Μια πολύ μακρινή
Κυριακή του ’70, είχαμε γάμο στην Αίγινα. Θυμάμαι ήταν μια μουντή συννεφιασμένη Κυριακή του χειμώνα.
Επιβιβαστήκαμε στο «Αιγινάκι» που έφευγε από τον Πειραιά στις 11.00 π. μ.
Μόλις φθάσαμε μάνα,
θείες, γιαγιά και ξαδέλφια κατευθυνθήκαμε στο ζαχαροπλαστείο του «Φωκίων» ο
οποίος είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη για τα
φρέσκα και πολύ νόστιμα γλυκά του. Όλοι έκριναν σωστό ότι εκτός από τα δώρα του γάμου, που κουβαλούσαμε με πολύ
προσοχή κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, θα έπρεπε να αγοράσουμε και κάποια γλυκά για να πάμε στο σπίτι του γαμπρού, όπου
θα γινόταν και το τραπέζι του γάμου.
Το μαγαζί του «Φωκίων» ήταν
γωνιακό στην οδό Πηλέως και Αίαντος. Καινούργιο, με ένα μεγάλο ψυγείο και
αρκετά τραπεζάκια με καρέκλες. Πίσω από το ψυγείο και τον πάγκο, το εργαστήριο
του. Το βασίλειο της σοκολατίνας κι άλλων περίφημων για την εποχή, γλυκών.
Εκεί πίσω από αυτό το
ψυγείο είδα ξανά τον Φωκίωνα, το
καρδιακό φίλο του πατέρα μου, που κάτω από το παχύ του μουστάκι χαμογελούσε
στους πελάτες και έκανε τα χωρατά του.
Τον θυμήθηκα!
Τον είχα ξαναδεί στο
εργαστήριο του «Ζενίθ» του θρυλικού
ζαχαροπλαστείου της Αίγινας, που βρισκόταν στην κάτω γωνία από το σημερινό
«Λυχνάρι» στην οδό Ηρειώτη και Αιακού. Τον είχα δει με τι μαεστρία έφτιαχνε την
κρέμα και έσπαγε με φοβερή ταχύτητα τα αυγά μέσα στα τεράστια λεβέτια. Πήγαινα
συχνά εκεί με τον πατέρα μου και οι δυο τους μιλούσαν για ώρα, πριν μπούμε στο
καράβι της επιστροφής για Πειραιά. Μόνιμο θέμα συζήτησης τι άλλο; Ο Ολυμπιακός!
Στα παιδικά μου μάτια
αυτοί οι χώροι ήταν μυθικοί. Γοητευτικοί και γεμάτοι μυστήριο. Αλλά και πολύ
γλύκα! Γιατί τα κεράσματα έδιναν και έπαιρναν.
Πέρασαν τα χρόνια και ο
«Φωκίων» έκλεισε το ζαχαροπλαστείο του. Δεν
τον έβλεπα συχνά. Ούτε μάθαινα από τον πατέρα μου νέα του.
Μέχρι που ήρθε ο
Αύγουστος του 1997 και δρασκέλισα την
πύλη των Κατασκηνώσεων της Μητροπόλεως στον Τούρλο.
Η έκπληξη μου ήταν
μεγάλη όταν μέσα από το παράθυρο της κουζίνας με χαιρετούσε και με τα δυο του
χέρια ο Φωκίων.
Η χαρά μου μεγάλη!
Σίγουρα σκέφτηκα θα μας έφτιαχνε και
κανένα καλό γλυκό.
Το παχύ μουστάκι
του πρωταγωνιστούσε στα χαμόγελα και στις γκριμάτσες του. Ήταν ο
Φωκίων που ήξερα, λίγο πιο παχύς, πιο μεγάλος, γκριζαρισμένος, αλλά το ίδιο χαμογελαστός και καταδεκτικός.
Θυμάμαι είχε βάλει όλη την τέχνη του, εκείνο το κατασκηνωτικό δεκαήμερο, να μας ευχαριστήσει και να μας χορτάσει μια που βρισκόμασταν στην περίοδο της αυγουστιάτικης νηστείας. Και τα κατάφερε!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα
περίτεχνα πρόσφορα που ζύμωσε και έψησε και τον μοναδικό του άρτο. Από κοντά
και ο γιός του ο Γιάννης.
Ο Φωκίων έγραψε τη δική
του ιστορία στον αστερισμό της τοπικής ζαχαροπλαστικής στην Αίγινα. Πολύ πριν
κατακλύσουν τις βιτρίνες των γλυκοπωλείων οι ξενόφερτες γεύσεις και η κρέμα
γάλακτος, εκείνος πρόσφερε μέσα από την τέχνη του μοναδικές απολαύσεις με τα
απλά αλλά άφθαστα γλυκά του. Υπήρξε δάσκαλος για πολλούς νεότερους και η
παρουσία του στα ζαχαροπλαστεία και τις κουζίνες
της Αίγινας σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή στο νησί, αυτήν της μετάβασης από την
παλαιά κοινωνία στην σύγχρονη τουριστική εικόνα
του νησιού.
Είναι λυπηρό και μελαγχολικό
που όλοι αυτοί οι παλαιοί μαστόροι και
επαγγελματίες της Αίγινας φεύγουν ο ένας μετά τον άλλο, σιγά – σιγά αφήνοντας
πίσω τους την αύρα, και τις μνήμες από τις γεύσεις και τις ευωδιές της παλιάς
ζωής της Αίγινας. Όλοι εκείνοι που δούλεψαν σκληρά για την ανάπτυξη και την
πρόοδο του νησιού.
Μένουμε εμείς να τους θυμόμαστε! Να τους μνημονεύουμε και να
αναπολούμε τις στιγμές, τις μέρες, τα
καλοκαίρια, τις γιορτές, τα βράδια και τα απογεύματα που γλύκαναν με τα ποιήματα των χεριών τους, τη ζωή μας. Τα
παιδικά και νεανικά μας χρόνια. Εκείνα τα ανέμελα, τα τρυφερά, τα δροσερά, τα
γεμάτα ζωή!
Και ο Φωκίων
δικαιωματικά ανήκει στο πάνθεο όλων εκείνων που ομόρφυναν τη ζωή μας. Αυτό
κρατάμε από εκείνον! Αυτό θα θυμόμαστε!
Η μνήμη του θα είναι γλυκιά και για αυτό θα παραμείνει αιώνια.
Σήμερα ο Φωκίων ταξίδεψε
για να βρει όλους εκείνους που τον
αγάπησαν και τους πρόσφερε γλυκές αποδράσεις.
Η ψυχή του γαλήνια και
αναπαυμένη θα συναντήσει τους φίλους, όμως
ο ίσκιος και το μεγαλείο της θα είναι πάντα εδώ για να θυμίζει τα ωραία
κυριακάτικα απογεύματα, όπως εκείνο, τότε το μακρινό ’70, εκείνη την Κυριακή
που τον είδα πίσω από το ψυγείο να γεμίζει με σοκολατίνες το κουτί. Γιατί
εκείνη την Κυριακή είχαμε γάμο στην Αίγινα.
Καλό ταξίδι μάστορα της
γεύσης.
