Ο Οκτώβρης να είναι "βροχερός, σποριάτης και καρπερός"

                                                    

Φωτογραφία: Έφη Αξιώτη

  Ο Οκτώβριος μας καλημέρισε σήμερα.  . Ο γλυκός μήνας  που σφραγίζει το φθινόπωρο με  τα χρυσάνθεμα του, τις πρώτες ψύχρες, τη γιορτή του  Άi - Δημήτρη και την επέτειο  της 28ης.

   Στην επαρχία αρχίζουν οι προετοιμασίες για τη νέα σπορά τη στιγμή που ο μούστος βράζει νωχελικά μέσα στα βαρέλια.  Η πρώτη δόση του ΕΝΦΙΑ πληρώθηκε (;), τα σχολεία προσπαθούν να βρουν το ρυθμό  τους, το νέο πρόγραμμα των καναλιών είναι σε δράση, ενώ τα θέατρα ετοιμάζονται  για τις πρεμιέρες τους. Οι νοικοκυρές τακτοποιούν τα καλοκαιρινά  και τα πρώτα φούτερ κάνουν  βραδινές εμφανίσεις. Όλοι πλέον στον πυρετό της προετοιμασίας  για το χειμώνα παρά το γεγονός ότι κάποιοι αμετανόητοι συνεχίζουν τα θαλάσσια μπάνια.

   Εμείς  όμως πιστοί στο λαογραφικό  ραντεβού μας κάθε αρχή νέου μήνα με τη βοήθεια  της κ. Λίνας Μπόγρη- Πετρίτου ας καλωσορίσουμε τούτο το μήνα κι  ας δούμε τις συνήθειες και τα τερτίπια του έτσι όπως τα έχει καταγράψει ο σοφός λαός μας στις παροιμίες.

     Οι παροιμίες μαρτυρούν  τις δουλειές  τις συνήθειες και τις ασχολίες του μήνα.

    Ας  υποδεχτούμε  το νέο μήνα ρίχνοντας μια ματιά  στο καλαντάρι του, όπως με πολύ επιμέλεια έχει συνθέσει η κ. Λίνα Μπόγρη - Πετρίτου  στο βιβλίο της "Τα λέμε και στην Αίγινα"

"Οκτώβριος, δέκατος μήνας του Γρηγοριανού (νέου), ημερολογίου.  Έχει 31 ημέρες. Στο Ρωμαϊκό ημερολόγιο, όταν ο Μάρτιος ήταν ο πρώτος μήνας του χρόνου, ο μήνας που πήρε την όγδοη θέση, ονομάστηκε Οκτώβριος  (λατινικά octo= οκτώ), και με το ίδιο όνομα έμεινε μέχρι σήμερα, που είναι ο δέκατος μήνας στη σειρά.

Δεύτερος μήνας του φθινοπώρου, και μήνας της σποράς. Γι’ αυτό ο λαός τον έχει ονομάσει Σποριάτη.

-Οκτώβρη και δεν έσπειρες, οκτώ σακιά δεν έκανες.

-Οκτώβρη και δεν έσπειρες, τρία καλά δεν έκανες.

Όποιος σπέρνει τον Οκτώβρη, έχει οκτώ σειρές στ’ αλώνι.-

Τον λένε επίσης Βροχάρη, για τις βροχές που χαρίζει στους γεωργούς.

-Οκτώβρης βροχερός, Οκτώβρης καρπερός.

-Τα σταφύλια τρυγημένα, και τα σκόρδα φυτεμένα. 

-Το Σεπτέμβρη τα σταφύλια, τον Οκτώβρη τα κουδούνια.

(Με τη λέξη «κουδούνια», ονομάζουν όσα μικρά τσαμπιά των αμπελιών ή και της κληματαριάς έχουν αργήσει να ωριμάσουν στον καιρό τους και γίνονται τον Οκτώβρη μήνα).

Τις ίδιες ημέρες, ο καιρός θεωρείται ιδανικός για την σπορά των κουκιών.

-Του Άι Λουκά, σπείρε κουκιά (18 Οκτώβρη). 

Τον λένε και Αγιοδημητριάτη, από τη μεγάλη γιορτή του Αγίου Δημητρίου, στις 26 του μήνα, όπου και αναφέρεται στις καλές ημέρες, την ίδια περίοδο.

-Του Άι Δημητράκη, το μικρό καλοκαιράκι. 

Αυτή η καλοκαιριάτικη αναλαμπή δίνει  την ευκαιρία στους ανθρώπους της υπαίθρου να προλάβουν να οργώσουν, να σπείρουν, να ετοιμαστούν για το χειμώνα, να κατεβάσουν τα κοπάδια στα χειμαδιά.

Η παράδοση θέλει την ημέρα της γιορτής του Αγίου Δημητρίου να ανοίγουν τα κρασοβάρελα, με το καινούριο κρασί.

Ο λαός έχει χρονικό σύνορο τους δύο Άγιους, στρατηλάτες, καβαλάρηδες, που χωρίζουν μετεωρολογικά το χρόνο, (σε χειμερινό και θερινό), ανάλογα και με τις ασχολίες των ανθρώπων της υπαίθρου.

-Του Άι Δημητρού, μέσα το κρεβάτι, του Άι Γιωργιού, έξω το κρεβάτι.

Τους έχουν τόσο πολύν τιμήσει στην πατρίδα μας, που οι Δημήτρηδες, συναγωνίζονται τους Γιώργηδες!

Η μεγαλύτερη εγγύηση για την καλοκαιρία είναι τα χρυσάνθεμα, που ανθίζουν αυτή την εποχή, γι’ αυτό τα λέμε και «αγιοδημητριάτικα».

Η παράδοση λέει για τα χρυσάνθεμα πως νοιάζονταν πολύ τον Οκτώβρη, όταν τον έβλεπαν θλιμμένο να τριγυρίζει κάτω από τα γυμνά δέντρα, καθώς έπεφταν και τα τελευταία τους φύλλα, τις ζεστές ημέρες που χάνονταν, τον ουρανό που συχνά ήταν συννεφιασμένος. Έτσι αποφάσισαν να ζητήσουν από τον Θεό να τα αφήσει να ανθίζουν τον Οκτώβρη, για να του διώχνουν τη θλίψη!

Ανάλογα με τον καιρό, σε πολλά μέρη ξεκινά το λιομάζωμα.

-Το Οκτωβριανό το λάδι, άλλος μήνας δεν το κάνει.

Στα χρόνια της παιδικής ανεμελιάς, με το πρώτο ψιλόβροχο, τα πρωτοβρόχια, τρέχαμε παρέες παρέες και, πιασμένοι από τα χέρια σε κύκλο, τραγουδούσαμε:

«Βρέχει, βρέχει, ψιχαλίζει και το μάρμαρο ποτίζει.

  Και ο ποντικός χορεύει και η γάτα μαγειρεύει…».

Οι φωτογραφίες προέρχονται από το κελάρι του Κωλέτζη στην Κυψέλη. 

Σκεφτόμουν τώρα τη γιαγιά Κατίνα.

Σκεφτόμουν τώρα τη γιαγιά που είχε μια κατσίκα κι έφτιαχνε τσίγαρα, τα καλύτερα που έχω φάει μέχρι σήμερα.

Τα  είχε πάντα σε ένα ποτηράκι του κρασιού. Είχαν πολύ συμπυκνωμένη υφή και γεύση. Μου έβαζε σε μια φέτα  μισή κουταλιά και πλημμύριζε η γεύση τον εγκέφαλο. Τη  θυμάμαι ακόμα αυτή τη γεύση.

-        -   Βρε  γιαγιά βάλε λίγο ακόμα

-       -    Όχι δεν μπορώ να σου βάλω. Κι έβγαζε λίγο ακόμα για να με ευχαριστήσει. Ήθελε πάντα να φτάσει  για όλους.

Έναν  Αύγουστο  γύρω στα 84 της χρόνια  με 40 βαθμούς ήρθε στις φιστικιές να μαζέψει χαμάδα. Της λέω:

-  ρε γιαγιά  τι  ήρθες  να κάνεις  εδώ με τόση ζέστη. Πήγαινε σε παρακαλώ σπίτι. Προσβλήθηκε. Αγριεμένη μου λέει:

-        -  Τι λες που θα πάω σπίτι. Πήγαινε τώρα και μάζεψε τα φιστίκια, έχεις δει πόσα έχετε αφήσει έξω από την πάνα;

Έσκυψε  κι εκείνη και μάζευε  για ώρα.

Εύχομαι να της μοιάσω.

Πολύ αυθόρμητα ο Νίκος Μούρτζης, πολύ ανθρώπινα, άμεσα και ζεστά, ένα βράδυ, εκείνο της ταφής της γιαγιάς του Κατίνας, μου έγραψε σε μήνυμα  τα παραπάνω λόγια. Κουβέντες ανάκατες με καθημερινές εικόνες από μια  γυναίκα  που έζησε έναν δύσκολο αιώνα.

Η  γιαγιά  στη μνήμη όλων μας είναι ένα τρυφερό πρόσωπο. Την έχουμε συνδυάσει με ένα γλυκό του κουταλιού, με φαγητά που τα πετυχαίνει καλύτερα από τη μάνα μας. Με παλιές συνταγές, με ένα παλιό λικέρ, με  το πετιμέζι, τις τηγανίτες, το ζυμωτό ψωμί.

Στη συνείδηση μας, η γιαγιά είναι αυτή που μας κάνει όλα τα χατήρια, είναι η αγκαλιά της το προσκέφαλο και το καταφύγιο μας από τις φωνές της μάνας και του πατέρα. Η εικόνα μιας  αρχετυπικής γιαγιάς  που ξενυχτά στο προσκέφαλο ενός άρρωστου εγγονού, που νανουρίζει, που σιγοτραγουδά, που μαθαίνει, που ταχταρίζει, που μεγαλώνει τα εγγόνια της. Η ακούραστη γυναίκα που λες και δεν έχει ηλικία, δεν γνωρίζει από κόπο αν και έχει περάσει πολλά.

Έτσι και η γιαγιά  του Νίκου  και των πολλών εγγονών της.

Έζησε στα πέτρινα χρόνια μιας Ελλάδας που έπρεπε να σκάψει, να ιδρώσει, να παλέψει για την επιβίωση. Η γιαγιά Κατίνα ανήκει στην κατηγορία των γυναικών που κράτησαν όρθια  την οικογένεια, την κοινωνία, το χωριό, τον τόπο σε εποχές που τριγύρω υπήρχαν χαλάσματα από πόλεμο, δυστυχία από αρρώστιες και πολύ φτώχεια.

Έκαναν οικογένεια, έπιασαν τη ζωή από τα μαλλιά, τη δάμασαν, την όρισαν έτσι όπως εκείνες ένοιωθαν και μπορούσαν, και τη νίκησαν. Δεν επιβίωσαν απλά, δεν έζησαν μια συνηθισμένη, απλή, καθορισμένη ζωή από πριν, αλλά κατόρθωσαν να ορίσουν εκείνες οι απλές γυναίκες, οι εργάτριες του σπιτιού και  του χωραφιού, τους όρους και τους κανόνες. Επιβλήθηκαν στη ζωή και νίκησαν.

Αν σήμερα τις θυμόμαστε είναι γιατί υποκλινόμαστε στη γενναιότητα τους, στη ψυχική τους δύναμη, στο σθένος και στο πείσμα για ζωή.

Δεν υπολόγισαν τίποτε και  ρίχτηκαν στο αλώνι της ζωής.

Θα θυμόμαστε  τη γιαγιά Κατίνα με το μπαστούνι της αλλά και χωρίς αυτό, να  βγαίνει από την εκκλησία  της Κυψέλης τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτές, να χαιρετά τους πάντες και να συμβουλεύει με τη σοφία  του ανθρώπου που έχει ζήσει πολλά, να ρωτά, να ενδιαφέρεται για όλους, να νοιάζεται.

Θα  τη θυμόμαστε του Αι- Γιώργη μετά  τη λειτουργία στο ξωκλήσι που ήταν κοντά στο σπίτι της να καλεί επίμονα στο αρχοντικό της, να ψήνει καφέδες και να φιλεύει  με κουλούρι και αυγό τους καλεσμένους της. Σε αυτό το παλιό σπίτι με  τον ασβέστη να κυριαρχεί παντού.

Θα θυμόμαστε αυτή την αγέρωχη Κυψελιώτισσα  που ο Θεός  την ευλόγησε να αποκτήσει μια μεγάλη οικογένεια που της χάρισε εγγόνια και δισέγγονα.

Θα  τη θυμόμαστε να χαίρεται και να συγκινείται  με την εκλογή του γιου της Δημήτρη, δύο φορές για τη θέση του Δημάρχου.

Με το φευγιό της από αυτόν τον κόσμο, κλείνει ο κύκλος των παλαιών ανθρώπων  της Κυψέλης που  έγραψαν τη δικής  τους ιστορία.

Η σκιά  τους είναι μεγάλη και δεν θα διαλυθεί  εύκολα, η  αύρα τους θα συνεχίσει  να δροσίζει τη ζωή των νεότερων.

Ευτυχισμένα τα παιδιά , τα εγγόνια που έχουν να θυμούνται τη γιαγιά και τον παππού τους. Οι κουβέντες  τους και οι συμπεριφορές τους ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη τους καθορίζουν το διάβα της ζωής. Το πρόσωπο καλά ασφαλισμένο μέσα στην καρδιά  τους, φωτίζει για πάντα τη ζωή των εγγονιών και ζεσταίνει σε κάθε στιγμή, ιδίως στα δύσκολα.

 

Φωτογραφίες από ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές. Από το προφίλ στο Face book της Κατερίνας και του Γιώργου Μούρτζη.

Ευχαριστούμε πολύ.

Μια αθλητική ημέρα με σκάκι και πεζοπορία.

Η καθιερωμένη αθλητική ημέρα  για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση κάθε χρόνο τέτοια εποχή δίνει τη δυνατότητα στους μαθητές να ασχοληθούν όχι μόνο με αθλήματα, ή να γνωρίσουν καινούργια αθλήματα, αλλά  να έρθουν και κοντά στη φύση.

Πέρα από  τα ομαδικά αθλήματα, η πεζοπορία, η ανάβαση και γενικώς το περπάτημα είναι από αυτές  τις κινήσεις που έχουμε συμπεριλάβει ως 2ο Γυμνάσιο  στην αθλητική ημέρα του σχολείου. Η θέση  του σχολείου μέσα στην εξοχή άλλωστε, είναι κάτι που διευκολύνει πολύ προς αυτή την κατεύθυνση.

Ένα μεγάλο μέρος μαθητών και μαθητριών έκανε πεζοπορία μέχρι τον Ποριατάδο και το εκκλησάκι της Ανάληψης που βρίσκεται στους πρόποδες  του βουνού της Δραγωνέρας.

Από φέτος  στην αθλητική ημέρα εντάχθηκε και το σκάκι, το οποίο προτίμησαν αρκετοί μαθητές, οι οποίοι θέλησαν έτσι να δοκιμάσουν τις γνώσεις και  την τεχνική τους.

 

57η Εθελοντική αιμοδοσία από το Δήμο Αίγινας.

 Στην αίθουσα "Παύλος Ανδρεόπουλος" στο γήπεδο της Αίγινας οργανώνεται από το Δήμο Αίγινας η 57η Εθελοντική αιμοδοσία σήμερα Παρασκευή 30/9 και αύριο 1/10.

Μια  πράξη ζωής. Μια προσφορά σε κάθε συνάνθρωπο μας.

Εορτή του Αγίου Κυριακού του αναχωρητή στο Σφεντούρι.

                               

Όμορφος μέσα στη λευκή του απλότητα ο ναός  του Αγίου Κυριάκου στο Σφεντούρι της Πέρδικας  που εορτάζει σήμερα  29 Σεπτεμβρίου. Ο ναός βρίσκεται μετά  το κοιμητήριο  της Πέρδικας καθώς ο δρόμος ανηφορίζει προς το Σφεντούρι κοντά  στην οικία  Μαυρακάκη.

Είναι οικοδομημένος τη δεκαετία  του '70  και αυτό μαρτυρείται από την κατάστασή του. Είναι ο μοναδικός ναός  στο νησί που είναι αφιερωμένος στον Άγιο Κυριάκο. Νεότερος είναι  το παρεκκλήσι στο Μαραθώνα, στον περίβολο της Αγίας Βαρβάρας που όμως είναι δισυπόστατος και είναι αφιερωμένος και στον Όσιο Παΐσιο.

Μια μικρή όαση που η απλότητα του λευκού και οι ξεκάθαρες  γραμμές  της αρχιτεκτονικής  των μικρών εκκλησιών της υπαίθρου, βασιλεύουν στην Αιγινήτικη γη.

Μικρές  πινελιές  παράδοσης και λαϊκής ευσέβειας στον καμβά  της Αιγινήτικης γης.

"Παλαιά Χώρα, μια πολιτεία που δεν σιώπησε ποτέ" Εκδήλωση από το 2ο Γυμνάσιο Αίγινας.

Το πρόγραμμα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης  που εκπόνησαν οι μαθητές και οι μαθήτριες  του 2^ου Γυμνασίου Αίγινας τα προηγούμενα  χρόνια, με τον τίτλο:

"Παλαιά Χώρα, μια πολιτεία που δεν σιώπησε ποτέ"

παρουσιάζουν το Σάββατο 1 Οκτωβρίου και ώρα  20.00  στην αυλή του Λαογραφικού Μουσείου Αίγινας.

Μια αναφορά  στο χθες αλλά  και στο σήμερα  της Μεσαιωνικής πολιτείας, μια περιπλάνηση στα μονοπάτια, στις εκκλησιές, το κάστρο και τους πύργους της πολιτείας  που έγραψε τη δική της ιστορία, γνωρίζοντας αλλεπάλληλες επιδρομές και κατακτήσεις.

Μια ιστορία δέκα αιώνων γραμμένη με αίμα και πόνο από απλούς ανθρώπους και Αγίους.

Είσοδος ελεύθερη.

Σε περίπτωση άσχημου καιρού η εκδήλωση θα γίνει μέσα  στην αίθουσα  του Λαογραφικού Μουσείου.

 

Χωρίς πλοία στην εορτή του Αγίου Νεκταρίου.

Στενάχωρη η είδηση και λυπηρή για  την κοινωνία της Αίγινας, η συμμετοχή της  ΠΕΜΕΝ στην απεργία  της Τετάρτης 9 Νοεμβρίου. Η απόφαση αυτή στερεί  τη δυνατότητα από χιλιάδες προσκυνητές - επισκέπτες να έρθουν στην Αίγινα και να συμμετάσχουν στις λατρευτικές εκδηλώσεις προς  τιμήν του Αγίου Νεκταρίου. Παράλληλα αποδυναμώνει την μεγάλη εορτή εφόσον ιερείς , αρχιερείς αλλά και επίσημοι δεν θα μπορέσουν να ταξιδέψουν.

Η  εορτή του Αγίου του 20ου αιώνα είναι μια ιδιαίτερη ημέρα για την Αίγινα. Μέρα γιορτής, μέρα τιμής και ευγνωμοσύνης προς τον Άγιο της.

Ας ελπίσουμε ότι θα βρεθεί κάποια λύση διότι η απόφαση αυτή πλήττει το νησί της Αίγινας ποικιλοτρόπως 

 

Οι ήσυχες μέρες του Σεπτέμβρη.

Γλυκές και ήρεμες  οι τελευταίες μέρες  του Σεπτέμβρη που διάλεξε  να μας αποχαιρετήσει με ένα ήπιο κλίμα και να μας θυμίσει ότι το φθινόπωρο είναι εδώ.

Μακάριοι όσοι μπορούν να απολαμβάνουν τη θάλασσα, τον περίπατο  στις ακρογιαλιές και στα μονοπάτια  του νησιού και να ρεμβάζουν τη δύση  του ήλιου με τα μοναδικά μενεξεδί χρώματα.

Οι  φιστικιές και τα αμπέλια ήδη ξεκουράζονται αφού παρέδωσαν τον καρπό  τους και σειρά  παίρνει σε λίγο η ελιά για να μας προσφέρει το πολύτιμο λάδι της.

Κάπου - κάπου ξεπροβάλουν στους κήπους  τα χρυσάνθεμα  που θα μας υπενθυμίσουν ότι του Αγίου Δημητρίου πλησιάζει. 

 

"Διάλογος με το νεοκλασικό σπίτι της Αίγινας" στην εκδήλωση της Ομάδας Προστασίας Πολιτιστικής Κληρονομιάς Αίγινας.

Η  Ομάδα  Προστασίας Πολιτιστικής Κληρονομιάς Αίγινας διοργάνωσε ειδική εκδήλωση στην αυλή του Λαογραφικού Μουσείου Αίγινας για  τα νεοκλασικά σπίτια  της πόλης  της Αίγινας. Οι δύο ομιλητές, κ. Δέδες Ιωάννης και κ. Παπαδάκης Αναστάσης, αρχιτέκτονες - μηχανικοί, που είναι και ιδρυτικά μέλη της Ομάδας,  επικέντρωσαν το θέμα  τους σε τέσσερα χαρακτηριστικά σπίτια, στην οικία  Κ. Κανάρη, στην οικία Βογιατζή, στη βίλα Εσπεράνς, και στην οικία  Φίνλεϋ - Μαυροκορδάτου της  οδού Αφαίας.

Μέσα από  τις  δύο εισηγήσεις και το οπτικό υλικό αναδείχθηκαν πολύτιμα  στοιχεία για  τη φυσιογνωμία  των δύο κτιρίων, την κατοίκησή  τους, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, το παρόν και το μέλλον τους.

Ακολούθησε γόνιμη συζήτηση η οποία είχε  ως  θέμα  της  τη σημερινή κατάσταση των δύο κτιρίων ιδιαίτερα  των οικιών Κανάρη και Βογιατζή που βρίσκονται  στο παραλιακό μέτωπο  της πόλης.

Η εκδήλωση συγκέντρωσε μεγάλο αριθμό συμμετεχόντων, μελών της Ομάδας και φίλων  και επισκεπτών της  Αίγινας.

Φωτογραφίες  του κ. Νίκου Δερματά.

 

Έφυγε πολύ νωρίς η καθηγήτρια Αλεξάνδρα Λιναρδή.

 

Η Αλεξάνδρα Λιναρδή έφυγε από τη ζωή αυτή την εβδομάδα σκορπώντας θλίψη σε όσους την γνώρισαν και εκτίμησαν το ήθος, την αξιοπρέπεια και την αγάπη για τη δουλειά της.

Η Αλεξάνδρα υπηρέτησε στην Αίγινα μόνο μια χρονιά ως καθηγήτρια, τη σχολική χρονιά 2021 -22 στο Γενικό Λύκειο Αίγινας. Στις 30 Ιουνίου τοποθετήθηκε στο 2ο Γυμνάσιο Αίγινας όπου και παρουσιάστηκε για ανάληψη υπηρεσίας.

Δεν πρόλαβε όμως να παραμείνει ούτε μια ημέρα διότι έφυγε πρόωρα από τη ζωή. Η αρρώστια την νίκησε. Η ελάχιστη αυτή γνωριμία μαζί της ήταν ικανή για να μορφώσουμε γνώμη για τον άνθρωπο και την εκπαιδευτικό. Θα θυμόμαστε το χαμόγελο της, τη αψεγάδιαστη και ανυπόκριτη χαρά της, την ευγένεια της αλλά κυρίως την αγωνία και την αγάπη της για την εκπαίδευση και τους μαθητές και μαθήτριες της.

Η Αλεξάνδρα Λιναρδή υπηρέτησε σε πολλά σχολεία του Πειραιά, όπως στο 1ο Γυμνάσιο Δραπετσώνας στο 1ο και 3ο ΓΕΛ Κερατσινίου.

Η αναχώρηση της από τη ζωή τόσο νωρίς είναι πραγματικά μια απώλεια για την εκπαιδευτική κοινότητα του Πειραιά και της Αίγινας.

 

O Αιγινήτης αρχιτέκτονας Αναστάσης Παπαδάκης και η συνεργασία του με το Μουσείο Μπενάκη.

Σχέδια και σκίτσα του κ. Αναστάση Παπαδάκη εμπνευσμένα από τα αντικείμενα της έκθεσης του Μουσείου για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή βρίσκονται στο πωλητήριο  του Μουσείου Μπενάκη στην οδό   Πειραιώς 138.

Σχέδια κοινωφελών κτιρίων που δημιούργησαν οι δραστήριες ελληνικές κοινότητες της Μικράς Ασίας. Ανάμεσα στα εκθέματα η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, σχέδιο του αρχιτέκτονα Περικλή Φωτιάδη.

Τα σκίτσα  του κ. Παπαδάκη τυπώθηκαν στα εξώφυλλα τετραδίων, σε ημερολόγια, μολύβια, σελιδοδείκτες αλλά  και σε αφίσα.

Η έκθεση με τον τίτλο: "Μικρά Ασία, Λάμψη - Καταστροφή - Ξεριζωμός - Δημιουργία" θα  είναι ανοικτή για το κοινό μέχρι τις 12 Φεβρουαρίου.

Μια  πολύ σημαντική και ουσιαστική συνεργασία που αναδεικνύει το ταλέντο και τη δουλειά  του συμπατριώτη μας κ. Παπαδάκη και δίνει στον ίδιο τη χαρά  της συμμετοχής και της δημιουργίας αλλά και σε όλους μας την ηθική ικανοποίηση  για την πορεία του δικού μας ανθρώπου.

 

Η Παναγία η Μυρτιδιώτισσα εορτάζει σήμερα στην πόλη της Αίγινας.

                                 

Η μικρή εκκλησία  της Παναγίας  της Μυρτιδιώτισσας στην πόλη της Αίγινας εορτάζει σήμερα  24 Σεπτεμβρίου.  

Καλά κρυμμένο μέσα στα στενά δρομάκια της πόλης βρίσκεται το πέτρινο βυζαντινό εκκλησάκι της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας, ανηφορίζοντας την οδό Αριστοφάνους  από το Κέντρο Τύπου στο λιμάνι. Το μικρό εκκλησάκι πανηγυρίζει   στη μνήμη της εύρεσης της εικόνας της Παναγίας μέσα στις Μυρτιές στο νησί των Κυθήρων. Η εικόνα στο προσκυνητάρι είναι παμπάλαιη και ιστορική.

  Το  οικοδόμημα του ναού εντυπωσιάζει για την αρχιτεκτονική και την καλαισθησία του. Με  Αιγινήτικο πουρί χτισμένη η Εκκλησιά που διαθέτει έναν όμορφο συμμετρικό τρούλο ο οποίος πατά πάνω σε τετράγωνη βάση. Ο ρυθμός  του ναού παρά  το μικρό μέγεθος του είναι βυζαντινός και άνετα παραπέμπει στις μικρές εκκλησιές  της περιοχής της Πλάκας και του Θησείου των Αθηνών.
Ομολογουμένως πρόκειται για ένα κομψοτέχνημα
που ξαφνιάζει  τον ανυποψίαστο διαβάτη και επισκέπτη  της Αίγινας.

Σύμφωνα με πληροφορίες  που μας έδωσε η κ. Άννα Χάνου την εκκλησία  την έκτισε ο Νικήτας Βογιατζής παππούς  του συζύγου της Κώστα Χάνου, ως τάμα γιατί η γυναίκα του ήταν άρρωστη από καρκίνο.

   Η εκκλησία είναι ανοιχτή καθημερινά (από τις ελάχιστες εκκλησίες που παραμένουν ανοιχτές καθημερινά στο νησί μας) και αποτελεί  προσκύνημα για τους διαβάτες και  τους εργαζόμενους της πόλης.
   Απολαμβάνει τη φροντίδα και την περιποίηση των κατοίκων  που διαμένουν στα γύρω στενά. Διοικητικά ανήκει στην ενορία του Αγίου Νικολάου.
   Είναι προσκυνηματικός ναός και  η λειτουργία του επιβλέπεται από Συμβούλιο διορισμένο από τον οικείο Μητροπολίτη.

  

 

Η επιστροφή της 'Ολυμπιάδος"

Η τριήρης "Ολυμπιάς" επιστρέφει αυτήν την ώρα ρυμουλκούμενη στη Σαλαμίνα, όπου θα συμμετάσχει στους εορτασμούς  για τη συμπλήρωση 2.500  χρόνων από τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας.

Η τριήρης στάθμευσε στην Αίγινα για μια εβδομάδα στην παλαιά προβλήτα και έδωσε  την ευκαιρία σε πολλούς Αιγινήτες και επισκέπτες  του νησιού να τη θαυμάσουν, να τη φωτογραφίσουν, να την επισκεφθούν και να γνωρίσουν από κοντά  την ναυτική υπεροχή των αρχαίων Αθηναίων.

Ανάμεσα  στους επισκέπτες και πολλά  τμήματα σχολείων κάθε βαθμίδας.

Για  την ιστορία να αναφέρουμε  πως ήταν η δεύτερη επίσκεψη του πλοίου στο λιμάνι  της Αίγινας. Η πρώτη ήταν  το 1988 επί δημαρχίας Γεωργίου Τζίτζη.

Οι  φωτογραφίες από  την πρώτη επίσκεψη προέρχονται από  τη προσωπική σελίδα στο  fb  του κ. Φίλιππου Τζίτζη, Δημοτικού Συμβούλου.

 

Χάρις και Όλια μας ταξιδεύουν στο Αιβαλί από τη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.

Το κείμενο  του Φώτη Κόντογλου που στάθηκε για πολλές γενιές  "ευαγγέλιο"  σε κάθε φοιτητή, σπουδαστή ή απλό αναγνώστη που αναζητεί την ιδιοπροσωπία  του, τις ρίζες τούτης της φυλής, τα ζείδωρα και τα νάματα που έθρεψαν γενιές, που άνδρωσαν και γαλούχησαν πνευματικά, κράτησαν όρθιους τους ανθρώπους στις καταιγίδες των καιρών, έλαβε σάρκα και οστά και μετατράπηκε σε μια μεστή παράσταση γεμάτη ποίηση και καλαισθησία στην σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιώς.

Η πωλήτρια  του Θεάτρου, όταν της ζητήσαμε το πρόγραμμα  μας πρότεινε ευγενικά να αγοράσουμε το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου. Της απαντήσαμε ότι βρίσκεται εδώ και δεκαετίες στη βιβλιοθήκη μας, έχοντας χαράξει  με την αλήθεια του, τη ζωή  μας.

Μπορεί κάποιος να μην ανήκει στις γενιές εκείνες που ξεριζώθηκαν και μάτωσαν, μπορεί να μην έχει σχέση ή συγγενείς, αυτό όμως δεν είναι ικανό να τον αφήσει αδιάφορο ή ασυγκίνητο μπροστά στο δράμα ενός λαού που ρίζωσε και ξεριζώθηκε, που έχασε  το βιός του, την πατρίδα, την εστία, τα αγαπημένα του πρόσωπα, αλλά ποτέ  την ταυτότητα του.

Η ιστορία της Ελλάδας. Η ιστορία των αλησμόνητων πατρίδων, οι ήρωες, η ζωή, ο πολιτισμός τους, που φέτος θυμόμαστε με τη συμπλήρωση  των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική καταστροφή. Σμύρνη, Αιβαλί, Αλάτσατα, Έφεσος, Αλικαρνασός και τόσα  άλλα  τοπόσημα  της μνήμης ενός λαού.

Πως να ξεχαστούν; Πως να σβηστούν; 

Η κ. Όλια Λαζαρίδου κατόρθωσε με μοναδική έμπνευση και τρυφερότητα να ανεβάσει αυτό το κείμενο στη σκηνή και με φοβερή μαεστρία να το κατεβάσει στο κοινό, με όπλα  της την απλότητα και τη αμεσότητα, κρατώντας ατόφιο το κείμενο, επιλέγοντας σημεία, μορφές, εικόνες από το βιβλίο.

Στο πλευρό της μια μεγάλη τραγουδίστρια, ένας θρύλος  της καλής ελληνικής μουσικής μια γυναίκα που όλη η Ελλάδα αγαπά. Πραγματικά είχαμε πολύ μεγάλη περιέργεια να τη δούμε πάνω στη σκηνή σε έναν διαφορετικό ρόλο. Και όταν μπήκε μέσα στη σκηνή κρατώντας το σύμβολο της ξενιτιάς, της προσφυγιάς του ξεριζωμού, μια βαλίτσα, η ψυχή μας γλύκανε.

Μας συνεπήρε με την αφήγησή της, υποκλιθήκαμε στα δραματικά σημεία και χαρήκαμε στις κωμικές πινελιές του ρόλου της. Με ενάργεια, και ρυθμό που πήγαζε από τα πιο μύχια  της ύπαρξης  της η κ. Χαρούλα Αλεξίου μας οδήγησε στη λύτρωση και την κάθαρση. Θα μπορούσε να ήταν μια μεγάλη τραγωδός αν δεν την είχε κερδίσει το τραγούδι. 

Η κ. Όλια Λαζαρίδου με χάρη και λεβεντιά,  με την ευαισθησία και την ποιητική ματιά που τη διακρίνει για άλλη  μια φορά μας έκανε  να αισθανθούμε πόσο ευλογημένοι ή τυχεροί είμαστε που μπορούμε να την απολαμβάνουμε στη σκηνή.

Τα  ταξιδιάρικα σκηνικά  της κ. Δάφνης Ρόκου και Μαγδαληνής Αυγερινού  με  τα καλοσχηματισμένα πανιά και ιστία  των πλοίων της  φυγής και του ξεριζωμού, σύμβολα ενός μαρτυρικού ταξιδιού χωρίς επιστροφή, συνέβαλαν ουσιαστικά στη δράση και στην καλαισθησία  της παράστασης.

Από κοντά η μουσική ήρθε να συμπληρώσει το σκηνικό αποτέλεσμα. Ο Γεώργιος Παππάς (βιολί), ο Χάρης Τριανταφυλλίδης ( Ούτι), ο Ανδρέας Κατσιγιάννης και η Σταυρούλα Σπανού (σαντούρι) και ο Θεοδόσης Συκιώτης (κιθάρα), ζωντανά επί σκηνής.

 

Η  παράσταση αυτή μπορεί να έχει ως αφορμή  την επέτειο  των 100 χρόνων από την καταστροφή, αποτελεί συνάμα μια κατάθεση ψυχής και μια πρόταση για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να προσεγγίζονται  αυτά  τα γεγονότα. Λιτά, χωρίς φτιασίδια, φωνές, άναρθρες κραυγές, ακρότητες και υστερικές κορώνες.

Μια παράσταση για τη μνήμη, ένα πραγματικό ποίημα  ερμηνευμένο από μαστόρους της τέχνης.

Μην χάσετε αυτή την παράσταση όσοι μπορείτε  που θα παίζετε μέχρι το  Σάββατο 24  Σεπτεμβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς.

Είμαστε ιδιαίτερα συγκινημένοι που αυτή η παράσταση έκανε τα πρώτα της βήματα  στο χώρο του 2ου Γυμνασίου Αίγινας. Ευχαριστούμε πολύ!!!!

 

Ο δρόμος προς Καβουρόπετρα ασφαλτοστρώθηκε.

Με μεγάλη ικανοποίηση είδαμε  να είναι στρωμένος με πίσσα από τις Τεχνικές Υπηρεσίες  του Δήμου Αίγινας ο δρόμος  που οδηγεί από την Κυψέλη προς την Καβουρόπετρα.

Ένας δρόμος με μεγάλη κίνηση τροχοφόρων που όμως έχει στο παρελθόν ταλαιπωρηθεί από τις συνεχείς βλάβες  του παλαιού αγωγού ύδρευσης με αποτέλεσμα  να  έχει πολλές φορές επιδιορθωθεί και να έχει μπαλώματα.

Ο δρόμος λοιπόν στρώθηκε με πίσσα  και θα ολοκληρωθεί με το τελευταίο του τμήμα αυτές  τις μέρες, βελτιώνοντας  έτσι τις μετακινήσεις των κατοίκων της περιοχής και των παραθεριστών που είναι αρκετοί  σε αυτήν  την περιοχή.