Ο λοστρόμος Γιάννης Μαλτέζος

 

Ήταν τότε! Τη δεκαετία  του ’70. Στο περήφανο «ΑΙΓΙΝΑ» το κομψό φέρυ της εποχής εκείνης, ένας στιβαρός άντρας υπηρετούσε ως λοστρόμος. Ήταν ο Γιάννης Μαλτέζος με  το χαρακτηριστικό παχύ μουστάκι του και το ακόμα πιο αφοπλιστικό χαμόγελο  του.

Μικροί εμείς τότε τον κοιτούσαμε με δέος να στέκεται όρθιος μπροστά, στην πλώρη του πλοίου, να δίνει παραγγέλματα στους ναύτες, οδηγίες  στους επιβάτες, να κατεβάζει την πόρτα  του πλοίου, να ρίχνει τους κάβους. Ψηλός, πληθωρικός, επιβλητικός και ευγενής, ο απόλυτος άρχοντας του πλοίου που η παρουσία  του ήταν καθοριστική.

Όταν μας έβλεπε  έστριβε το μουστάκι  του, το χάιδευε, μας έκανε  γκριμάτσες ιδιαίτερα στην αδελφή μου και μας μιλούσε μέσα στο σαλόνι, στη διάρκεια  του ταξιδιού, στους καναπέδες εκεί κοντά  στο μπαρ του πλοίου.

Ξεχωριστή μορφή από εκείνες που ταυτίζονταν με το πλοίο που δούλευαν, η σιγουριά  του επιβάτη, ενέπνεαν εμπιστοσύνη, άνθρωποι φιλικοί, προσιτοί, καθησυχαστικοί όταν είχε καιρό και το πλοίο κουνούσε.

Ο καιρός πέρασε κι ο Γιάννης άλλαξε πλοίο. Λοστρόμος πλέον στο «ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΙΟΓΟΣ». Τότε  τον συνάντησα αλλά από άλλη θέση!

Ήταν Ιούνιος  του 1976. Τα σχολεία είχαν κλείσει και όλοι ετοιμάζονταν για τις διακοπές τους.

Το «Γεώργιος Διόγος» αναχωρούσε κάθε πρωί  για Αίγινα  στις 6.45 από το λιμάνι του Πειραιά. Δρασκέλισα  την μπουκαπόρτα μαζί με τον πατέρα μου και ανεβήκαμε γρήγορα τα πρώτα σκαλάκια του πλοίου, διασχίσαμε  το διάδρομο και φτάσαμε στο σαλόνι όπου για πρώτη φορά ανέλαβα δουλειά  στο μπαρ  του πλοίου.

Εκείνο το καλοκαίρι θα δούλευα στο πλοίο και θα έκανα καθημερινά τα μικρά ταξίδια μέχρι  τον Πόρο, ως μέλος  του πληρώματος, δίπλα στον κύριο Γιάννη. Αναχώρηση από Πόρο στις 6.15 για Πειραιά και το βράδυ πάλι διανυκτέρευση στον Πόρο.

Ο κύριος Γιάννης και σε αυτό το καράβι ο απόλυτος άρχοντας. Δυναμικός, σοβαρός, λιγομίλητος με τη γνώριμη βραχνή φωνή του. Ανεβοκατέβαινε  τις  σκάλες  του πλοίου, ρύθμιζε  τη φόρτωση των αυτοκινήτων, είχε τη γενική επίβλεψη.

Ένα ολόκληρο καλοκαίρι, εκείνο το μακρινό του ’76, ταξίδευα καθημερινά  δια «Αίγινα – Μέθανα – Πόρο» με  το «Γεώργιος Διόγος» και τη διακριτική επίβλεψη και προστασία του Γιάννη Μαλτέζου. Ένοιωθα ότι με πρόσεχε, ότι με νοιαζόταν, το καταλάβαινα όταν συζητούσαν με τον πατέρα  μου, που ήταν φίλοι!

Λίγες φορές  τον είδα  τα επόμενα χρόνια.

Μέχρι που την προηγούμενη Κυριακή, ημέρα  αφιερωμένη στον πατέρα, είδα  τη φωτογραφία του στο  face book. Το ίδιο λεβέντης  όπως τότε, αλλά τρυφερός απέναντι στο κοριτσάκι που κράταγε στην αγκαλιά του. Τη μικρή Μαρία. Τη Μαρία!!!

Τι παιχνίδια παίζει τελικά η ζωή. Τη φωτογραφία είχε αναρτήσει – λόγω της ημέρας – η κόρη του Μαρία Μαλτέζου.

Ήξερα εδώ και χρόνια τη Μαρία Μαλτέζου, να έρχεται με την κάμερα στις εκδηλώσεις μας, να μας φωτογραφίζει, να γράφει όμορφα και επαινετικά κείμενα, να μας φτιάχνει το μικροφωνάκι στο πέτο, να μας χαμογελά για να αισθανθούμε άνετοι μπροστά στο φακό της, να δείχνει τεράστια υπομονή στα λάθη  μας.

Και αυτή η Μαρία είναι το μικρό κορίτσι της  φωτογραφίας! Η κόρη του Γιάννη Μαλτέζου!

Η ζωή μας παίζει τα ωραιότερα παιχνίδια! Τα πιο ανατρεπτικά, τα πιο ουσιαστικά, τα ανθρώπινα, τα γήινα, τα αληθινά.

Και μετά από λίγο συνειδητοποίησα πως και ο γιός  του ο κ. Νίκος Μαλτέζος που χρόνια τώρα κάνει τα δικά του μίλια καθημερινά  στο  εστιατόριο του Ν.Ο.Α είναι ο γιός εκείνου του λεβέντη λοστρόμου.

Η αύρα κάποιων ανθρώπων είναι τόσο ισχυρή που δεν σβήνει, δε διαλύεται..

Ο ίσκιος  τους μεγάλος και χωράει  τους πάντες.

Κάπως έτσι κάποιοι άνθρωποι κατακτούν την αθανασία. Κι ας είναι μια παλιά φωτογραφία η αφορμή. Η ζωή που κρύβεται πίσω από το χαρτί της, μένει ζωντανή και ανοίγει ορίζοντες και μονοπάτια.

Δρόμους, που περπάτησαν άνθρωποι με ήθος και λεβεντιά!