Αυτή την ώρα του μεστού
καλοκαιριού, με τους μικρούς και μεγάλους καρπούς, ώριμους πιά στο δέντρο
της παλιάς αυλής με τη γέρικη κληματαριά στην κρεβατίνα της,
ανήμπορη αλλά φορτωμένη με τους γλυκούς καρπούς της, αυτή την ώρα
που τα μελτέμια δροσίζουν τα ηλιοδαρμένα νησιά, η ψυχή μας είναι και πάλι πρόθυμη
να αναζητήσει τους ρεμβασμούς του Δεκαπενταύγουστου και την ευφροσύνη της
μεγάλης γιορτής της Παναγίας που έφθασε. Θα ήταν πνευματικά κατάξερο
το καλοκαίρι αν δε φώλιαζε στην καρδιά του η μεγάλη γιορτή της
Κοίμησης της Παναγιάς.
Ο Αύγουστος είναι ο μήνας της Παναγίας και της
Ρωμιοσύνης. Και αυτό δεν είναι ούτε σχήμα λόγου, ούτε υπερβολή, αν σκεφθεί
κανείς ότι δεν υπάρχει χωριό ή πολιτεία, νησί ή βουνοπλαγιά που να μην έχει ναό
ή ξωκλήσι αφιερωμένο στην Παναγία. Μεγάλες λαμπροστόλιστες εκκλησίες στις
πολιτείες και στα χωριά, γραφικά κάτασπρα ξωκλήσια σε πλαγιές και παραλίες, όλα
αυτά τα κτίσματα των Ορθοδόξων Ελλήνων, συγκεντρώνουν τους
χριστιανούς σε Εσπερινούς και Παρακλήσεις, σε Λειτουργίες και ιερές
περιφορές της εικόνας της. Ο Φώτης Κόντογλου ονόμασε την Κοίμηση της
Θεοτόκου, «Πάσχα του καλοκαιριού». Γιατί μέσα στη ζέστη του
καλοκαιριού ανατέλλει η ελπίδα της άνοιξης, προαναγγέλεται η υπέρβαση του
θανάτου, η χαρά και το πανηγύρι της ζωής. Γι’ αυτό ο πιστός λαός καταφεύγει στη
χάρη της. Όρθιοι κλήρος και λαός τούτες τις μέρες ψάλλουν εκ βαθέων,
ευχαριστώντας, ικετεύοντας, παρακαλώντας σε τόνο εορταστικό και όχι
πένθιμο τη μητέρα, τη μεσίτρια, την υπερευλογημένη, την υψηλοτέρα των
ουρανών Παναγία, που είναι το πιο αγαπημένο και λατρεμμένο
πρόσωπο της Εκκλησίας μετά τον Υιό της. Άλλωστε δεν υπάρχει εποχή
του χρόνου που να μην έχει εορτή της Παναγίας. Δεν
υπάρχει τόπος που να μην πανηγυρίζει τη Θεοτόκο, εκείνη
που έσωσε το γένος σε δύσκολες στιγμές. Δεν υπάρχει σπίτι που να μην
έχει εικόνα της και καντήλι να σιγοκαίει άγρυπνο και με την αχνή φλόγα του να
συντροφεύει τον ευτυχισμένο ύπνο των ανθρώπων του μόχθου.