Δεν μπορεί κάποιος να μείνει αδιάφορος στο άκουσμα αυτής της είδησης που τιμά το δημόσιο σχολείο και τους εκπαιδευτικούς και σκορπά μηνύματα αισιοδοξίας, δύναμης και αγάπης προς κάθε κατεύθυνση.
Είναι η στιγμή που οι κόποι, η δουλειά, ο αγώνας των γονέων αλλά και του ίδιου του μαθητή επιβραβεύονται.
Η ζωή έχει χαρές που πηγάζουν από τη δύναμη της θέλησης, από τη διάθεση για προσφορά και νοιάξιμο για τον άλλον, από στιγμές αυτοθυσίας και επίμονης δουλειάς.
Αντιγράφουμε από τη σελίδα του κ. Λίτου Χρήστου:
Πρώτη μέρα στο σχολείο σήμερα και θα ήθελα να μοιραστώ
μια αγαπημένη ιστορία ενός ξεχωριστού μαθητή που γνώρισα φέτος στο ΕΠΑΛ
Αίγινας. Ενός παιδιού του οποίου ο προσωπικός αγώνας, το πείσμα για πρόοδο και
η αγάπη για τη μάθηση, τον οδήγησε να φτάσει στον πολυπόθητο στόχο του.
Ο Εμμανουήλ Ανδρουλάκης αποφοίτησε φέτος από το
Επαγγελματικό Λύκειο, τον Ιούνιο του 2025. Έχασε την ακοή του μετά από ένα πολύ
άσχημο ατύχημα σε νεαρή ηλικία, κάτι που καθυστέρησε πολύ την είσοδό του στην
Εκπαίδευση. Οι γονείς του κίνησαν γη και ουρανό για να μπορέσει ο Μανώλης να
ενταχθεί σωστά και να συμβαδίσει με τους συνομήλικούς του. Ρωτώ τη μητέρα του,
την κυρία Ζαχαρούλα, πώς ήταν τα πρώτα χρόνια της ένταξής του.
«Στο Δημοτικό Σχολείο Κωφών, συνάντησε πολλές
δυσκολίες» μας αναφέρει. «Τα παιδιά τον εκφόβιζαν, ζητώντας του υλικά
ανταλλάγματα και ο Μανώλης προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα σε δυο κόσμους,
των ακουόντων και των κωφών. Εμείς τρέχαμε δεξιά και αριστερά να βρούμε άκρη σε
ένα εκπαιδευτικό σύστημα που χάσκει από παντού. Ξοδέψαμε τεράστια ποσά σε
ειδικά μαθήματα, σε σημείο εκμετάλλευσης. Ποτέ κανένας εκπαιδευτικός δεν μας
είπε ότι για να προχωρήσει το παιδί έπρεπε να διδαχτεί τη νοηματική γλώσσα,
πράγμα που εγώ θεωρούσα αυτονόητο εφόσον πήγαινε σε Σχολείο Κωφών.»
Πήραν τη γενναία απόφαση να αφήσουν πίσω τους την
Αθήνα και ο Μανώλης γράφτηκε στο Επαγγελματικό της Αίγινας. Εκεί είχαν την τύχη
να γνωρίσουν το διευθυντή του ΕΠΑΛ, τον κύριο Χρήστο Λίτο και την εκπαιδευτική
ομάδα του.
«Η αγκαλιά, η υπομονή και η αμέριστη συμπαράσταση του
κ.Λίτου, του κ. Κουλουβάκου, του κ. Λέτσιου, της κ. Σώρρου και άλλων
εκπαιδευτικών που πλαισίωσαν το Μανώλη στην παράλληλη στήριξη, ήταν το κλειδί
για να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα της αποφοίτησης», συνεχίζει η κ. Ζαχαρούλα.
«Η ζωή έδειξε στο παιδί μας το σκληρό της πρόσωπο, όμως δεν κατάφερε να αλλάξει
τη γενναιότητα του χαρακτήρα του. Ο Μανώλης ζητά συγνώμη όταν σφάλει, δεν
κρατάει κακία σε κανέναν, βοηθάει πάντοτε όποιον του το ζητήσει και κάνει το
σταυρό του όταν στο τραπέζι μας υπάρχει φαγητό. Μετά την αποφοίτησή του, θα
ζητήσει όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του μια δουλειά για το χαρτζιλίκι του.»
Ο διευθυντής του ΕΠΑΛ κ. Χρήστος Λίτος, θυμάται με ένα
εγκάρδιο χαμόγελο τους μήνες που πέρασαν μαζί. «Ο Μανώλης κατάφερε κάτι που
είναι περίπου σαν άθλος του Ηρακλή. Το γεγονός πώς είχε το σθένος να θέλει να
συνεχίζει παρά την έλλειψη διερμηνείας τις περισσότερες ώρες στο ΕΠΑΛ και τις
δυσκολίες που αυτό συνεπάγεται, δείχνει το μέγεθος της ψυχής του. Οι στιγμές
που γελούσε με τα αστεία μας, δείχνει το πόσο καλό παιδί είναι. Οι δυσκολίες
που αντιμετωπίσαμε όλοι αλλά και η επιτυχία του, κάνει εμάς διπλά περήφανους
και εκείνον πολλαπλά άξιο που αποφοίτησε. Αυτό πρέπει να δείξει σε όλους μας
πως μπορούμε να τα καταφέρουμε, όποια δυσκολία και αν έχουμε. Το ήθος και η
δύναμή του, αποτελεί παράδειγμα για όλους.»
Λίγο πριν το κλείσιμο της τελετής αποφοίτησης, ο
Μανώλης θα βγει μπροστά και θα ζητήσει το λόγο. Μιλά στη νοηματική και δίπλα
του μια καθηγήτρια μάς μεταφέρει τα λόγια του.
«Ζητά συγνώμη για όσες φορές έκανε κάτι άθελά του μέσα
στην τάξη και πιθανώς να ενόχλησε. Είναι ευγνώμων για όλα και μας ευχαριστεί
πολύ».
Βάζει τα χέρια του στην καρδιά, ακόμα και εγώ που
αγνοώ τη νοηματική, καταλαβαίνω πως αυτή η κίνηση σημαίνει «ευχαριστώ». Στα
μάτια όλων μας μπαίνουν σκουπιδάκια και αρχίζουν να υγραίνονται. Μπροστά μας,
ένα παιδί 18 ετών, με μία δύναμη αστείρευτη και πηγαία, με μια ελπίδα στο
βλέμμα και ένα όνειρο που φλέγεται.
Το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρώπου είναι η
συνειδητοποίηση ότι τα πάντα είναι εφικτά. Η ζωή έχει τιμόνι και καθοδηγείται
από εμάς, τους οδηγούς της. Μόνο όταν το πάρουμε στα χέρια μας θα είμαστε σε
θέση να κινήσουμε για τα πιο σπουδαία επιτεύγματα.
Μανώλη, σε ευχαριστούμε. Η επιτυχία σου αποτελεί για
όλους μας καθοδήγηση και παράδειγμα. Τα εμπόδια έρχονται για να μας κάνουν
δυνατότερους και εσύ διδάσκεις το ψυχικό σθένος κάθε μέρα.
Καλή σταδιοδρομία παλικάρι μας.