«Να που έρχεται σε
εσένα ο βασιλιάς σου, καθισμένος πάνω σε γαϊδουράκι» (Ιωαν. 12,
14-15)
Είναι πολλές οι στιγμές που ο Χριστός βρέθηκε πάνω
στο ταπεινό γαϊδουράκι. Το άκακο αλλά πολύ χρήσιμο ζώο εμφανίζεται
συχνά στην επίγεια ζωή και στις μετακινήσεις του Ιησού αλλά ιστορείται
και μέσα στη βυζαντινή αγιογραφία.
Θυμηθήκαμε αυτές τις εικόνες εξαιτίας της βάναυσης συμπεριφοράς που δέχθηκε
ένα γαϊδουράκι προ ημερών στη χώρα μας και που αυτές οδήγησαν στην
ευθανασία του. Η ταλαιπωρία του ζώου προκάλεσε δικαιολογημένα
πλήθος αρνητικών δημοσιευμάτων στα κοινωνικά δίκτυα, με σχόλια και
εικόνες συμπαράστασης στο άτυχο ζώο αλλά και καταδίκης του θύτη.
Το συμπαθέστατο ζώο συναντάται στις σελίδες των Ευαγγελίων από τη
στιγμή που ο αυτοκράτορας της Ρώμης Αύγουστος, διατάσσει τη διενέργεια
απογραφής του πληθυσμού της αυτοκρατορίας.
Ο δίκαιος Ιωσήφ παραλαμβάνει τη Μαρία και ταξιδεύει προς τη γενέτειρά
του Βηθλεέμ για να απογραφεί. Πλησιάζει ο καιρός για να γεννήσει η Μαρία και ο
Ιωσήφ τη μεταφέρει πάνω σε γαϊδουράκι.
Μέσα στο σπήλαιο τα ζώα – ένα βόδι και ένα γαϊδουράκι ζεσταίνουν με τα
χνώτα τους το Θείο Βρέφος.
Αρκετές ημέρες μετά τη γέννηση του Ιησού, ο Ιωσήφ παραλαμβάνει τη
Μαρία και το βρέφος και οδηγούνται στην Αίγυπτο για να σωθούν από τη
μανία του Ηρώδη που έχει διατάξει τη θανάτωση όλων των αγοριών ηλικίας
κάτω των δύο ετών.
Τέλος ο Ιησούς παραγγέλνει στους μαθητές του να του φέρουν ένα μικρό
γαϊδουράκι στο οποίο δεν έχει ακόμα ανέβει άνθρωπος για να έρθει
στα Ιεροσόλυμα όπου έμελλε να εορτάσει το τελευταίο Εβραϊκό Πάσχα με τους
μαθητές του.
Ο Ιησούς «επί πώλου όνου» εισέρχεται στην πόλη του Πάθους και του μαρτυρίου
του. Μια σκηνή την οποία εκατοντάδες χρόνια πριν την προφητεύει ο
Προφήτης Ζαχαρίας.
Η σιωπηλή και αθόρυβη παρουσία του συμπαθέστατου αυτού ζώου είναι
έντονη στη ζωή του Χριστού. Ένα ζώο αφοσιωμένο στην
υπηρεσία του ανθρώπου, τον οποίο υπακούει και υπηρετεί μοναδικά. Ένα
ζώο που αξιώθηκε να υπηρετήσει το Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό και να σηκώσει στη
ράχη του την παρουσία Του.
Κι εδώ ανακαλύπτουμε και πάλι την Ορθόδοξη Θεολογία για τη φύση και την αποστολή της, αλλά και το
ρόλο και τη συμμετοχή του ανθρώπου μέσα σε αυτήν. Ένα ρόλο συνδημιουργού,
συνεχιστή, διακόνου, φρουρού και προστάτη της φύσης. Του ίδιου του, του σπιτιού.
