Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

ΣΙΚΑΓΟ 1886 - Πως γεννήθηκε η εργατική πρωτομαγιά

Την 1η Μαΐου του 1886, τα εργατικά συνδικάτα του Σικάγο οργάνωσαν απεργία με αίτημα τη μείωση των καθημερινών ωρών εργασίας από δέκα ή δώδεκα (ανάλογα με την περίπτωση) σε οκτώ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο. Ας πάμε πρώτα λίγο πίσω στο χρόνο.

Το αίτημα για το οκτάωρο έχει τις ρίζες του στην Αγγλία – την πρώτη χώρα που γνώρισε τη βιομηχανική επανάσταση. Εκείνη την πρώτη περίοδο της ανάπτυξης της βιομηχανίας (18ος αιώνας), οι συνθήκες ήταν άθλιες. Η παιδική εργασία ήταν πολύ συχνό φαινόμενο (όπως τώρα στην Ασία), και οι καθημερινές ώρες εργασίας έφταναν μέχρι και τις 16, επί έξι μέρες την εβδομάδα.


Ο άνθρωπος που πρόβαλε οργανωμένα το αίτημα για οκτάωρο (που ως τότε ακουγόταν μόνο σποραδικά και μεμονωμένα) ήταν ο Ρόμπερτ Όουεν, Ουαλός σοσιαλιστής (ουτοπιστής) που θεωρείται, μεταξύ άλλων, πατέρας του συνεταιριστικού κινήματος. Ο Όουεν πρόβαλε ήδη από το 1810 το αίτημα για δεκάωρη εργασία, και από το 1817 το αίτημα για οκτάωρο, με το σλόγκαν «οκτώ ώρες εργασία, οκτώ ώρες αναψυχή, οκτώ ώρες ανάπαυση». Το αίτημα, βέβαια, άργησε κάπως να τελεσφορήσει: Οι γυναίκες και τα παιδιά κέρδισαν το δεκάωρο στην Αγγλία μόλις το 1847, και οι Γάλλοι εργάτες κατάφεραν να κερδίσουν το δωδεκάωρο μετά από επανάσταση το 1848.

Στην Αμερική, που μας ενδιαφέρει εδώ (λόγω Σικάγο), το αίτημα για μείωση των ωρών εργασίας ξεκίνησε μάλλον από τους ξυλουργούς της Φιλαδέλφεια, οι οποίοι κατέβηκαν σε απεργία το 1791 ζητώντας δεκάωρη εργασία. Το αίτημα αυτό γενικεύτηκε σιγά-σιγά. Το 1835, έγινε γενική απεργία στη Φιλαδέλφεια, με επικεφαλής τους ανθρακωρύχους. Το πανό τους έγραφε: «Από τις 6 ως τις 6, δέκα ώρες δουλειά και δυο για τα γεύματα». Από το 1836 άρχισαν να κυκλοφορούν εργατικά φυλλάδια με το αίτημα για οκτάωρο. Οι ξυλουργοί των πλοίων στη Βοστόνη, παρόλο που δεν είχαν συνδικάτο, πέτυχαν το οκτάωρο το 1842.

Το 1864, το οκτάωρο είχε γίνει κεντρικό αίτημα των συνδικάτων του Σικάγο. Το νομοθετικό σώμα του Ιλινόι πέρασε στις αρχές του 1867 ένα νόμο με τον οποίο θέσπιζε το οκτάωρο, αλλά είχε τόσα «παραθυράκια» που αποδείχτηκε τελικά αναποτελεσματικός. Την 1η Μαΐου του 1867 έγινε γενική απεργία στην πόλη, που κράτησε μια ολόκληρη εβδομάδα. Το 1868, το Κονγκρέσο ψήφισε το οκτάωρο για τους ομοσπονδιακούς υπαλλήλους, αλλά κι αυτός ο νόμος στην ουσία έμεινε στα χαρτιά.


Τη δεκαετία του 1870, το οκτάωρο έγινε κεντρικό αίτημα για όλους τους αναρχικούς και σοσιαλιστές συνδικαλιστές, και διαδόθηκε σε όλες τις ΗΠΑ με συγκεντρώσεις και πορείες. Το 1872, στη Νέα Υόρκη, εκατό χιλιάδες εργάτες έκαναν απεργία και το πέτυχαν. Το ίδιο και στον Καναδά.

Στο συνέδριο που έκανε το 1884 στο Σικάγο, η Ομοσπονδία Αναγνωρισμένων Επαγγελματικών και Εργατικών Συνδικάτων πήρε την απόφαση ότι «από την 1η Μαΐου του 1886 και στο εξής, η νόμιμη εργάσιμη ημέρα θα περιλαμβάνει οκτώ ώρες εργασίας».

Την 1η Μαΐου του 1886, λοιπόν, τα εργατικά συνδικάτα του Σικάγο ξεκίνησαν την απεργία τους. Μετά από δυο μέρες, οι απεργοί συγκεντρώθηκαν κοντά στο εργοστάσιο McCormick. Ξέσπασαν ταραχές, και η αστυνομία του Σικάγο επιτέθηκε στους απεργούς. Το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον δυο άνθρωποι νεκροί, αρκετοί τραυματίες, και μια πόλη γεμάτη εξοργισμένους εργάτες. Οι αναρχικοί μοίρασαν φυλλάδια με τα οποία καλούσαν τους πάντες σε συγκέντρωση στην πλατεία Haymarket, που τότε αποτελούσε πολυσύχναστο εμπορικό κέντρο. Τα φυλλάδια έλεγαν ότι η αστυνομία είχε σκοτώσει τους απεργούς για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, και παρότρυνε τους εργάτες να πάρουν εκδίκηση.

Η συγκέντρωση, πάντως, ξεκίνησε ειρηνικά, κάτω από ψιλόβροχο, το απόγευμα της 4ης Μαΐου. Ο επικεφαλής των αναρχικών, August Spies, μίλησε σε ένα πλήθος κάπου 6.000 ανθρώπων. Απ’ ό,τι φαίνεται, τους είπε πως δεν ήταν εκεί για να υποδαυλίσει κανενός είδους ταραχές. Στο μεταξύ, μια μεγάλη αστυνομική δύναμη ήταν εκεί κοντά και παρακολουθούσε τη συγκέντρωση. Το πλήθος ήταν τόσο ήρεμο που ο δήμαρχος της πόλης, που είχε περάσει από εκεί για να δει τι γινόταν, έφυγε ήσυχος για το σπίτι του. Λίγη ώρα μετά, ο επικεφαλής της αστυνομίας ζήτησε να διαλυθεί η συγκέντρωση, και οι αστυνομικοί άρχισαν να βαδίζουν παρατεταγμένοι προς το πλήθος. Κάποιος πέταξε μια βόμβα με αναμμένο φιτίλι, και η έκρηξη σκότωσε έναν αστυνομικό (και τραυμάτισε άλλους επτά, οι οποίοι αργότερα υπέκυψαν στα τραύματά τους). Η αστυνομία άνοιξε πυρ, σκοτώνοντας έντεκα ανθρώπους και τραυματίζοντας δεκάδες. Συνελήφθησαν πάνω από εκατό άτομα, και οκτώ από τους πιο επιφανείς αναρχοσυνδικαλιστές παραπέμφθηκαν σε δίκη.

Στη δίκη, η πολιτική αγωγή δεν παρουσίασε κανένα στοιχείο που να συνδέει τους κατηγορούμενους με τη βόμβα. Το μόνο επιχείρημα που είχε ήταν ότι αυτός που την πέταξε είχε, λέει, υποκινηθεί από τους διοργανωτές, κι έτσι ήταν κι εκείνοι εξίσου υπεύθυνοι. Οι ένορκοι δέχτηκαν την ενοχή και των οκτώ. Στους επτά επιβλήθηκε θανατική ποινή. Η απόφαση δημιούργησε ακόμη μεγαλύτερες εντάσεις και διαδηλώσεις. Ο κυβερνήτης της πολιτείας μετέτρεψε τις ποινές δύο κατηγορουμένων σε ισόβια, κι ένας από τους υπόλοιπους αυτοκτόνησε στο κελί του την παραμονή της εκτέλεσης.

Στις 11 Νοεμβρίου 1887, ο August Spies, ο Albert Parsons, ο Adolph Fischer και ο George Engel, όλοι αναρχικοί, απαγχονίστηκαν δημόσια. Αυτόπτες μάρτυρες είπαν ότι, καθώς περπατούσαν προς τα ικριώματα, τραγουδούσαν τη Μασσαλιώτιδα, που τότε ήταν ο ύμνος του διεθνούς επαναστατικού κινήματος. Οι συγγενείς τους, που είχαν πάει για να συμπαρασταθούν, συνελήφθησαν και υπέστησαν σωματικό έλεγχο. Τις τελευταίες στιγμές, λένε πως ο Spies φώναξε: «Θα έρθει κάποτε ο καιρός που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές μας που στραγγαλίζετε σήμερα». Οι καταδικασμένοι δεν πέθαναν αμέσως, αλλά ο θάνατός τους ήταν αργός και βασανιστικός, και οι θεατές έφυγαν εμφανώς ταραγμένοι.

Το τραγικό είναι ότι, στις 26 Ιουνίου 1893, ο κυβερνήτης του Ιλινόι έδωσε χάρη στους 3 που ήταν στη φυλακή, γιατί αποδείχτηκε πως, τελικά, ήταν και οι οκτώ αθώοι. Η δήλωσή του έλεγε πως οι απαγχονισμένοι ήταν «θύματα της υστερίας, ενός στημένου σώματος ενόρκων και ενός μεροληπτικού δικαστή». Περιττό να πούμε ότι η πολιτική του καριέρα τελείωσε εκείνη τη μέρα.

Οι αγώνες συνεχίστηκαν, με αποτέλεσμα το 1898 να κερδίσουν το οκτάωρο οι εργάτες των ορυχείων, και το 1900 οι οικοδόμοι. Ακολούθησαν κι άλλες ενώσεις, και τελικά το οκτάωρο θεσπίστηκε επίσημα στην Αμερική το 1938.

Στην Ελλάδα, η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση έγινε το 1892

(αναδημοσίευση από τον ιστότοπο Gravity and the Wind)

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Ο βομβαρδισμός και η βύθιση του Α/Τ "ΥΔΡΑ"


   Τούτες τις τελευταίες μέρες του Απρίλη ο νους μας γυρνά  στις Λαούσες και στο ιστορικό γεγονός που έλαβε χώρα στην περιοχή κατά τη διάρκεια του Γερμανικού πολέμου. Ήταν τέτοιες μέρες όταν τα Γερμανικά στούκας εντόπισαν και βύθισαν το αντιτορπιλικό "ΥΔΡΑ".
     Κατά  τη διάρκεια  του πολέμου του ’40 δεν μνημονεύονται από τους Αιγινήτες  κάποιες πολεμικές επιχειρήσεις  να έχουν λάβει χώρα στο νησί. Αυτό όμως που δεν μπορεί να σβηστεί από τη μνήμη τους είναι ο ανατριχιαστικός ήχος από τα Γερμανικά στούκας τα οποία  πετούσαν χαμηλά. Εκτός από δύο βόμβες  που έπεσαν κοντά στην Παναγίτσα  στο λιμάνι και  στο νεκροταφείο της Κυψέλης, η Αίγινα δεν βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς. Χαραγμένη  όμως στη μνήμη των κατοίκων του χωριού της  Κυψέλης θα μείνει το απομεσήμερο εκείνο του Απριλίου του 1941, όταν στη νότια πλευρά της Λαούσας τα  Γερμανικά αεροπλάνα βύθισαν το ελληνικό πολεμικό πλοίο  «Ύδρα». Το «Υδράκι» όπως  εξακολουθούν ακόμα και σήμερα  να το αποκαλούν όσοι  έζησαν τα γεγονότα τότε, ερχόταν από τον Πόρο [σύμφωνα με κάποιους άλλους , ενδέχεται να είχε βγει από τον Ισθμό] με προορισμό τον Πειραιά. Οι  Γερμανοί  όταν αντιλήφθηκαν την πορεία του εξαπέλυσαν τρία  στούκας τα οποία ξεπρόβαλαν πίσω από τα βουνά της Σαλαμίνας. Το  «Υδράκι» προσπάθησε  να προφυλαχθεί πίσω από τις Λαούσες. Ο βομβαρδισμός όμως ήταν ανελέητος. Σε λίγα λεπτά βούλιαξε.
 Οι κάτοικοι της Κυψέλης που παρακολουθούσαν το κακό έτρεξαν προς την παραλία του Λεόντι. Κάποιοι από το πλήρωμα του πλοίου πνίγηκαν, όσοι επέζησαν κατόρθωσαν να ανέβουν στις Λαούσες ενώ όσοι  είχαν δυνάμεις κολύμπησαν και βγήκαν στο Λεόντι, όπου δέχθηκαν τις πρώτες βοήθειες των κατοίκων. Οι τραυματίες νοσηλεύτηκαν στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης [σημερινό ξενοδοχείο «Μιράντα»]. Πολεμικό πλοίο που κατέφθασε τις επόμενες ώρες περισυνέλεξε  τους επιζώντες. Η ιστορικός Γωγώ Κουκικούρδη αναφερόμενη σε αυτή την τραγική εικόνα  του πολέμου, μας κατέθεσε σε συνέντευξη της πριν από χρόνια ότι ήταν φοβερό να  βλέπει κανείς ανθρώπους κτυπημένους, κομματιασμένους από τις οβίδες. Οι  Αιγινήτισσες – εθελόντριες – νοσοκόμες, τους περιποιήθηκαν και όταν ήταν να φύγουν έγινε μια εκδήλωση  από τα παιδιά του Συλλόγου που είχε φτιάξει με άλλες κυρίες  η Γ. Κουλικούρδη. Τους έκαναν τραπέζι, τους πρόσφεραν λουλούδια, τους τραγούδησαν. Και όλα αυτά λίγο πριν  έρθουν  οι Γερμανοί στην Αίγινα.
    Τα τελευταία  χρόνια γίνεται επιμνημόσυνη δέηση  για  τους ναυτικούς  που έχασαν τη ζωή τους στη  Λαούσα. Η  βύθιση  του «Ύδρα» από τους Γερμανούς, η μοναδική ίσως πολεμική επιχείρηση που έλαβε χώρα στην περιοχή μας, είναι  εντελώς άγνωστη στους νεότερους. Τούτες  τις μέρες   και αν τύχει να  ταξιδεύουμε με το πλοίο της γραμμής,  ας  κοιτάξουμε   στη νησίδα της Λαούσας και τη θάλασσα της  περιοχής. Στη σιωπή του βυθού  αναπαύεται το κουφάρι του ιστορικού πλοίου  και οι ηρωικές ψυχές του πληρώματος του. Είναι  κρίμα  που μέχρι σήμερα  δεν έχει γίνει  κάποια προσπάθεια  να στηθεί κάποιο μνημείο ή έστω ένας απλός σταυρός πάνω στις Λαούσες για να θυμίζει το ιστορικό αυτό γεγονός.

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Ενημερωτική συνάντηση πρόληψης στο Γυμνάσιο Μεσαγρού

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
  Αγαπητοί γονείς,   σας πληροφορούμε ότι την Τρίτη 29/04/2014 θα επισκεφθεί το σχολείο μας  κλιμάκιο από το Κέντρο Πρόληψης Εξάρτησης & Αγωγής Υγείας « Άρηξις ». To κλιμάκιο στελεχώνεται από επιστημονικό προσωπικό την κ. Λυμπέρη Πηνελόπη, κοινωνική λειτουργό και την κ. Πρωτοψάλτη Κυπαρισσία, κοινωνική ανθρωπολόγο. Το πρόγραμμά τους θα υλοποιηθεί σε δύο φάσεις:  
       1. Το πρωί θα ενημερώσουν τους μαθητές μας για την πρόληψη του καπνίσματος. 
       2. Το απόγευμα της Τρίτης από τις 18:00 έως και 20:00 θα γίνει ενημέρωση – συζήτηση με τους γονείς  με θέμα: «μεγαλώνοντας εφήβους» . Λόγω της σημαντικότητας και της επικαιρότητας του θέματος, η παρουσία σας κρίνεται απαραίτητη. Η ενημέρωση θα είναι ανοικτή στο κοινό (στους γονείς παιδιών και στους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων της Αίγινας).  
Η Διευθύντρια
Μπέση –Γκίνη Αναστασία

Το ναΰδριο του Αγίου Θωμά στο Λιβάδι.

   Το καλαίσθητο εκκλησάκι  του Αγίου Θωμά στο λιβάδι πραγματικά αποτελεί ένα κόσμημα αλλά και ένα παράδειγμα σεβασμού της λαϊκής αρχιτεκτονικής και μαστοριάς. Με περισσή φροντίδα μεράκι και αγάπη ο προηγούμενος εφημέριος της ενορίας των Αιγινητών Αγίων π. Ιωάννης Βλάχος με συμπαραστάτες το εκκλησιαστικό συμβούλιο και τους ενορίτες, αναστήλωσαν το κτίριο, το συντήρησαν εσωτερικά και εξωτερικά σεβόμενοι το αρχικό του σχέδιο. Όπως μπορεί εύκολα κάποιος να  διακρίνει από την παρακάτω φωτογραφία, το εκκλησάκι αυτό ήταν μικρότερο και έχει δεχτεί προσθήκη νέου κτίσματος στη δυτική του πλευρά, όπως άλλωστε συνηθίζεται και συναντάμε πολύ συχνά  σε εκκλησάκια  της Αιγινήτικης υπαίθρου.
  Ο μικρός αυτός ναός βρίσκεται  στο προαύλιο  του  ενοριακού ναού της Σύναξης των Αιγινητών Αγίων στο Λιβάδι. Εορτάζει την Κυριακή του Θωμά. Στη συνείδηση όμως του κόσμου έχει περάσει ότι ο μεγάλος ναός είναι του Αγίου Θωμά, με αποτέλεσμα λίγοι να γνωρίζουν  την ύπαρξη του ναϋδρίου και την πραγματική ονομασία  του μεγάλου ναού.
   Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανασύρετε  για τη δραστηριότητα  της ενορίας από το Fb και τη σελίδα "Σύναξις Αιγινητών Αγίων"

Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Ο Άγιος Θωμάς στα Διαπόρια

  Είναι ακριβώς απέναντι από την  Αίγινα στο σύμπλεγμα των νησιών που οι παλαιοί Αιγινήτες ονομάζουν 'Διαπόρια". Η πρόσβαση σε αυτά γίνεται μόνο με ιδιωτικό θαλάσσιο μέσο. Γνωστός ψαρότοπος αλλά και πεδίο βολής και ασκήσεων του Πολεμικού Ναυτικού. Άγρια βλάστηση και πολλά αγρικούνελα και αγριοκάτσικα μπορεί κανείς να συναντήσει μαζί με γλαροπούλια και σπάνια θαλασσοπούλια. Ένας άλλος κόσμος ίσως και άγνωστος στους περισσότερους Αιγινήτες. Ο ταξιδευτής πριν συναντήσει τον "Αγιο Θωμά" θα περάσει και από τις άλλες νησίσες, την Πλατιά, τη Ψηλή, το Σταχτορόϊ, τον Αη - Γιάννη και τη μκρή Μολάδα που μοιάζει με καπέλο. Στα νησιά αυτά οι παλαιοί ψαράδες μάζευαν μεγάλες ποσότητες από  "ζαμπάκια" τα οποία μετά τα πουλούσαν στην αγορά της Αίγινας και του Πειραιά.
   Τα τελευταία χρόνια γύρω από αυτά τα νησιά λειτουργούν πολλά ιχθυοτροφεία. Τα νερά πάντως είναι σμαραγδένια και πανέμορφα. Ένας μικρός παράδεισος στα ανοιχτά της Αίγινας.

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Η μικρή "΄Ελενα" της Σουβάλας.

  Τα μικρά πλοία της ακτοπλοΐας  του Σαρωνικού επιστρέφουν στη μνήμη μας μέσα από ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Είναι εκείνα τα ταπεινά σκαριά, τα χτισμένα με αγάπη για τον επιβάτη, να τον υπηρετούν και να τον ταξιδεύουν όλες τις μέρες του χρόνου. Και στις καλοκαιρινές αποδράσεις αλλά και στις χειμωνιάτικες συννεφιασμένες μέρες. Είναι αυτά τα μικρά που διανυκτέρευαν στα λιμανάκια  της Σουβάλας και της Αγίας Μαρίνας περιμένοντας τους λιγοστούς επιβάτες - αχάραγα πολλές φορές - που χρειάζονταν να πάνε στη δουλειά, στο γιατρό σε μια σοβαρή υπόθεση σε δημόσια υπηρεσία.
   Η  "Έλενα" ήταν ένα από αυτά τα πλεούμενα που συνέδεε καθημερινά επί δεκαετίες τη Σουβάλα και την Αγία Μαρίνα με το λιμάνι του Πειραιά. Με τακτικά δρομολόγια, πιστή στο ραντεβού της και καλοτάξιδη. Έμεινε στη γραμμή μέχρι τις αρχές της δεκαετίας  του ' 80. Όπως μαρτυρά η παρακάτω φωτογραφία στην αρχή ταξίδευε με  το αδελφό της πλοίο "Μαρίνα". Το 2010 συναντήσαμε  την "Έλενα"  στον  Άγιο Νικόλαο της Κρήτης να εκτελεί καθημερινά δρομολόγια προς  το νησάκι της Σπιναλόγκα, απ' όπου και οι φωτογραφίες.
 
 Η 'Μαρίνα" στο υπό κατασκευή  λιμάνι της Σουβάλας.





 Στο λιμάνι του Πειραιά μαζί με τον "Μιχαήλ" και το "Άγιος Νεκτάριος"  στη γραμμή της Σουβάλας - Αγίας Μαρίνας.

   Στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης ένα βροχερό πρωινό Σαββάτου πριν αναχωρήσει για Σπιναλόγκα.
 Οι φωτογραφίες από την έκθεση που διοργανώθηκε και παρουσιάστηκε στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης τον Αύγουστο του 2012.

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Ζωοδόχος Πηγή Πόρου

 

Με αφορμή την εορτή της Ζωοδόχου Πηγής την Παρασκευή της εβδομάδας του Πάσχα, αφιερώνουμε τη σημερινή μας ανάρτηση στο γνωστό σε όλους μας «Μοναστήρι του Πόρου». Το παλαιότατο αυτό προσκύνημα προβάλει μέσα στην καταπράσινη ανοιξιάτικη φύση του Πόρου. Σε μια πευκόφυτη πλαγιά και ανάμεσα στους ελαιώνες και τα αειθαλή ευωδιαστά δέντρα, κάτασπρη σαν περιστέρι, αρχοντική και επιβλητική, κρύβοντας πίσω από την πύλη της μεγάλη ιστορία και ανεκτίμητη προσφορά προς το Γένος των Ελλήνων.  Η ιστορία της Μονής αρχίζει γύρω στα 1720 όταν ο Μητροπολίτης  Αθηνών Ιάκωβος Β΄ από ευγνωμοσύνη προς την Παναγία, επειδή έπασχε από λιθίαση και θεραπεύτηκε από το νερό του αγιάσματος που υπήρχε εκεί, έκτισε το μοναστήρι  και το αφιέρωσε στην Ζωοδόχο Πηγή Παναγία λόγω της ύπαρξης μικρού ναΐσκου στην περιοχή. Τα επόμενα χρόνια το μοναστήρι μπαίνει κάτω από την ισχυρή προστασία του Οικουμενικού Πατριαρχείου  Κωνσταντινουπόλεως και με απόφαση του Πατριάρχη Παϊσίου ανακηρύσσεται Σταυροπηγιακό. 


Στα  χρόνια της Επανάστασης που ακολουθεί και χάρη στα ισχυρά προνόμια του, οι Τούρκοι δεν το ενοχλούν, μετατρέπεται σε κέντρο συγκέντρωσης και προετοιμασίας των ναυάρχων για τον αγώνα. Με τα καράβια τους και χωρίς να κινούν τις υποψίες των Τούρκων ο Μιαούλης, ο Τομπάζης, ο Αποστόλης από τα Ψαρά, κρύβονται πίσω από τους δυνατούς τοίχους της Μονής  και συζητούν τα προβλήματα και την οργάνωση του αγώνα τους. Σήμερα ο επισκέπτης θα συναντήσει στον αυλόγυρο του Μοναστηριού τους τάφους των ναυμάχων του αγώνα του ’21. Μετά τον αγώνα και με απόφαση του Βιάρου Κπαοδίστρια, αδελφού του Κυβερνήτη, το έτος 1829 πουλήθηκαν όλα τα ποίμνια της Μονής, ώστε να αντιμετωπισθούν τα έξοδα του ελληνοδιδασκαλείου.
 Η Δημογεροντία του Πόρου παρέλαβε όλα τα εισοδήματα της Μονής και  μείωσε σημαντικά τον αριθμό των μοναχών που διέμεναν στη Μονή. Την ίδια εποχή η Κυβέρνηση εγκατέστησε στη Μονή ορφανοτροφείο για τα ορφανά του πολέμου. Ο ευσεβής κυβερνήτης συνδέθηκε πολύ με το Μοναστήρι το οποίο επισκεπτόταν τακτικά και εκεί μέσα στο γαλήνιο περιβάλλον έπαιρνε σημαντικές αποφάσεις. Το 1830 ιδρύει  την πρώτη Ιερατική Σχολή της ελεύθερης Ελλάδας με σκοπό την  πνευματική αναμόρφωση των κληρικών της Εκκλησίας. Η Σχολή εγκαθίσταται  στο Μοναστήρι του Πόρου και λειτουργεί μέχρι την ημέρα της δολοφονίας του. Τα χρόνια που ακολουθούν οι πατέρες της Μονής προσφέρουν σημαντικά στη λειτουργία των «ελληνικών σχολείων». Η φιλανθρωπική δράση της Μονής συνεχίζεται παρά τα δυσχερή οικονομικά της  σε όλη τη διάρκεια  του 19ου αιώνα  αλλά πολύ περισσότερο στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής, όπου τα κελάρια της ήταν ανοιχτά  και οι μοναχοί μοίραζαν στους πεινασμένους Ποριώτες λάδι και στάρι. Η ιστορία της Μονής από τη μέρα της ίδρυσής μέχρι σήμερα είναι ένας μακρύς κατάλογος προσφορών  στο βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της περιοχής όσο και στην πνευματική ανύψωση και μόρφωση τους. Ευτύχησε επίσης να διατελέσουν ηγούμενοι της πολλοί και άξιοι κληρικοί οι οποίοι συνέβαλαν σημαντικά στην οργάνωση, επιβίωση και πνευματική προσφορά της. Πολλοί εξ αυτών αναδείχθηκαν σε Μητροπολίτες της Ελλαδικής Εκκλησίας όπως ο μακαριστός μητροπολίτης Καστορίας Γρηγόριος Παπουτσόπουλος και ο σημερινός μητροπολίτης Ύδρας κ.κ. Εφραίμ. Σήμερα στο πηδάλιο της Μονής βρίσκεται ένας άξιος κληρικός ο αρχιμ. Λουκάς Ζήσιμος ο οποίος έχει καταβάλει τεράστιες προσπάθειες τα τελευταία χρόνια για τη συντήρηση, ανακαίνιση και αγιογράφηση του ιστορικού μοναστηριού με αποτέλεσμα να έχει αποκτήσει την εμπιστοσύνη, την αναγνώριση και την αγάπη των Ποριωτών.
    Το  μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής Καλαυρείας Πόρου κατορθώνει να κερδίσει  τον επισκέπτη του όχι μόνο λόγω της θέσης του και του πανέμορφου φυσικού περιβάλλοντος που το περιβάλει , αλλά κυρίως λόγω της ιστορίας της πνευματικότητας και της φιλόξενης υποδοχής που επιφυλάσσει στον επισκέπτη του Άξια λοιπόν  θεωρείται ως σημείο αναφοράς του σημερινού Πόρου και ως ένας σημαντικός προορισμός  για τους επισκέπτες και παραθεριστές του νησιού.