Τέτοια εποχή πριν πολλές δεκαετίες, όταν η Αίγινα διέθετε έναν ολόκληρο στόλο από σφουγγαράδικα σκάφη, τα αιγινήτικα καΐκια φορτωμένα με τα πολύτιμα σφουγγάρια επέστρεφαν στα σπίτια τους, στο νησί τους. Η επιστροφή των πληρωμάτων έδινε αφορμή για μεγάλες γιορτές και τραπέζια στα σπίτια του νησιού.
Η Γωγώ Κουλικούρδη αναφέρει πως ήταν τόσος ο πλούτος που άναβαν το πούρο τους με χαρτονόμισμα που είχαν ανάψει πριν. Αυτά με τους καπεταναίους και τους ιδιοκτήτες των σφουγγαράδικων καϊκιών. Αλλά και όσοι αποτελούσαν το πλήρωμα έφερναν πολλά όμορφα πράγματα στα σπιτικά τους, με τα οποία στόλιζαν το νοικοκυριό τους, από αντικείμενα καθημερινής χρήσης, υφάσματα, εργαλεία κ. αλ.
Στο χωριό της Κυψέλης όπου ζούσαν πολλοί σφουγγαράδες τότε στηνόταν σωστή γιορτή των Εισοδίων, όπου πανηγύριζε ο παλαιός ναός.
Σύμφωνα με μαρτυρία του Σεβ. Μητροπολίτου Ύδρας και κυψελιώτη στην καταγωγή κ.κ. Εφραίμ, όλα τα παιδιά μαζεύονταν στην πλατεία ανήμερα της εορτής και οι σφουγγαράδες τους μοίραζαν παπούτσια. Μεγάλο δώρο για τα χρόνια εκείνα. Παπούτσια δεν υπήρχαν και πολλά παιδιά κυκλοφορούσαν ξυπόλητα. Τα παπούτσια τα κρατούσαν και τα φορούσαν τα Χριστούγεννα.
Άλλα ήθη, άλλες εποχές θα πει κανείς. Όμως η ανθρωπιά, το νιάξιμο, η συλλογικότητα ήταν αυτό που έδινε ζωή και δύναμη να προχωρήσουν τότε οι άνθρωποι, να σταθούν στα πόδια τους, να προκόψουν.
