Ήταν περήφανη για το
βυθό της Σουβάλας. Ήταν το βασίλειο της. Το σπίτι της! Καταδυόταν με μια απλή
μάσκα και με μια πιο απλή ακόμα φωτογραφική μηχανή και αποθανάτιζε την απαράμιλλη ομορφιά του Σαρωνικού.
Φαινόταν σε όλους μας απίστευτο.
Κι όμως ήταν αληθινό.
Τόση ομορφιά, εδώ δίπλα
μας. Και η Ρένα ήταν ικανή να την αναδείξει, να την προβάλει, να την υπερασπιστεί
με πάθος, να παλέψει για να σώσει αυτή την ομορφιά από τα πλαστικά και τους ασυνείδητους
κολυμβητές.
Τύπωσε τις φωτογραφίες της,
που θα της ζήλευε και ο Κουστώ. Και
έκανε εκθέσεις στο ξενοδοχείο «Έφη» της Σουβάλας και το καλοκαίρι του 2018 στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης.
Η Ρένα στα μάτια μου
φάνταζε ως ένας θρύλος. Μια φωτεινή προσωπικότητα γεμάτη ενέργεια, χαρά,
ενθουσιασμό και πολύ αγάπη, μεράκι για συνεχή και ακατάπαυστη δουλειά.
Γνώρισα τη Ρένα
Καρακατσάνη τέτοιες μέρες του Σεπτέμβρη, πριν μερικά χρόνια, στο σπίτι των
τριών αδελφών στα Λουτρά της Σουβάλας.
Κτυπήσαμε το κουδούνι δειλά μαζί με την κ. Φλώρα
Αλυφαντή! Και μετά από λίγο άνοιξε μια μεγάλη πόρτα. Ένα σπιτικό, μια μεγάλη
οικογένεια, μια αγκαλιά γεμάτη ιστορίες, αναμνήσεις, εικόνες από λαμπερά χρόνια.
Έτσι ξεκίνησε η
γνωριμία μου με τη Ρένα Καρακατσάνη, την απόγονο της ιστορικής οικογένειας των Καρακατσάνηδων από την Παχεία Ράχη. Η
ενασχόληση μου και η συγγραφή του βιβλίου για την Παχεία Ράχη ήταν η αιτία της γνωριμίας με την οικογένεια.
Η Ρένα όμως πήρε
αμπάριζα εκείνο το βράδυ. Άρχισε να περιγράφει
το βυθό της Σουβάλας, μιλούσε για
τις μεταφράσεις, για τους χειμώνες στη Τζιά και τους περιπάτους στα
μονοπάτια του νησιού με τα αγριολούλουδα
και τη σπάνια φύση του Αιγαιοπελαγίτικου νησιού. Και καθώς παρασυρόταν στην
αφήγηση εσύ δεν μπορούσε να μην προσέξεις
τη σπίθα στα μάτια της. Μια σπίθα
για συνεχή δημιουργία, για ζωή.
Πέρασαν κι άλλα
καλοκαίρια. Και κάθε Σεπτέμβρη μόλις ο καιρός άρχισε να ψυχραίνει
συναντιόμασταν στην τραπεζαρία της Τζένης
για το καθιερωμένο αλλά και
αποχαιρετιστήριο δείπνο.
Εν τω μεταξύ ήρθε στο Γυμνάσιο, μίλησε στα παιδιά, παρουσίασε τη
δουλειά της, τις μοναδικές φωτογραφίες από το βυθό της Σουβάλας. Τυπώσαμε και
ημερολόγιο με αυτές τις φωτογραφίες.
Δούλεψε πολύ και μας πρόσφερε τόση
γνώση.
Μου πρότεινε να
επιμεληθεί τα διηγήματα μου.
Κολακεύτηκα. Ήταν έμπειρη στο είδος και δεινή μεταφράστρια. Ανταλλάξαμε email. Στα τελευταία δεν απάντησε.
Μετά από καιρό μου
είπε ότι δεν μπορούσε πλέον να
απαντήσει.
Είδα τη Ρένα πέρσι στο καθιερωμένο αποχαιρετιστήριο
δείπνο στη Σουβάλα. Γελάσαμε πολύ, μιλήσαμε αρκετά. Χαιρετηθήκαμε.
Τελικά ήταν αποχαιρετιστήριο με όλη τη σημασία
της λέξης.
Η Ρένα μας αποχαιρέτησε
βουτώντας απλά μέσα στο απέραντο γαλάζιο της Σουβάλας, του Σαρωνικού, της θάλασσας
που λάτρεψε.
Βούτηξε όπως κάθε μέρα,
παίρνοντας τη μάσκα της και τη μηχανή της, αφήνοντας όμως πίσω της την αύρα μιας δυνατής και γλυκιάς
γυναίκας που αγάπησε πολύ τη ζωή!
Κοιτώντας τα πλούσια χρώματα
του βυθού που φωτογράφισε, πάντα θα έχουμε στο νου μας, τα φωτεινά της μάτια
και το μεγάλο της χαμόγελο.
Σε ευχαριστούμε πολύ
Ρένα.
Καλό ταξίδι στις θάλασσες
των ονείρων σου.
