκλησίας. Η Σχολή εγκαθίσταται  στο Μοναστήρι του Πόρου και λειτουργεί μέχρι την ημέρα της δολοφονίας του. Τα χρόνια που ακολουθούν οι πατέρες της Μονής προσφέρουν σημαντικά στη λειτουργία των «ελληνικών σχολείων». Η φιλανθρωπική δράση της Μονής συνεχίζεται παρά τα δυσχερή οικονομικά της  σε όλη τη διάρκεια  του 19^ου αιώνα  αλλά πολύ περισσότερο στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής, όπου τα κελάρια της ήταν ανοιχτά  και οι μοναχοί μοίραζαν στους πεινασμένους Ποριώτες λάδι και στάρι. Η ιστορία της Μονής από τη μέρα της ίδρυσής μέχρι σήμερα είναι ένας μακρύς κατάλογος προσφορών  στο βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της περιοχής όσο και στην πνευματική ανύψωση και μόρφωση τους. Ευτύχησε επίσης να διατελέσουν ηγούμενοι της πολλοί και άξιοι κληρικοί οι οποίοι συνέβαλαν σημαντικά στην οργάνωση, επιβίωση και πνευματική προσφορά της. Πολλοί εξ αυτών αναδείχθηκαν σε Μητροπολίτες της Ελλαδικής Εκκλησίας όπως ο μακαριστός μητροπολίτης Καστορίας Γρηγόριος Παπουτσόπουλος και ο σημερινός μητροπολίτης Ύδρας κ.κ. Εφραίμ. Σήμερα στο πηδάλιο της Μονής βρίσκεται ένας άξιος κληρικός ο αρχιμ. Λουκάς Ζήσιμος ο οποίος έχει καταβάλει τεράστιες προσπάθειες τα τελευταία χρόνια για τη συντήρηση, ανακαίνιση και αγιογράφηση του ιστορικού μοναστηριού με αποτέλεσμα να έχει αποκτήσει την εμπιστοσύνη, την αναγνώριση και την αγάπη των Ποριωτών.

    Το  μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής Καλαυρείας Πόρου κατορθώνει να κερδίσει  τον επισκέπτη του όχι μόνο λόγω της θέσης του και του πανέμορφου φυσικού περιβάλλοντος που το περιβάλει , αλλά κυρίως λόγω της ιστορίας της πνευματικότητας και της φιλόξενης υποδοχής που επιφυλάσσει στον επισκέπτη του Άξια λοιπόν  θεωρείται ως σημείο αναφοράς του σημερινού Πόρου και ως ένας σημαντικός προορισμός  για τους επισκέπτες και παραθεριστές του νησιού.

  Σήμερα το Μοναστήρι είναι ένα από τα πιο αξιόλογα προσκυνήματα του Αργοσαρωνικού και αγαπημένος προορισμός πνευματικής αναψυχής για πολλούς πιστούς.