Η κορυφαία στιγμή του Σεπτέμβρη είναι ο τρύγος κι αυτό το θυμούνται πολύ καλά οι παλαιοί Αγινήτες που αδημονούσαν για τον ερχομό του. Η καλή συγκομιδή, ο μούστος, το κρασί, στήριζαν την τοπική οικονομία σε σημείο να γίνεται εξαγωγή μούστου με τα καΐκια της εποχής εκείνης στον Πειραιά, στα γειτονικά νησιά και στις αντικρινές ακτές της Πελοποννήσου. Το έδαφος της Αίγινας καλυπτόταν σχεδόν στο 90% κατά δήλωση του Π. Στενάκη από το Βαθύ, από αμπέλια με τα καλύτερα να βρίσκονται στη Μπαμπατσέα (Αγίους) στο Μεσαγρό και στην Κυψέλη.
Το αμπέλι απασχολούσε τους καλλιεργητές όλο το χρόνο και απέδιδε σημαντικά οφέλη. Πολλοί παραγωγοί εξασφάλιζαν το βιοτικό τους επίπεδο από αυτό, αλλά έφτιαχναν και την προίκα της κόρης τους.
Δυστυχώς από τη δεκαετάι του '50 όταν εμφανίστηκε η φιστικιά στην Αίγινα, παραγκώνισε το αμπέλι με αποτέλεσμα να πριορισθεί σημαντικά η παραγωγή κρασιού στην Αίγινα.
Ας δούμε όμως πως αναφέρει η Κυψελιώτισσα Ασπασία Γκίκα τις ποικιλίες των σταφυλιών της Αίγινας μ ετο δικό της ιδιαίτερο τρόπο.
" Θα γράψω για τα κλήματα, πόσων ειδών σταφύλια
που λέγανε στην Αίγινα των παλαιών τα χείλια.
Τα ασπρούδια και τα ροζακιά, φιλέρια, γουργουλάτα,
αγριάδες, τα πεντάκιλα μαβρούδια και νυχάτα πρώιμα,
αποστολιάτικα, μοσχάτα, αητονύχι
κι όλα της κληματαριάς τα λέγανε Συρίκι"
