Η σιδερένια εξωτερική πόρτα της εισόδου στην οικία Αθανασιάδη στην Αίγινα φέρει την επιγραφή "Απάμεια". Αμέσως ο επισκέπτης καταλαβαίνει πως εδώ ο χώρος είναι ιδιαίτερος με έντονες τις ιστορικές αναφορές. Η μνημόνευση του Αμπέλιου του παλαιού κάτοικου της Αίγινας από την οικοδέσποινα Πολύμνια Αθανασιάδη αλλά και η ύπαρξη του εκπληκτικού ψηφιδωτού στο μέσον του κήπου με την επιγραφή "Ευ χρω" εισάγουν τον επισκέπτη στην ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής με οδηγό πάντα την ιστορική γνώση του Ελληνισμού.
Σε αυτόν τον μαγευτικό χώρο, λίγο πιο πάνω από τις αρχαιότητες της Κολώνας όπου η ματιά αιχμαλωτίζεται από τη θέα των αντικρινών βουνών της Πελοποννήσου και της ήρεμης θάλασσας, έλαβε χώρα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ένα συμπόσιο το οποίο οργανώθηκε προς τιμήν της Πολύμνιας Αθανασιάδη, από τους παλαιούς συναδέλφους και φοιτητές της στο Πανεπιστήμιο.
Τίτλος του συμποσίου: "Ελληνισμού τύχαι, από τον Αλέξανδρο στον Μωάμεθ", με θεματικές ενότητες :
1. Ο Ιάμβλιχος και η κληρονομιά του: θείοι άνδρες και θεουργία.
2. Ο Ελληνισμός του Ιουλιανού.
3. Αναπαραστάσεις του Θείου Ι
4. Ηγεμόνες και ιδεολογία: σωτήρες και ευεργέτες.
5. Το παρελθόν ως παρόν: ταυτότητες, θρησκεία και κοινωνικό status
6. Αναπαραστάσεις του θείου ΙΙ .
Κυρίαρχο στοιχείο και των δύο ημερών η χαρά της επιστροφής κοντά στη μεγάλη δασκάλα, ο ενθουσιασμός που προκαλούσαν οι εισηγήσεις και ο γόνιμος διάλογος, η αγαλλίαση από το αντάμωμα τόσων ανθρώπων που ταξίδεψαν αρκετά για να βρεθούν κοντά στην αγαπημένη τους Πολύμνια αλλά και να συναντηθούν μεταξύ τους. Η έκπληξη και το ξάφνιασμα των καινούργιων γνωριμιών. Η γεύση της κοινότητας του συν προβλημμαισμού και της ανατροφοδότησης.
Ήταν όλοι εκεί. Όσοι γεύτηκαν τη γνώση και την εμπειρία ενός φωτεινού μυαλού που συνεχίζει να προσφέρει όχι από μακρυά τελικά αλλά "Εν Αιγίνη Απάμεια". Κι εκείνη καταδεκτική, ανοιχτόκαρδη κι έτοιμη για νέες περιπέτειες στα αλώνια της έρευνας και της γνώσης.
Λίγα στοιχεία για την αρχαία Απάμεια.
Η Απάμεια
ήταν αρχαία πόλη στη Συρία Την έχτισε
στα ερείπια αρχαιότερης περσικής πόλης Φαρνάκης (την οποία επανίδρυσε ο
Αντίγονος Α΄ Μονόφθαλμος το 307 π.Χ. σε Πέλλα) δίπλα στον ποταμό Ορόντη ο Σέλευκος Νικάτωρ , γύρω στο 300 π.Χ., με το όνομα Απάμεια, τιμώντας έτσι
τη γυναίκα του Απάμα. Κατά την Σελευκιδική περίοδο
απετέλεσε το στρατιωτικό κέντρο του ελληνιστικού κράτους της Συρίας, με
ιπποφορβείο και 500 ινδικούς ελέφαντες (δώρο του Ινδού ηγεμόνα Σανδρακόττου
στον Σέλευκο Α΄). Αποτέλεσε τη δεύτερη πρωτεύουσα του βασιλείου. Εκτεινόταν
πάνω σε ένα ομαλό οροπέδιο και στο μέσο της δυτικής πλευράς υψωνόταν η
ακρόπολη. Το σχέδιό της ήταν ορθογώνιο και μια κύρια αρτηρία, με κατεύθυνση από
Βορρά προς Νότο, το χώριζε σε δύο τμήματα. Η πόλη τέλος προστατευόταν από
ισχυρό τείχος σε σχήμα ακανόνιστου τετραπλεύρου που είχε διαστάσεις 2.100 Χ
1600 μ. περίπου. Η πόλη άκμασε κατά τη Ρωμαϊκή και τη Βυζαντινή περίοδο. Έπαιξε ρόλο στην κατάκτηση
της Συρίας από τους Μωαμεθανούς και στους πολέμους των Σταυροφοριών. Η Απάμεια είναι κυρίως γνωστή ως
γενέτειρα του πολυμαθούς Μέσου Στωικού Ποσειδώνιου (135-51π.Χ.), ο οποίος υπήρξε
μαθητής του Παναίτιου του Ρόδιου, ίδρυσε σχολή στη Ρόδο, όπου και δίδαξε σε
Έλληνες και Ρωμαίους, ενώ το όνομά του έχει συνδεθεί και με την κατασκευή του
μηχανισμού των Αντικυθήρων.
Το σημερινό
της όνομα είναι Qal'aat al Madiq.