Η έκθεση φωτογραφίας του Γιώργου Μουρατίδη στην αίθουσα Τέχνης "ΕΓΙΝΑ -ΑΙΓΙΝΑ" ξεχώρισε το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος ανάμεσα στις πολλές πολιτιστικές προτάσεις που δόθηκαν σε επισκέπτες και φίλους της τέχνης της Αίγινας. Βλέμματα, ματιές που προσελκύουν και σε καλούν σε διάλογο μαζί τους. Όχι απλά να τα κοιτάξεις ή να τα παρατηρήσεις. Βλέμματα που σε προκαλούν να σκεφτείς αλλά και να ταξιδέψεις.
Τα εγκαίνια της έκθεσης πραγματοποιήθηκαν το Σάββατο15 Ιουνίου στις 20.30 το βράδυ και πλαισιώθηκε από την ηθοποιό και σκηνοθέτη κ. Όλια Λαζαρίδου.
Τα βλέμματα, δεν καθρεφτίζουν… αλλά τι; Πρώτο στη σειρά το βλέμμα που εμείς οι ίδιοι ρίχνουμε στον
εαυτό μας, στον καθρέφτη. Βλέμμα που
συχνά δεν διαπιστώνει, ψάχνει (πως είμαστε στα μάτια των άλλων, σπάνια στα δικά
μας) Κοιτάζω ή βλέπω; Όταν κοιτάζω, βλέπω αναγκαστικά. Κάποιος μας κοιτάζει για
να τον δούμε, να μας γοητεύσει. Άλλος πάλι, κοιτάζοντας, απορεί – μα τι μου
συμβαίνει; Μας κοιτάζει και μέσα του
βλέπει δηλαδή. Οι ερωτευμένοι, μέσα από
την σκοτεινή κόρη, ψάχνουν να βρουν ένα πέρασμα να μπουν. Υπάρχουν βλέμματα
πεινασμένα, βλέμματα αυτάρκη, σιωπηλά και φλύαρα. Τα βλέμματα των παιδιών και
των σκυλιών μοιάζουν. Σε κοιτούν με εμπιστοσύνη και περιμένουν να κάνεις αυτό
που θα τους χαρίσει την επόμενη συγκίνηση. Τα κλεφτά βλέμματα μου προξενούν
πάντα ταραχή. Νοιώθω πως θέλουν κάτι να μου αποσπάσουν ερήμην μου. Αν συλλάβεις
τη φλογοβόλα ματιά κάποιου νάρκισσου, τη στιγμή που δεν τη φωτίζει κάποιος
στόχος κατάκτησης, θα τρομάξεις. Έρημος. Κάποια βλέμματα πολύ σπάνια
αντανακλούν κάτι που δεν είναι προσωπικό. Σαν ένα φως να τα έχει μαγέψει, να
τους έχει κάνει κατάληψη. Αυτά τα βλέμματα που δεν ζητούν, μου προκαλούν πάντα
δέος. Είχα ακούσει πως οι ανακριτές των Ναζί, για να «παγώσουν» αυτούς που
ανακρίνανε, κοιτούσαν το αριστερό του μάτι και με τα δυο δικά τους. Το
δοκίμασα. Δεν είναι κάτι που φαίνεται, δημιουργεί όμως μια απόσταση, το αίσθημα
του ανοίκειου.
Όλια Λαζαρίδου.
