Η "Παναγιά της Τήνου" στα πέλαγα της μνήμης

φωτό: Nautilia gr

  Σε αυτό το ταξίδι δεν θέλησε να πάρει κανέναν μαζί του. Αυτό το ταξίδι είναι το τελευταίο και όπως κάθε τέτοιο ταξίδι είναι πάντα μοναχικό και ιδιαίτερο. Η πληγωμένη «Παναγιά» η μισοβυθισμένη, βρώμικη από τα νερά του λιμανιού, μπαλωμένη αλλά περήφανη και αξιοπρεπής έλυσε κάβους και αποχαιρέτησε το λιμάνι αυτό που την κρατούσε δεμένη για δέκα μήνες στερώντας την από το αγαπημένο της Αιγαίο. Σήκωσε άγκυρα και έφυγε για το στερνό της ταξίδι. Λίγο πριν τις 09:00 το πρωί, το «Παναγία Τήνου» βγήκε για τελευταία φορά από το λιμάνι του Πειραιά.  Με τα ρυμουλκά Παντοκράτωρ και Μεγαλόχαρη VI, ξεκίνησε για την τελευταία περατζάδα στο Αιγαίο που τόσο πολύ αγάπησε και το αγάπησε και αυτό. Για το τελευταίο του δρομολόγιο. Κενό επιβατών, μα φορτωμένο ασφυκτικά με αναμνήσεις, χαμόγελα και όμορφες στιγμές, όλων όσων ταξίδεψαν μαζί του.  Με πλώρη στα φανάρια και αριστερή στροφή για τελευταία φορά.. Στιγμές στενόχωρες, που μένουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη κάθε επιβάτη ή νησιώτη.

 Το "Παναγία Τήνου" πρώην "Άγιος Γεώργιος" είναι το πλοίο που όργωσε τις Δυτικές Κυκλάδες για πολλά χρόνια και ανήκει  στην κατηγορία των θρυλικών πλοίων "Απόλλων Εξπρές"  που στις δεκαετίες των 80- 90  έφεραν επανάσταση  στις ακτοπλοϊκές γραμμές των Κυκλάδων.

   Το πλοίο ήταν ναυπηγημένο το 1972 στην Αγγλία και ήρθε στην Ελλάδα μαζί με τα δύο αδελφά του πλοία και έγραψε ιστορία τις δεκαετίες των '80 και '90 στις Κυκλάδες με την περίφημη τσιμινιέρα του "πυροσβέστη".

Άλλες χρονιές τέτοια μέρα, την ίδια ώρα θα έφευγε για τις Δυτικές Κυκλάδες. Θα μετέφερε επιβάτες και εμπορεύματα στην Κύθνο, τη Σέριφο, τη Σίφνο και τη Μήλο. Στα πολυτελή σαλόνια  και στα καταστρώματα του θα έβρισκαν ολιγόωρη διαμονή επιβάτες που θα προσδοκούσαν  τη φυγή από τη μεγάλη πόλη και τη ζήση ενός Σαββατοκύριακου, ή ολιγοήμερων διακοπών. 

   Πόσα όνειρα και σχέδια καλοκαιρινών διακοπών ζωντάνεψαν στα ρέλια του με την αθόρυβη συνοδεία των γλάρων. Ανεξίτηλη η άσπρη γραμμή από τα απόνερά του στο γαλανό καμβά του Αιγαίου. Η παλιά αγέρωχη πλώρη του να τα βάζει με τα καλοκαιρινά μελτέμια και να σκίζει τα κύματα. Δυνατό και γεμάτο πείσμα να αναχωρεί πρωί - πρωί για τις Κυκλάδες αδιαφορώντας αν το προσπεράσουν στα μισά τα σύγχρονα ταχύπλοα. Εκείνο εκεί στη γραμμή του σταθερό, επίμονο και αμετανόητο.

    Ο ερχομός του στο μικρό λιμάνι δημιουργούσε γλυκιά αναστάτωση στη γαλήνια νησιώτικη πολιτεία. Η φιγούρα του πλοίου που μπορεί να σκόρπαγε χαμόγελα ή και να ήταν η αιτία να τρέξει κάποιο δάκρυ. Ο γυρισμός ενός ξενιτεμένου, η επιστροφή του στρατιώτη με ολιγοήμερη άδεια, οι φοιτητές, οι μακρινοί συγγενείς που επέστρεψαν για καλοκαίρι στο νησί, ο ερχομός ενός νεογέννητου μωρού. 

   Το 'Παναγία Τήνου" ή αλλιώς το "Άγιος Γεώργιος"  όπως και όλα τα πλοία  της ακτοπλοΐας που δίνουν ζωή στα μικρά και μεγάλα βράχια  του Αιγαίου δεν είναι απλά τα πλοία της γραμμής. Είναι κομμάτια από τη ζωή των ανθρώπων εκείνων που τα περιμένουν, που τα ταξιδεύουν. Είναι η προέκταση της ξηράς, η γέφυρα που συνδέει με την ηπειρωτική Ελλάδα, η "περαταριά" ανάμεσα στα νησιά, η επαφή και η επικοινωνία με το κέντρο, η αλληλογραφία, η τροφοδοσία, ο γιατρός, ο δάσκαλος, τα φάρμακα, οι εφημερίδες, ο εξοπλισμός, τα ανταλλακτικά, το καινούργιο αυτοκίνητο, οι ζωοτροφές.

   Ο ερχομός  του καραβιού δίνει ζωή, πρόσβαση στον έξω κόσμο, γι΄αυτό πάντα είναι γεγονός.  

   Δεν ξέρω αν το 'Παναγία Τήνου" πρόλαβε να σφυρίξει πένθιμα και να αποχαιρετήσει καραβίσια τους τόσους ταξιδευτές του. Δεν ξέρω αν κι εκείνοι πρόλαβαν να το αποχαιρετήσουν με το καθρεφτάκι τους. Ένα είναι σίγουρο, πως το ιστορικό αυτό καράβι που υπηρέτησε αγόγγυστα και αδιάλειπτα τα νησιά  του Αρχιπελάγους, είχε ένα άδικο για την ιστορία  του τέλος. Ένα τέλος αργό, βασανιστικό, και επώδυνο. Να κείτεται στο βρώμικο βυθό  του λιμανιού του Πειραιά και να προσφέρει μια  τραγική εικόνα τη στιγμή που χιλιάδες επιβάτες έφευγαν για τους προορισμούς τους.

   Να κείτεται λυπημένο που δεν μπορεί κι εκείνο να φύγει  για να ταξιδέψει  τους ανθρώπους που το αγάπησαν και το προτιμούσαν στα ταξίδια τους.

    Να  επιμένει να στέκεται παραπονεμένο για  αυτούς που το άφησαν να γείρει, να στέκεται εκεί και να προσδοκά το τελευταίο του ταξίδι, το λυτρωτικό. Με κλειστό όμως τον καταπέλτη. Γιατί σε αυτό το ταξίδι δεν χωρά  κανένας επιβάτης. Γιατί είναι το ταξίδι του τέλους.

 Και να που τώρα ταξιδεύει και πάλι στο Αιγαίο και θα αποχαιρετά τα νησιά του, βάζοντας πλώρη για την απέναντι ακτή, την απέναντι όχθη του τέλους.