Αχάραγα δρασκέλισε μέσα στο πλεούμενο με προορισμό τους απρόσιτους Κήπους. Τον όρμο που μόνο δια θαλάσσης μπορείς να περπατήσεις. Εκεί βρίσκεται και το ταπεινό γι' αυτό και ξεχασμένο εκκλησάκι της Παναγιάς. Ο π. Δαμασκηνός δεν υπολόγισε τον κόπο, ούτε το "μικρόν ταξείδιον" και το λειτούργησε. Θυμιάτισε τις εικόνες του, άναψε τις καντήλες του και "έβαλε Ευλογημένη".
Θα μπορούσε να είναι σκηνή από κάποιο διήγημα του Αλ. Παπαδιαμάντη, όπως "Στο Χριστό στο Κάστρο". Είναι μια εικόνα, μια εμπειρία που έζησαν οι λίγοι και εκλεκτοί που τον συνόδευσαν σε αυτό εγχείρημα. Μπράβο που δεν ξεχνούν τα μακρινά ξωκλήσια. Συγχαίρουμε τα παιδιά που σαν άλλα θαλασσοπούλια έφτασαν ως εκεί, την Αντωνία, το Φίλιππο και το Σέργιο. Αγαπούν την Αίγινα , την παράδοση και το δείχνουν χωρίς κραυγές, ήσυχα, σιωπηλά, ουσιαστικά.
Ο απλούς π. Δαμασκηνός πέρα από τα εφημεριακά του καθήκοντα και τις λοιπές ποιμαντικές δραστηριότητές του βρίσκει χρόνο και για τέτοιες ιερές αποδράσεις. Καταδεικνύει την αγάπη και την αφοσίωσή του στην ιερωσύνη την οποία επέλεξε στη ζωή του. Η αγάπη του κόσμου είναι η μεγαλύτερη επιβεβαίωση του έργου και της πορείας του.
