Θυμηθήκαμε σήμερα ημέρα μνήμης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου - 50 χρόνια μετά - και ανακαλέσαμε στο ηλεκτρονικό σημειωματάριο μας την παλαιότερη ανάρτηση μας για τη συμμετοχή του Μητροπολίτη Ύδρας κ. Εφραίμ στα γεγονότα της Νομικής τωνημερών του '73.
Γράφαμε λοιπόν τότε:
Τον έχουν αποκαλέσει προοδευτικό. Κάποιοι τον θεωρούν αριστερό γιατί δεν εκφράζει συχνά απόψεις παλιές, συντηρητικές, τετριμμένες, αναμενόμενες λόγω της εκκλησιαστικής του θέσης ή «συμβατικές» όπως θα περίμενες να ακούσεις από έναν επίσκοπο.
Κάποτε τον είχαν ταυτίσει με τον εκφραστή των ιδεολογιών κάποιων αριστερών ή κεντρώων κομμάτων. Πριν μερικά χρόνια λόγω των θαρραλέων θέσεων που έλαβε και εξέφρασε δημοσίως για τα νέα βιβλία του μαθήματος των Θρησκευτικών στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση τον κατηγόρησαν ότι συμπλέει με τις θέσεις του πρώην υπουργού Παιδείας και της Κυβέρνησης του.
Γνωρίζοντας το πρόσωπο και ακούγοντας προσεκτικά το λόγο που αρθρώνει στα κηρύγματά του και στις συζητήσεις του, λόγο ανθρωποκεντρικό, αγιοπατερικό και Θεολογικό, αμέσως καταλαβαίνει κάποιος ότι ο Εφραίμ έχει άποψη για τα θέματα της κοινωνίας, της Εκκλησίας, της παιδείας ακόμα και της πολιτικής. Και τις απόψεις αυτές, από τότε που ήταν στην Επιτροπή Παιδείας του Δήμου Αίγινας, από τότε που δίδασκε στο Τεχνικό Λύκειο της Αίγινας, δεν τις κρύβει επιμελώς αλλά τις εκφράζει πάντα με πάθος, ένταση, με ειλικρίνεια και τόλμη. Απόψεις που ξαφνιάζουν, πυροδοτούν τη συζήτηση τον προβληματισμό και συζητιούνται.
Αγωνιά για τους αναγκεμένους της Μητροπολιτικής του περιφέρειας, μελετά τα σύγχρονα προβλήματα, τα προσεγγίζει με φιλάνθρωπη διάθεση, σκύβει πάνω από την πληγή των πονεμένων, συνομιλεί με τα παιδιά, αφουγκράζεται τον καημό και την αγωνία των νησιωτών.
Αν και Επίσκοπος, έχει ανοίξει πολλές φορές την πόρτα του για να δεχθεί κάποιον ταλαιπωρημένο αδελφό. Και δεν είναι τυχαία όλα αυτά. Έχουν την προϊστορία τους. Πηγάζουν από μια έμφυτη αγωνιστικότητα και στάση ζωής που ξεκινά από τότε που ήταν μικρό παιδί στην Αίγινα και έκανε την πρώτη του επανάσταση φεύγοντας από το σπίτι του για να πάει να σπουδάσει Θεολογία. Στα χρόνια των σπουδών του δεν βολεύεται με την υποτροφία που πήρε αλλά συμμετέχει με άλλους συμφοιτητές του στα γεγονότα της Νομικής στις 21 και 22 Φεβρουαρίου του 1973, ανεβαίνοντας στην ταράτσα της σχολής και φωνάζοντας συνθήματα, όπως «συμπαράσταση λαέ….»
Ο ίδιος διηγείται τα γεγονότα αυτά σε μια παλιά συνέντευξη του στην εφημερίδα «Έθνος» της 17/11/2003 στη δημοσιογράφο κ. Μπενέκου. Και ήταν η πρώτη φορά που δημοσίως κατέθετε αυτό το βίωμα του.
Αναφέρει λοιπόν μεταξύ των άλλων ότι προχώρησαν τότε οι φοιτητές στην κατάληψη της Σχολής για να αντιδράσουν στις ανακρίσεις που γίνονταν στο Πανεπιστήμιο. Αυτά τα γεγονότα και η συμμετοχή του στις φοιτητικές κινήσεις της εποχής τον όπλισαν με ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και αγωνιστικότητα στα χρόνια της ιεροσύνης που ακολούθησαν, όταν διέπλεε την Μητρόπολη ως πρωτοσύγκελος από νησί σε νησί και από τόπο σε τόπο σε εποχές δύσκολες. Όταν διορίστηκε καθηγητής στο Τεχνικό Λύκειο Αίγινας όπου μαζί με τους μαθητές του και άλλους καθηγητές πρωτοστατούσε σε δυναμισμό και παλμό όταν ξημέρωνε κάθε χρόνο η μέρα της 17ης Νοεμβρίου. «Μιλούσαμε – αναφέρει – στα παιδιά για εκείνα τα γεγονότα, για τους αγώνες των φοιτητών, φτιάχναμε πανό με το σύνθημα «ψωμί- παιδεία – ελευθερία» και κάναμε πορείες. Με θεωρούσαν αριστερό. Ο σωστός Θεολόγος – συνεχίζει – και κληρικός πρέπει να είναι επαναστάτης, εναντίον όλου του κακού και του κατεστημένου. Η Εκκλησία επιβάλλεται να είναι επαναστατική. Αν ο νέος δεν συμμετέχει σε αγώνες έχει γεράσει». Και καταλήγει: «Έχω μετανιώσει που άφησα το σχολείο, που δεν είμαι εκπαιδευτικός και δεν διδάσκω πια».
Ανασύραμε αυτή τη συνέντευξη μέρος της οποίας μπορείτε να διαβάσετε πατώντας πάνω στις εικόνες, σήμερα 17 Νοεμβρίου του 2020., σαράντα επτά χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, για να αφουγκραστούμε πως ήταν και πως εκφράζονταν οι νέοι εκείνης της εποχής. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Μητροπολίτης μας, ο δικός μας άνθρωπος, ο Εφραίμ.
Ευχόμαστε να παραμείνει πάντα μαχητικός και ετοιμοπόλεμος στον κοινωνικό και εκκλησιαστικό στίβο.