Το κείμενο του Φώτη Κόντογλου που στάθηκε για πολλές γενιές "ευαγγέλιο" σε κάθε φοιτητή, σπουδαστή ή απλό αναγνώστη που αναζητεί την ιδιοπροσωπία του, τις ρίζες τούτης της φυλής, τα ζείδωρα και τα νάματα που έθρεψαν γενιές, που άνδρωσαν και γαλούχησαν πνευματικά, κράτησαν όρθιους τους ανθρώπους στις καταιγίδες των καιρών, έλαβε σάρκα και οστά και μετατράπηκε σε μια μεστή παράσταση γεμάτη ποίηση και καλαισθησία στην σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιώς.
Η πωλήτρια του Θεάτρου, όταν της ζητήσαμε το πρόγραμμα μας πρότεινε ευγενικά να αγοράσουμε το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου. Της απαντήσαμε ότι βρίσκεται εδώ και δεκαετίες στη βιβλιοθήκη μας, έχοντας χαράξει με την αλήθεια του, τη ζωή μας.
Μπορεί κάποιος να μην ανήκει στις γενιές εκείνες που ξεριζώθηκαν και μάτωσαν, μπορεί να μην έχει σχέση ή συγγενείς, αυτό όμως δεν είναι ικανό να τον αφήσει αδιάφορο ή ασυγκίνητο μπροστά στο δράμα ενός λαού που ρίζωσε και ξεριζώθηκε, που έχασε το βιός του, την πατρίδα, την εστία, τα αγαπημένα του πρόσωπα, αλλά ποτέ την ταυτότητα του.
Η ιστορία της Ελλάδας. Η ιστορία των αλησμόνητων πατρίδων, οι ήρωες, η ζωή, ο πολιτισμός τους, που φέτος θυμόμαστε με τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική καταστροφή. Σμύρνη, Αιβαλί, Αλάτσατα, Έφεσος, Αλικαρνασός και τόσα άλλα τοπόσημα της μνήμης ενός λαού.
Πως να ξεχαστούν; Πως να σβηστούν;
Η κ. Όλια Λαζαρίδου κατόρθωσε με μοναδική έμπνευση και τρυφερότητα να ανεβάσει αυτό το κείμενο στη σκηνή και με φοβερή μαεστρία να το κατεβάσει στο κοινό, με όπλα της την απλότητα και τη αμεσότητα, κρατώντας ατόφιο το κείμενο, επιλέγοντας σημεία, μορφές, εικόνες από το βιβλίο.
Στο πλευρό της μια μεγάλη τραγουδίστρια, ένας θρύλος της καλής ελληνικής μουσικής μια γυναίκα που όλη η Ελλάδα αγαπά. Πραγματικά είχαμε πολύ μεγάλη περιέργεια να τη δούμε πάνω στη σκηνή σε έναν διαφορετικό ρόλο. Και όταν μπήκε μέσα στη σκηνή κρατώντας το σύμβολο της ξενιτιάς, της προσφυγιάς του ξεριζωμού, μια βαλίτσα, η ψυχή μας γλύκανε.
Μας συνεπήρε με την αφήγησή της, υποκλιθήκαμε στα δραματικά σημεία και χαρήκαμε στις κωμικές πινελιές του ρόλου της. Με ενάργεια, και ρυθμό που πήγαζε από τα πιο μύχια της ύπαρξης της η κ. Χαρούλα Αλεξίου μας οδήγησε στη λύτρωση και την κάθαρση. Θα μπορούσε να ήταν μια μεγάλη τραγωδός αν δεν την είχε κερδίσει το τραγούδι.
Η κ. Όλια Λαζαρίδου με χάρη και λεβεντιά, με την ευαισθησία και την ποιητική ματιά που τη διακρίνει για άλλη μια φορά μας έκανε να αισθανθούμε πόσο ευλογημένοι ή τυχεροί είμαστε που μπορούμε να την απολαμβάνουμε στη σκηνή.
Τα ταξιδιάρικα σκηνικά της κ. Δάφνης Ρόκου και Μαγδαληνής Αυγερινού με τα καλοσχηματισμένα πανιά και ιστία των πλοίων της φυγής και του ξεριζωμού, σύμβολα ενός μαρτυρικού ταξιδιού χωρίς επιστροφή, συνέβαλαν ουσιαστικά στη δράση και στην καλαισθησία της παράστασης.
Από κοντά η μουσική ήρθε να συμπληρώσει το σκηνικό αποτέλεσμα. Ο Γεώργιος Παππάς (βιολί), ο Χάρης Τριανταφυλλίδης ( Ούτι), ο Ανδρέας Κατσιγιάννης και η Σταυρούλα Σπανού (σαντούρι) και ο Θεοδόσης Συκιώτης (κιθάρα), ζωντανά επί σκηνής.
Η παράσταση αυτή μπορεί να έχει ως αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από την καταστροφή, αποτελεί συνάμα μια κατάθεση ψυχής και μια πρόταση για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να προσεγγίζονται αυτά τα γεγονότα. Λιτά, χωρίς φτιασίδια, φωνές, άναρθρες κραυγές, ακρότητες και υστερικές κορώνες.
Μια παράσταση για τη μνήμη, ένα πραγματικό ποίημα ερμηνευμένο από μαστόρους της τέχνης.
Είμαστε ιδιαίτερα συγκινημένοι που αυτή η παράσταση έκανε τα πρώτα της βήματα στο χώρο του 2ου Γυμνασίου Αίγινας. Ευχαριστούμε πολύ!!!!
