Η ομορφιά της Αίγινας κρύβεται στα βουνά της. Όποιος δεν έχει ανηφορίσει ή σκαρφαλώσει στους λόφους, τα υψώματα και τα βουνά της, δεν έχει ακόμα γνωρίσει την αναλλοίωτη από το χρόνο, την ανθρώπινη παρέμβαση και επέμβαση, την άναρχη ανοικοδόμηση, Αίγινα. Είναι τα σημεία που διασώζεται εντυπωσιακά η χλωρίδα και η πανίδα του τόπου, η απαράμιλλη ομορφιά του τοπίου. Η φύση με δυό λόγια σε όλο το μεγαλείο της.
Ανηφορίζοντας από την Κυψέλη προς την περιοχή "Σαρακίνα" ακολουθώντας τον τσιμεντόδρομο οδηγείσαι στα " ψηλά" της Κυψέλης. Είναι η περιοχή ακριβώς απέναντι από της "γριάς το πήδημα", απέναντι από τον κεντρικό δρόμο προς Άγιο Νεκτάριο, Αφαία, Αγία Μαρίνα.
Τη διαδρομή ακολουθήσαμε χθες Κυριακή με την ομάδα της Περιβαλλοντικής του 2ου Γυμνασίου. Σκοπός να δούμε και να καταγράψουμε το μικρό δάσος που υπάρχει εκεί.
Και το δάσος μας αποζημίωσε. Ένα πυκνό πευκοδάσος με πολλές φασκομηλιές, θυμάρια, λεβάντες, δεντρολίβανα, αγριοκρεμμύδες, σκίνα, πουρνάρια αλλά και ελιές και φυστικιές συμπλήρωναν το τοπίο. Ένα μεγάλο αλώνι, χτισμένο με πέτρες, θαυμάσιο με τα βοηθητικά σπιτάκια γύρω του. Μια σωστή αγροικία κάποτε. Αναφέρεται ότι ανήκει στην οικογένεια Γιανέλη, δύο ξερά πηγάδια και ένας δρόμος που σε οδηγεί στην πλαγιά της Δραγωνέρας. Η θέα μοναδική κι από τις δύο πλευρές. Τα χωράφια τςη Κυψέλης μέχρι τη θάλασσα, η πόλη της Αίγινας, τα ξερονήσια και οι αντικρινές ακτές στο βάθος, ενώ ανατολικά η κορφή της Παλιαχώρας, το μοναστήρι του Αγίου και η λεκάνη του Κοντού.
Μια απίθανη διαδρομή πάνω στα βουνά ακριβώς δίπλα στα σπίτια μας.
Παλιότερα ο π. Εφραίμ διηγόταν πως πολλές φορές τα απογεύματα με τον μακαριστό π.Δαμασκηνό ακολουθούσαν αυτή την πορεία για να συζητήσουν πνευματικά θέματα. Είχαν τελικά δίκιο. Η πορεία στο βουνό η εναλλαγή της βλάστησης, ο ανοικτός ορίζοντας, προσφέρει μια διαφορετική θέαση των πραγμάτων επίγειων και μη και αφήνει το νου ελεύθερο να σκεφτεί και να αναζητήσει την ουσία και την αλήθεια.
