Η κάρτα της Λίνας, μέσα σε έναν καλαίσθητο άσπρο φάκελο, με περίμενε στο "Λυχνάρι".
"Σου έχω αφήσει την κάρτα σου. Πρόλαβα και στις κέντησα. Μάλλον είναι οι τελευταίες, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξαναφτιάξω".
Έτσι μου είπε αρκετά πριν τα Χριστούγεννα. Είχε πιάσει τις κλωστές και τις βελόνες της από νωρίς για να προλάβει να ετοιμάσει τις κάρτες για τα "φιλαράκια" της.
Μια μικρή ένδειξη αγάπης, ένα μικρό αντίδωρο αλλά τόσο μεγάλο και πολύτιμο κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα.
Φέτος κατά ένα περίεργο τρόπο, όταν μάζεψα τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και τα δέντρα, αυτές ξέμειναν πάνω στην τραπεζαρία. Όλο έλεγα να τις μαζέψω και πέρναγαν οι μέρες κι οι κάρτες έμεναν εκεί. Λες και κάτι περίμεναν. Τη κατάλληλη στιγμή! Κι ήρθε.
Και έμειναν οι κάρτες, οι χειροποίητες, οι κεντημένες με αγάπη και πολύ μεράκι για να τη θυμίζουν.
Σε ευχαριστούμε Λίνα.
