Με ένα πανέρι γεμάτο φιστίκια

   Παραδοσιακά ο  Σεπτέμβριος για την Αίγινα ήταν ο μήνας της φιστικιάς.  Οι εποχές όμως άλλαξαν είναι θα έλεγε κανείς - πιό βιαστικοί - ας όψεται η αλλαγή του κλίματος, και το φιστίκι πλέον είναι έτοιμο από τις αρχές Αυγούστου.
  Αρχές  Σεπτεμβρίου λοιπόν ο νέος καρπός έπεφτε από τα κλαδιά πάνωσ τιςπάνες που ήταν απλωμένες στο έδαφος και γύρω από τον κορμό του δέντρου. Οι χειροδύναμοι άντρες θήκιαζαν στα σακιά το φιστίκι το πήγαιναν στις πρώτες μηχανές, εκεί ξεφλουδιζόταν και μετά το ανέβαζαν σε ταράτσες, αυλές και λιακούς  για να λιαστεί  στον Αιγινήτικο ήλιο.

   

   Τέτοιες μέρες  θυμόμαστε τον παλιό τρόπο αποφλοίωσης του φιστικιού - στο χέρι- αλλά και όλους εκείνους που βοήθησαν στη  διακίνηση του. Όλους εκείνους που έκαναν ξακουστό τον καρπό στους επισκέπτες και παραθεριστές αλλά  και στις αγορές  του Πειραιά και της Αθήνας.

    Είναι οι μικροπωλητές  του φιστικιού.

Με ένα πανέρι γεμάτο φιστίκια  γύριζαν στους δρόμους και διαλαλούσαν το εμπόρευμά τους. Και τα φιστίκια τυλιγμένα - πακεταρισμένα σε μασούρια από σελοφάν. Έτσι πουλούσαν οι παλαιοί φιστικάδες  την πραμάτεια τους στην παραλία της Αίγινας, έξω από τα καράβια της γραμμής ή μέσα στα καράβια. Ο αγώνας για το μεροκάματο. Τίμιος καθημερινός, σκληρός. Έτσι έζησαν οι προηγούμενες γενιές και πρόκοψαν και έκτισαν και παντρεύτηκαν και πάντρεψαν και προίκισαν τα παιδιά  τους. Εικόνες , μνήμες, στιγμές προηγούμενων εποχών που δύσκολα όποιος τα έχει ζήσει μπορεί να τα  ξεχάσει. Ζεστές αληθινές ανθρώπινες σχέσεις. Μέρες γεμάτες ανθρωπιά, χαμόγελο, ελπίδα  και καλή καρδιά. Κυρίως αυτό. Το δείχνει άλλωστε και η παλιά φωτογραφία, έξω από το "Αφαία". Εποχές από μια Αίγινα που έχει φύγει ανεπιστρεπτί αλλά έχει φυλακιστεί βαθιά μέσα στη ψυχή μας.

   Η φωτογραφία προέρχεται από  την έκθεση που έγινε  το καλοκαίρι του 2012 στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης.