Φώτης και Κώστας Πούντος στο Open.tv

 Οι δύο νέοι επαγγελματίες  της Κυψέλης, ο Φώτης και ο Κώστας Πούντος  σε  ζωντανή σύνδεση με στην πρωινή εκπομπή του Open.tv μίλησαν  για τον πράσινο χρυσό της Αίγινας.

Η γνωριμία  των δημοσιογράφων μαζί τους ξεκίνησε  από  τα κιτρολέμονα που διατηρούν στο κτήμα  τους. Τα  δύο αδέλφια παρουσίασαν τα προϊόντα  τους  με  τα οποία έχουν αποσπάσει  όχι μόνο διακρίσεις  σε εκθέσεις  αλλά και  την ανταπόκριση  των πελατών τους.

Προκομμένοι, εργατικοί, προνοητικοί έχουν προχωρήσει  τη δουλειά  τους χρησιμοποιώντας  το φιστίκι σε πολλές παρασκευές  τους. Τα  βάζα με το γλυκό φιστίκι, η μουστάρδα, η πραλίνα και τόσα άλλα  είναι πλέον δημοφιλή και από τις εμπορικές εκθέσεις  στο Φεστιβάλ  Φιστικιού.

Η παρουσία  τους στην τηλεόραση δεν πρόβαλε  μόνο  τη δουλειά  τους αλλά  και την Αίγινα. 

Είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο συνάμα, να βλέπεις άξιους νέους Αιγινήτες να εργάζονται σκληρά, να προχωρούν και να προκόβουν στη δουλειά  που τους εμπιστεύτηκε ο πατέρας  τους, να συνεχίζουν την παράδοση και να προβάλουν  το νησί  τους.

Μετά  τις διακρίσεις  του "Αιάκειον" και την προβολή του εστιατορίου του Αιγινήτη Σπύρου. Κατρίδη  στη Σκωτία, άλλη μια όμορφη είδηση και προβολή για  τον τόπο  μας. Και πόσο όμορφο είναι όταν αυτές αφορούν νέους ανθρώπους.

Δικαιολογημένα λοιπόν περιμένουμε πολλά από αυτούς.

Η  Αίγινα  τους καμαρώνει.

Τα εκκλησάκια του Αγίου Αντωνίου σε Κυψέλη και Μεσαγρό.

  

                                               Ψηλά στον Ασώματο στην άκρη της Κυψέλης

                                        

 Δεν είναι  μόνο  το γνωστό εκκλησάκι που  βρίσκεται στην κυριολεξία στην άκρη της Αίγινας ανατολικά από το Ανιτσαίο και πάνω στο ομώνυμο βουνό. Εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο Αντώνιο συναντάμε μέσα  στο χωριό του Μεσαγρού (κάτω) αλλά  και  στις παρυφές  της Κυψέλης και  του Ασωμάτου (επάνω),  αριστερά στο δρόμο  που οδηγεί στον Άγιο Νεκτάριο στην περιοχή του Προφήτη Ηλία. Και στις δύο περιπτώσεις  έχουμε να κάνουμε με δύο χαρακτηριστικά δείγματα νησιώτικης αρχιτεκτονικής, δύο μονόχωρους θολωτούς ναούς οι οποίοι αν κρίνουμε από τις φωτογραφίες απολαμβάνουν  της φροντίδας και της περιποίησης  των ενοριτών και γειτόνων τους.

     Στο Μεσαγρό.

     Οι φωτογραφίες προέρχονται από την εργασία  των μαθητριών  Κουνάδη Βίκυς και Γκίκα Κωσταντίνας   του 2ου Γυμνασίου με θέμα  τα ξωκλήσια  της Αίγινας (καταγραφή και φωτογράφιση)

Στον Άγιο Αντώνιο στην ανατολική Αίγινα.

                                     

  Εορτή  του Αγίου Αντωνίου σήμερα  17 Ιανουαρίου  και ας θυμηθούμε ένα μοναχικό και απομακρυσμένο εκκλησάκι  στα  ανατολικά  της  Αίγινας.

Μεγάλης τιμής και ευλάβειας απολαμβάνει ο Άγιος Αντώνιος στην Αίγινα και αυτό μαρτυρείται από τα πολλά εκκλησάκια  που είναι αφιερωμένα στη μνήμη του.

   Στην  Ανατολική άκρη της Αίγινας συναντάμε τον Άγιο Αντώνιο. Ένα ερημικό εκκλησάκι πάνω στο βουνό. Το τοπίο συμπληρώνεται και από  το γνωστο παρατηρητήριο που έκτισαν οι Γερμανοί στην περιοχή τα χρόνια  της Κατοχής.

  Λίγοι Αιγινήτες έχουν ανέβει στο ύψωμα του Αγίου Αντωνίου, ανατολικά του οικισμού του Ανιτσαίου. Στρίβοντας αριστερά από την εκκλησία του Ανιτσαίου και ακολουθώντας το στενό δρόμο φτάνεις σε ένα ξέφωτο με τρεις ερειπωμένους ανεμόμυλους. Συνεχίζοντας αντικρίζεις απέναντι το ύψωμα του Αγίου Αντωνίου. Η ανάβαση σε αυτό αποτελεί μια απόλαυση που λίγα σημεία της Αίγινας προσφέρουν.  Πίσω σου ο όγκος του νησιού και μπροστά σου ένα βουναλάκι που λες ότι είναι ξεκομμένο από το υπόλοιπο νησί. Η απεραντωσύνη της θάλασσας προς το Αιγαίο σε καθηλώνει.

    Το όνομα της περιοχής οφείλεται στο ομώνυμο εκκλησάκι το οποίο είναι κτισμένο στη βορειοδυτική πλευρά  του βουνού και πλαισιώνεται από ένα μικρό κελί. Το βουνό αυτό αν και δεν έχει το ύψος του Όρους της Αίγινας, ξεχωρίζει για την επιβλητική του παρουσία.

 Είναι υψηλότερο από τα αντικρινά υψώματα και κατά κάποιο τρόπο αποκομμένο από αυτά. Η δυτική του πλευρά που κοιτά προς την Αίγινα έχει πολλές αναβαθμίδες και κάποια μικρά αλωνάκια. Ένδειξη ότι εκεί καλλιεργούσαν παλαιότερα οι κάτοικοι των γύρω οικισμών.

  

   

 

"Κάνει κρύο παγωνιά, θέλω τζάκι και γωνιά"

 

Μπορεί στην Αίγινα να μην χιόνισε.....ακόμα...   το κρύο όμως είναι βαρύ.

 

Ας  θυμηθούμε  κάτι  σχετικό από  τα πολύ παλιά  αναγνωστικά  του Δημοτικού.

 

Αφιερωμένο  στους μαθητές  και τις μαθήτριες που μπορεί  να μην επέστρεψαν ακόμα στις σχολικές τάξεις τους, όμως το μυαλό τους στροβιλίζεται από το ενδεχόμενο μιας  χιονόπτωσης που θα τους δώσει  την ευκαιρία να ανέβουν στο Όρος και να φτιάξουν χιονάνθρωπο.

 

 

 

  

 "Όλα είναι χιονισμένα. 

Είναι σκεπασμένα με χιόνι.

Είναι λευκά, κατάλευκα.

Τα παιδιά χαίρονται.

Ετοιμάζονται να παίξουν.

Να παίξουν με  το χιόνι.

Ντύνονται ζεστά ρούχα

Κατεβαίνουν στην αυλή.

Κάνουν μπάλες με χιόνι.

Παίζουν και τραγουδούν:

Χιόνι έπεσε πολύ.

Κρύο κάνει στην αυλή.

Κοκκινίζει η μύτη μας,

                      τρέχομε στο σπίτι μας.

Στο τζάκι.
Κοιτάτε το τζάκι.
Λάμπει από τη φωτιά.
Κοιτάτε και τα παιδιά.
Είναι κοντά στο τζάκι.
Να και η γιαγιά μαζί.
Ζεσταίνεται και λέει:
-Κάνει κρύο παγωνιά.
Θέλω τζάκι και γωνιά
Η Άννα σηκώνεται.
Φεύγει από το τζάκι.
Πάει κοντά στο τζάμι.
Κοιτάζει έξω στην αυλή.
Τη βλέπει χιονισμένη.
Τότε η Άννα λέει:
- Κάνει κρύο παγωνιά.
Θέλω τζάκι και γωνιά.

Επίκαιρες σελίδες, λόγω χιονιά, με εικόνες του Μίμη της Άννας, της Λόλας και της αγέρωχης γιαγιάς τους, με λόγια υπέροχα από το αξεπέραστο αλφαβητάριο  του Δημοτικού  των Ι.Κ. Γιαννέλη και Γ. Σακκά και εικονογράφηση του Κώστα Π. Γραμματόπουλου.

 

Τα πέτρινα της Αίγινας.

Απομένουν λίγα  ακόμα παλαιά  πέτρινα κτίσματα  στην  Αιγινήτικη ύπαιθρο. Λίγα ακόμα στέκουν όρθια έχοντας  γλυτώσει μέχρι τώρα το γκρέμισμα  από τους ιδιοκτήτες  τους ή από  τη φθορά   του χρόνου.

Είναι απλές  μικρές  κατοικίες. Ταπεινές  αρχιτεκτονικά αλλά πολύ σοφές κατασκευές  από  λαϊκούς μαστόρους της πέτρας που ήξεραν πως να κτίσουν μια οικία  που διευκολύνουν  την καθημερινότητα και να είναι πρακτικές. Κτισμένα εξολοκλήρου από πέτρα και έχοντας για σκεπή "λιακό" όπως έλεγαν παλαιά.  Εσωτερικά μεγάλα  ξύλα από  δέντρα  της  περιοχής που συγκρατούσαν μια σκεπή από λάσπη που είχε  απαραίτητα στο μείγμα  της φύκια από τη θάλασσα.

Εσωτερικά η διαμόρφωση ήταν απλή  αλλά  συμπεριελάμβανε οπωσδήποτε μικρές  εσοχές  στον τοίχο  για αποθήκευση  τροφών. Κάποιοι αποκαλούσαν αυτές   τις εσοχές "παλαιθούρες".

Σήμερα  λίγα  τέτοια κτίσματα απομένουν   στην Αιγινήτικη γη. Θα  τα συναντήσει  κάποιος  μέσα  σε αγρούς περιστοιχισμένα από φιστικιές ή άλλα δέντρα. Κάποια ήταν  τυχερά και σώθηκαν και απολαμβάνουν  τη φροντίδα   των καινούργιων ιδιοκτητών που τα αγάπησαν και  τους χάρισαν  το φιλί της αιωνιότητας.

Αξίζει να αναφέρουμε πως μερικά από αυτά  ήταν  βοηθητικά κτίσματα   κοντά  στην κυρίως κατοικία. Τα  σπιτάκια  για τα ζώα, την κατσίκα, το πρόβατο, το γαϊδουράκι  του σπιτιού. Πολλοί "μερακλήδες" και εραστές  της  πέτρας   τα αξιοποίησαν, τα συντήρησαν και  τους έδωσαν νέα  ζωή.

Μερικά  ήταν αχυρώνες. Αυτά   οι παλαιότεροι τα αποκαλούσαν "αχούρι". Και πάλι σημειώνουμε ότι μερικά από αυτά κάνουν "καινούργια καριέρα" από  τους φιλότιμους ιδιοκτήτες  τους.

 

Το σπιτάκι  στις φωτογραφίες  θα το συναντήσει  κάποιος  κατεβαίνοντας  το δρόμο από  την Κυψέλη προς  το λιμανάκι  της Καβουρόπετρας  στα δεξιά. Πλέον είναι εγκαταλελειμμένο,  μισογκρεμισμένο, πνιγμένο  στα  αγριόχορτα, ρημαγμένο.

Και να σκεφτεί κανείς ότι μέχρι  τις  αρχές  της δεκαετία ς του '80  κάθε καλοκαίρι σε αυτό  το σπιτάκι μαζεύονταν δεκάδες  παραθεριστές  που περνούσαν μέσα και έξω από αυτό   τις καλοκαιρινές  τους διακοπές. Σαν πέρναγες από κει ένα σμάρι ανθρώπων τιτίβιζε απολαμβάνοντας  στιγμές ξεγνοιασιάς.

Οι καιροί άλλαξαν  και  το μικρό πέτρινο σπιτάκι απολαμβάνει  τώρα  τη μοναξιά  του και ίσως τις τελευταίες  ημέρες  ζωής  του!

 

Η Αίγινα αποχαιρετά τον πρώην Δήμαρχο Γεώργιο Τζίτζη

                                              Αναδημοσίευση  από  το Saronic magazine.gr

        Φωτογραφίες  από  το προσωπικό  αρχείο του κ.Φίλιππου  Τζίτζη  στη σελίδα  του στο Fb

Το  ξημέρωμα της  σημερινής  ημέρας   βρήκε  την  Αίγινα  να  μετρά  την απώλεια  ενός σημαντικού ανθρώπου  του πρώην  Δημάρχου Γεώργιου  Τζίτζη.

Ενός ανθρώπου με  μεγάλη  προσφορά  και βαριά παρουσία  στα  τοπικά  πολιτικά  θέματα. Υπήρξε  κορυφαίο στέλεχος  της   δεξιάς παράταξης  στο νησί και έδωσε  πολλούς και καίριους αγώνες  στις δεκαετίες  που προηγήθηκαν κυρίως όμως  στη  δεκαετία του 1980 όταν και εξελέγη  και διετέλεσε  Δήμαρχος Αίγινας  από το 1986 έως το 1990. Από την θέση του προέδρου  της  Τοπικής  Οργάνωσης  της Νέας  Δημοκρατίας  (1984 -85) ανέπτυξε  σχέσεις συνεργασίας με  κορυφαία  στελέχη του κόμματος όπως  αείμνηστος  Κων/νος Μητσοτάκης  το οποίον υποδέχθηκε στην ιστορική επίσκεψη του στην Αίγινα  το 1988.  Αναφέρεται  από  τον τύπο της εποχής  ότι ο κόσμος που είχε  κατέβει  στην παραλία της Αίγινας υπολογιζόταν στους  3000.

Συνεργάτης και καλός φίλος του αείμνηστου  βουλευτού και υφυπουργού  Γεώργιου Καλού, των βουλευτών Γ. Μελά Κ. Στεφανόπουλου και άλλων. Ιδιαίτερη  φιλία  συνέδεε  τον Γεώργιο Τζίτζη  με  τον Γεώργιο  Καλό, τον οποίο  και  υποδέχθηκε, συνόδευσε   στην Αίγινα, στο  Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης  τον Οκτώβριο του 2010,  στην πρώτη παρουσίαση των βιβλίων  του Γ. Καλού στην Αίγινα.

Συνεργάστηκε  άψογα  με την Εκκλησία και ανέπτυξε  πνευματικούς  δεσμούς  με  τον  πρώην Μητροπολίτη Ύδρας κυρό Ιερόθεο. Η συνεργασία  του ήταν επίσης  άψογη  και με  φορείς  και Συλλόγους  της  Αίγινας.

Ο  Γεώργιος Τζίτζης  άριστος οικογενειάρχης, ιδιαίτερα  αγαπητός  στην  τοπική  κοινωνία, έντιμος, σοβαρός, ευγενής, αθόρυβος  εργάτης, άνθρωπος  της προσφοράς  προσηλωμένος  στους  αγώνες  για  την ευημερία και την πρόοδο του τόπου έδωσε τις δικές του μάχες πάντα  με γνώμονα  το συμφέρον  του νησιού.  Η  παρουσία  και η προσφορά του στα κοινά τον αξίωσε  να απολαύσει  την  αναγνώριση  των κόπων του και την καθολική  αποδοχή από τους πολίτες  της Αίγινας. Ιδιαίτερη  χαρά και ικανοποίηση αισθανόταν  με την πρόοδο των παιδιών του και ιδιαίτερα  του γιού  του  Φίλιππου  που ακολούθησε  τα βήματά  του και από  νωρίς κατέβηκε  στον τοπικό πολιτικό  στίβο.  Πάντα  στο πλευρό του  γιού του να τον στηρίζει  στις επιλογές του να  τον καθοδηγεί με  την πλούσια πολιτική  του πείρα.

Η  κληρονομιά και οι πολιτικές  παρακαταθήκες  που αφήνει είναι ικανές  να εμπνεύσουν τους νεότερους  και να μελετηθούν από  τους ανθρώπους που ασχολούνται  με  τα κοινά.

Ο υιός του Φίλιππος Τζίτζης  Δημοτικός  Σύμβουλος και υποψήφιος Δήμαρχος Αίγινας στις προηγούμενες  Δημοτικές εκλογές, συνεχίζει  την οικογενειακή παράδοση, έχοντας  στη  φαρέτρα  του  την μεγάλη  πνευματική κληρονομιά του πατέρα του.

Το  Saronic magazine εκφράζει  τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια  του Γεωργίου Τζίτζη.

 

 

Τα ζαμπάκια μοσχοβολάνε

Η   Αιγινήτικη  φύση κρύβει εκπλήξεις. Ακόμα και μέσα  στο καταχείμωνο, όταν κανένα  λουλούδι ή κλαδί  δέντρου δεν τολμά να ανθίσει παρά  μόνο  η "τρελή αμυγδαλιά", μπορεί  να συναντήσεις τα  μυροβόλα   ζαμπάκια. Τα  ζουμπούλια   της  Αιγινήτικης γης που οι  παλαιότεροι  ονόμασαν  "ζαμπάκια."

Τα  λουλούδια αυτά απλά   στην όψη, λευκά  στο χρώμα, με μια πινελιά γλυκού κίτρινου,  φύονται πολλά -  πολλά μαζί, λες και θέλουν να είναι σφιχταγκαλιασμένα για να προστατευτούν από το κρύο. Τα  συναντάς  εκεί που δεν το περιμένεις. Στην άκρη  ενός δρόμου,  στις ξερολιθιές  κάτω  από  δέντρα, στις αυλές  των σπιτιών. Σκορπούν την ευωδιά  τους μέσα  στο χειμώνα και συναγωνίζονται  την αμυγδαλιά. Συνήθως σπάνε  πρώτα  το νήμα  της ανθοφορίας. Πρώτα αυτά  έρχονται να προμηνύσουν την άνοιξη  που όλοι καρτερούμε.

Ίσως  να είναι αυτός  ο λόγος που όλοι τα αγαπούν και πασχίζουν να έχουν  στο βάζο  τους μέσα  στο σπίτι.

Παλαιότερα  πολλοί ήταν αυτοί  που ταξίδευαν μέχρι τα αντικρινά  ξερονήσια  της  Πλατειάς, της  Ψηλής  για να μαζέψουν  ολόκληρες  αγκαλιές από ζαμπάκια. Κάποιοι άλλοι τα πήγαιναν μέχρι  την αγορά  του Πειραιά  και τα πωλούσαν. 

Σήμερα  ανθούν και μοσχομυρίζουν. Μας  χαρίζουν ομορφιά  και γλυκύτητα στους άξενους και άφιλους καιρούς μας.