Ευλογημένος αυτός που μπορεί να ξυπνά πολύ πρωί! Έχει - λένε - όλη την ημέρα μπροστά του.
Συμμετέχει στη "γέννα" της καινούργιας ημέρας, βλέπει το πρώτο φως, ακούει τους πρώτους νυσταγμένους ακόμα ήχους.
Πρωί... πολύ πρωί!
Η Αίγινα αυτά τα μουντά συννεφιασμένα πρωινά είναι ένας άλλος τόπος. Έχει την αίγλη της παλιάς πρωτεύουσας και τη μελαγχολία της παλιάς αρχόντισσας που πλέον πρέπει να προσαρμοστεί σε νέους ρυθμούς. Γραπώνεται από ότι παλιό στέκει ακόμα ορθό και αισιοδοξεί!
Οι δρόμοι άδειοι. Λίγα καταστήματα ανοιχτά. Οι νταλίκες και τα σκουπιδιάρικα έχουν αρκετή ώρα ακόμα για να κατέβουν στο πρώτο δρομολόγιο. Τα πειραγμένα μηχανάκια των δεκαπεντάχρονων βαριανασαίνουν σε κάποια αυλή μετά τις βραδινές σούζες.
Όλα είναι ήσυχα. Μαζί και οι λιγοστοί διαβάτες και πρωινοί ταξιδιώτες.
Η Αίγινα αυτά τα πρωινά ταξιδεύει σε δικά της ταξίδια μνήμης και αναπόλησης. Έχει όσμωση το πρωινό, γεύση από χαρμάνι ελληνικού καφέ, χρώματα νοτισμένα σε παλέτα παλιά, ήχοι διακριτικοί, την αύρα της θάλασσας, και το πρώτο πέταγμα του γλάρου, την καμπάνα της Παναγίτσας και τη μυρωδιά του φρεσοβαμμένου καϊκιού.
