Φωτογραφία από το Saronic magazine
Δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζεις κάποιον προσωπικά για να μιλήσεις για αυτόν. Σου αρκεί η παρουσία του, το πέρασμα του από τη ζωή, το πρόσωπο που γράφει, η αύρα του που σκορπίζει, η σκιά του που ανακουφίζει τους φίλους, η προσφορά του στην μικρή ή μεγάλη κοινωνία μας......
Ευτυχώς μέσα σε αυτή την κοινωνία της Αίγινας, έχουμε κρατήσει - όσοι μπορούμε - κάποιες αντιστάσεις. Μέσα στην αλλοτροίωση της καθημερινότητας μας από τους ρυθμούς του τουρισμού και της ανάπτυξης (τρομάρα μας!) έχουμε διατηρήσει κάποιες σταθερές , κάποιες ασφαλιστικές δικλείδες.
Δεν ξεχνάμε, δεν προσπερνάμε τον άλλον, εκτιμάμε, αναγνωρίζουμε και έχουμε το κουράγιο να αποχαιρετούμε όταν έρθει η ώρα....
Είναι αυτή η καμπάνα, που κτυπά και ενοχλεί κάποιους όταν διαλαλεί το φευγιό, το ξόδι, το χαμό. Όταν προσκαλεί στη χαρά και στο πανηγύρι.
Είναι οι σχέσεις, που κρατάμε σε πείσμα της άφιλης και στείρας εποχής, είναι το χαμόγελο που ανυπόκριτα σχηματίζουμε.
Είναι οι ρυτίδες από τον ήλιο και από τη ζωή, που δεν θέλουμε να κρύψουμε γιατί δηλώνουν τη ζωή μας, τις χαρές και τις λύπες μας.
Είναι οι φωνές μας, οι καβγάδες και οι αγκαλιές μας , που ακόμα δίνουμε
Ναι μέσα σε αυτόν τον κόσμο που όλα αλλάζουν, που όλα είναι διαφορετικά και έχουν αλλοτριωθεί εμείς επιμένουμε να κρατάμε τις ευαισθησίες μας, το ρομαντισμό, την ευγένεια, την αρχοντιά...
Είναι το ήθος αυτό, που μας έμαθαν και μας κρατά πεισματικά όρθιους.
Για αυτό πολλοί έκλαψαν και θυμήθηκαν τον απλό αλλά συνεπή εργάτη Στέλιο, τον μικρό ήρωα της καθημερινότητας, την αντρική φιγούρα της παραλίας, το ήσυχο και σωστό επαγγελματία με τον αέρα και το ήθος μιας άλλης εποχής, που δεν θέλουμε και δεν θα αφήσουμε να φύγει έτσι εύκολα....
Και μόνο η παρουσία αυτού του ανθρώπου, η φιγούρα του και το πέρασμα του δίδαξε ήθος...
Όλα αυτά γράφονται με αφορμή το υπέροχο κείμενο της κ. Βασιλικής Ταντάουι που αναδημοσιεύουμε από τη σελίδα της στο Fb.
...αν ακούς μια
παράξενη ησυχία, αν ακούς...
είναι τ' άλογα που
κλαίνε
έχεις δει πως τα μάτια
τους δακρύζουν;
είναι που αγαπούν
αληθινά ,
αγαπούν αληθινά με τα
μάτια !
σε κοιτούν περήφανα
και σε αγαπούν...
κι όπως εκείνα
αγαπούν... βρίσκονται κάτι πρίγκιπες και τα αγαπούν αληθινά κι αυτά
σάλτα στα πατήματα ...
κρατάνε τα γκεμια
όχι από εξουσία
θαρρείς από σεβασμό
και μετριοφροσύνη !
είναι η οικογένεια μου
έλεγες και ελαμπες...
θωρώ δύο μάτια να με
κοιτούν
κι ένα χαμόγελο ζεστό
άσπρα γένια
φιλόξενη φωνή
καλωστονε!
γεια σας, γεια σας...
πρόσεχε βρε με
τούτο...
να χαμογελάτε είναι
ωραία η ζωή...
δεν έχουν ρεπό οι
πρίγκιπες
δεν ξαποσταινουν
καβαλαν το άλογο τους
και πάνε...
όπου διαλέξουν
όποιο δρόμο
επιλέξουν...
θαρρείς τους κάνεις
κουμάντο;
ποτέ !
δεν έχουν άλλον έλεγες
, μόνο εμένα...
Οι μεγαλύτεροι εραστές
της ζωής, οι πιο ονειροπόλοι είναι οι ρεαλιστές
αυτοί ξέρουν κι
ονειρεύονται πιο πολύ απ' τον καθένα , πιο ψηλά...
τι να το κάνουν το
ρεπό;
σταματάει ο έρωτας
ποτέ; ησυχάζει;
καμιά φορά θα τους
ακούσεις θαρρείς
θα λένε καλημέρα...
για παντοτινά.
έτσι είναι οι
ερωτευμένοι... δε λογανε...
Ε πρίγκιπα, τ' ακούς
τα άλογα;
για σένα κλαίνε
θα ναι μόνα τους πια.
Αντίο για παντοτινά...
λένε όσοι δεν ξανακοιταζονται...
αλλά εγώ θα σε βλέπω
κάθε φορά που ακούω άλογο και ρόδα από άμαξα...
θα ακούγεται ένα γέλιο
από πίσω...
κι ένα μπρρρ...
μα όχι ακόμα...
τώρα έχει ησυχία...
μια παράξενη ησυχία...
λες και ξέρουν...
είναι δύο μέρες τώρα
που βλέπω άμαξα αλλά δεν την ακούω, δεν ακούγονται τ' άλογα...κάνουν ησυχία
τ' άλογα που
κλαίνε....
τ' ακούς που κλαίνε;
όχι....τα άλογα που
κλαίνε φωνάζουν μέσα σε μια παράξενη ησυχία...
Κάτι λείπει.
