Ο Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής, που εόρταζε χθες 16 Απριλίου είναι ένας από τους νεότερους Αγίους της εποχής μας που είχε μεγάλη σχέση με το νησί της Αίγινας. Υπήρξε ένας από τους μαθητές του Αγίου Νεκταρίου και κατόπιν είναι αυτός που ενέπνευσε και παρότρυνε στην ίδρυση του Μοναστηριού του Αγίου Μηνά στο δάσος της Αφαίας.
Η ζωή του αλλά κυρίως η δράση του στα Δωδεκάνησα την εποχή της Γερμανικής Κατοχής είναι συγκλονιστική. Διδάσκει, κάνει φιλανθρωπικό έργο, φροντίζει τους ανθρώπους, μιλά για Ελλάδα, κρατά αναμμένη τη δάδα της ελευθερίας και της Ορθοδοξίας στα σύνορα της Ελλάδας, γι' αυτό και διώκεται από τον κατακτητή.
Ας δούμε σύντομα την πορεία του.
Ο άγιος Αμφιλόχιος, κατά κόσμον Αθανάσιος Μακρής
γεννήθηκε στο νησί της Αποκάλυψης, την Πάτμο, στα 1889. Οι γονείς του Εμμανουήλ
και Ειρήνη τον μεγάλωσαν με αγάπη και ευλάβεια ανάβοντας στην καρδιά του την
φλόγα της αγάπης του Θεού και της Ελλάδας, την οποία μεταλαμπάδευσε ο Άγιος σε
πλήθος κόσμου. Είχε τρία αδέρφια, εκ των οποίων το ένα (αγόρι) κοιμήθηκε σε μικρή
ηλικία, ενώ οι αδερφές του έγιναν και οι δύο μοναχές. Από μικρό παιδί βοηθούσε
τους γονείς του στις γεωργικές εργασίες και το ψάρεμα, κύρια ασχολία του φτωχού
νησιού. Πάντα όμως μέσα του, όπως ομολογούσε ο ίδιος, είχε την επιθυμία να
γίνει μαθητής του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου.
Τελικά, η επιθυμία του εκπληρώθηκε τον Μάρτιο του
1906, όταν σε ηλικία 17 ετών με την ευχή των γονέων του περνά την κεντρική πύλη
της Μονής του Ηγαπημένου Μαθητή, Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου για να γίνει μέλος
της αδελφότητας. Εκεί, σε βραχύ χρονικό διάστημα διακρίθηκε για τους
πνευματικούς αγώνες του και εκάρη μοναχός. Σύντομα δε, λόγω της αρετής του
έγινε μεγαλόσχημος. Παράλληλα, γνώρισε τον Άγιο Νεκτάριο με τον οποίο συνδέθηκε
πνευματικά και έγινε μαθητής του. Το 1919 χειροτονήθηκε διάκονος και ιερέας και
το 1935 αναγνωρίζοντας η αδελφότητα την διακονία του και την έντονη εσωτερική
πνευματική του άσκηση τον αναδεικνύει Καθηγούμενο και Πατριαρχικό Έξαρχο
Πάτμου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1937 ο Άγιος Αμφιλόχιος
ήρθε σε ρήξη με τους Ιταλούς κατακτητές. Αντιστάθηκε με γενναιότητα και σθένος
στα σχέδιά τους για τον εξιταλισμό των Δωδεκανήσων και την εκκλησιαστική
υπαγωγή τους στον πάπα, και πρωτοστάτησε στον αγώνα της Εκκλησίας να
διατηρηθούν η εθνική συνείδηση και η Ελληνική γλώσσα που διώκονταν. Οργάνωσε
κρυφά σχολειά και κατηχητικά για να μαθαίνουν τα Ελληνόπουλα την μητρική τους
γλώσσα και να διδάσκονται την Ορθόδοξη Πίστη. Η δράση του αυτή είχε σαν
αποτέλεσμα να χάσει την ηγουμενία και να εξοριστεί στην ηπειρωτική Ελλάδα. Αυτό
δεν έκαμψε καθόλου το φρόνημα του γενναίου αγωνιστή. Συνέχισε σαν ακάματος
εργάτης του Ευαγγελίου το ιεραποστολικό του έργο.
Επιπλέον, ο Άγιος Αμφιλόχιος ίδρυσε μοναστήρια, την
Γυναικεία Μονή του Ευαγγελισμού στην Πάτμο, την επίσης Γυναικεία Μονή του Αγίου
Μηνά στην Αίγινα και ανέλαβε την πνευματική επιστασία της Γυναικείας Μονής
Ευαγγελισμού Ικαρίας. Κοντά σ’ αυτά, όταν ήταν εφημέριος του ναού της
Αποκαλύψεως καλλώπισε τον ναό με τοιχογραφίες και έκανε διάφορες εργασίες
ανακαίνισης. Χαρακτηριστική, όμως, ήταν η αγάπη του και για την φύση. Σ’ αυτόν
οφείλεται η πυκνή βλάστηση της Πάτμου, καθώς παντού φύτευε κυπαρίσσια και άλλα
είδη δέντρων.
Είναι αλήθεια ότι η φήμη της αρετής του είχε εξαπλωθεί
σε όλον τον κόσμο. Υπήρξε πνευματικός πατέρας πολλών μεγάλων μορφών της
Εκκλησίας, Ελλήνων και ξένων. Πολλοί αλλόδοξοι που άκουσαν για την
πνευματικότητα του Αγίου Αμφιλοχίου συναντήθηκαν μαζί του και βαπτίστηκαν
ορθόδοξοι. Όπως οι περισσότεροι άγιοι, όλη του την ζωή βασανιζόταν από
ασθένειες. Τον Μάρτιο του 1970 προσβλήθηκε από πνευμονία και στις 16 Απριλίου
εκοιμήθη, αφού είχε πληροφορηθεί την εκδημία του από την ίδια την Θεοτόκο
και τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο. Το λείψανό του, όπως ομολογούσαν όλοι όσοι
παρευρέθηκαν στην εξόδιο ακολουθία, είχε όψη χαρούμενη κι ειρηνική, ενώ στην
ανακομιδή του το 1981 ευωδίαζε. Άγιος με πολλά χαρίσματα, ταπεινός, προορατικός
και κυρίως άνθρωπος αγάπης και προσευχής τέλεσε πολλά θαύματα με την χάρη του
Θεού. Ας εύχεται στον Θεό για την Πατρίδα μας που τόσο αγάπησε.
