Η Κυψέλη τίμησε το δάσκαλο της

  

    Βράδυ Σαββάτου 2 Ιουνίου  και η αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου υποδέχεται παλαιούς μαθητές του αλησμόνητου δασκάλου και παπά του χωριού Ιωάννη Ηλιόπουλου. Τριάντα ένα χρόνια από την κοίμηση του  το Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης τίμησε σε μία σεμνή τελετή με ομιλητές τον Γυμνασιάρχη του 2ου Γυμνασίου Αίγινας κ. Μπήτρο Γ. και τον κ. Ανδρέα Αποστολίδη, τη μνήμη του ανθρώπου εκείνου που με τον αγώνα του, τη δράση, την προσφορά, την επιμονή και την υπομονή του συνέβαλε στην πνευματική και πολιτιστική αναβάθμιση του χωριού. Τον άνθρωπο εκείνο που - με δυό λόγια - έμαθε γραφή και ανάγνωση σε γενιές Κυψελιωτών. Ανάμεσα στους ακροατές της εκδήλωσης ο πρώην Δήμαρχος κ. Δ. Μούρτζης ,ο συγγραφέας Κ. Σταμάτης, οι συναδέλφισσες του κ. Ελ. Κάτσα και Γρ. Μαρίνη, ο Διευθυντής του 1ου Γυμνασίου Αίγινας π. Νικόλαος Σαββόπουλος, ο διευθυντής του Δημ. Σχολείου Κυψέλης κ. Β. Γκίνης οι ιερείς π. Φιλόθεος  και π. Νεκτάριος Κουκούλης, οι κ. Νίκος Πούντος, Α. Εμμανουήλ, Φ. Χατζηπέρης, Κ. Μοίρας εκπαιδευτικοί και παλαιοί μαθητές του.

   Ο Ιωάννης Ηλιόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά το 1910. Ο πατέρας του καταγόταν από τα Τρόπαια Γορτυνίας και η μητέρα του από την Άμφισσα. Σε μικρή ηλικία ορφάνεψε από πατέρα. Τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο στον Πειραιά και συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφία στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία. Αποφοίτησε το 1929 με  βαθμό άριστα (9,2). Στην Κυψέλη (τότε Χαλασμένη) στις 4 Δεκεμβρίου 1930 και ανέλαβε υπηρεσία στις 7 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους. Ως δάσκαλος και διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου Κυψέλης υπηρέτησε επί τριάντα πέντε  συναπτά χρόνια.

   Όπως μπορούμε να συμπεράνουμε από τις εκθέσεις που υπέβαλλε ως όφειλε κατά τακτά χρονικά διαστήματα στον επιθεωρητή Δημοτικών Σχολείων της Α΄  Περιφέρειας Πειραιά, το Δημοτικό Σχολείο Κυψέλης στεγαζόταν μέχρι τότε στο σημερινό Κοινοτικό κατάστημα και ήταν διτάξιο. Αμέσως εφάρμοσε το νόμο περί υποχρεωτικής φοιτήσεως και σε λίγο διάστημα το προήγαγε σε τριτάξιο το 1935 και σε τετρατάξιο το 1937. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα παιδιά που οι γονείς για πολλούς και διάφορους λόγους δεν τα άφηναν να φοιτήσουν στο σχολείο να έρθουν σε αυτό και να αυξηθούν οι μαθητές  σε τέτοιο βαθμό που να κριθεί αναγκαία και επιτακτική η ανεύρεση και απαλλοτρίωση οικοπέδου  για την ανοικοδόμηση καινούριου κτιρίου.

   Ο δάσκαλος Ηλιόπουλος για να πετύχει το σκοπό του, δέχεται να εργαστεί εντελώς δωρεάν επί δεκαεπτά μήνες ως γραμματέας της κοινότητας με σκοπό την ανασυγκρότηση αυτής αλλά κυρίως για να βρει τρόπο, δηλαδή πόρους για να χτιστεί το νέο σχολείο. Με προσωπικές του ενέργειες κατορθώνει ώστε ο φόρος από το εργοστάσιο τσιμέντων «Ηρακλής», στη θέση Λεόντι, να προορίζεται για το σκοπό της ανέγερσης του σχολείου.

   Με βασιλική απόφαση ο θεμέλιος λίθος του σχολείου τίθεται στις 17 Φεβρουαρίου του 1937. Το κτίριο ανεγείρεται εντός δεκαέξι μηνών και εγκαινιάζεται αρκετά αργότερα – μεσολαβεί ο πόλεμος η κατοχή ο εμφύλιος – στις 4 Δεκεμβρίου του 1958, αφού έχουν ολοκληρωθεί οι εργασίες και έχουν προστεθεί κι άλλες αίθουσες και βοηθητικοί χώροι. Η ανέγερση επιχορηγήθηκε με το ποσόν των 475.000 δραχμών της εποχής εκείνης. Η ανέγερση έγινε σε οικόπεδο έκτασης 7.000 τ. μ. το οποίο παλαιότερα ήταν λατομείο πωρόλιθου. Αναφερόμαστε στο χώρο που σήμερα καταλαμβάνει το Δημοτικό Σχολείο, το Νηπιαγωγείο, το Γυμνάσιο και το Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης.

    Στα πέτρινα χρόνια της Γερμανικής κατοχής ο δάσκαλος αντιμετωπίζει και ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα. Αυτό της κακής διατροφής των μαθητών. Οργανώνει με πολύ κόπο και προσωπικές θυσίες, μαθητικά συσσίτια, τα οποία διακόπτονται τον Οκτώβριο του 1940 και επαναλειτουργούν από το Μάϊο του 1941. Αναφέρεται ενδεικτικά ότι η πείνα εκείνη την εποχή, αφάνισε κυριολεκτικά την Κυψέλη. Τέσσερα με δέκα άτομα πέθαιναν καθημερινά στην Αίγινα.

    Ως  εκπαιδευτικός εργάζεται μέρα και νύχτα για τα παιδιά του. Τον απασχολεί το σχολείο του και πως οι μικροί μαθητές του θα μάθουν όχι μόνο γράμματα αλλά και τις μεγάλες αξίες της ζωής. Σκοπός του να δώσει στην κοινωνία ολοκληρωμένους ανθρώπους που θα διαπνέονται από αγάπη προς το Θεό, το συνάνθρωπο και την πατρίδα.

Ο δάσκαλος Ιωάννης Ηλιόπουλος διακρίθηκε και σε άλλους τομείς. Ευσεβής ο ίδιος και κατεχόμενος από ιερό ζήλο κήρυττε το λόγο του Θεού στα χωριά του νησιού, είχε ιδρύσει Κατηχητικά Σχολεία, βοηθούσε τους πάσχοντες και τους αρρώστους οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και της νύχτας.

  Συμμετείχε σε διάφορες επιτροπές. Έγινε ιδρυτικό μέλος και  ανάδοχος του Μορφωτικού Συλλόγου Αίγινας, «Ο Καποδίστριας». Ήταν αντιπρόσωπος της Α΄Πανελλήνιας Γεωργικής Εκθέσεως, υπηρέτησε ως έκτακτος επιμελητής Αρχαιοτήτων Αίγινας, ως πρόεδρος της επιτροπής εράνου Παναγίου Τάφου το 1939, ως Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου Παιδικής Ιματιοθήκης Αίγινας. Συμμετείχε στην επιτροπή του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Αίγινας. Διετέλεσε προϊστάμενος του Απογραφικού τομέα της Κοινότητας Κυψέλης, πρόεδρος της επιτροπής εράνου υπέρ των Εκκλησιών και μέλος της επιτροπής αναθεώρησης των εκλογικών καταλόγων της Κοινότητας Κυψέλης.

    Τον Απρίλιο του 1950 κλήθηκε από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Ύδρας Σπετσών και Αιγίνης Προκόπιο να εισέλθει στην ιερωσύνη. Χειροτονείται ιερεύς και λαμβάνει το οφφίκιο του αρχιμανδρίτη. Προσέφερε τις υπηρεσίες του και διακόνησε τις ενορίες και τα μοναστήρια της Αίγινας. Λειτουργούσε και κήρυττε συνεχώς.

 

   Στην ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Νεκταρίου, κατέβηκε στον τάφο και συγκέντρωσε όλα τα λείψανα του Αγίου.

   Πέντε χρόνια πριν από το θάνατό του, σοβαρή καρδιακή ασθένεια δεν του επέτρεπε να εργάζεται. Ωστόσο συνέχισε να εξομολογεί, να νουθετεί, να διδάσκει, να συμπαραστέκεται σε όσους τον επισκέπτονταν. Πυκνή ήταν η αλληλογραφία του με τα πνευματικά του παιδιά τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Κοιμήθηκε  στις 20 Ιουνίου του 1981.

Ο δάσκαλος και μετέπειτα ιερέας Ιωάννης Ηλιόπουλος στάθηκε πρωτοπόρος για τα εκπαιδευτικά πράγματα της Αίγινας στην εποχή του. Οι πρωτοβουλίες του ήταν επαναστατικές όχι μόνο στο χώρο της περιβαλλοντικής αγωγής που αναφέραμε, αλλά και σε πολλούς άλλους τομείς. Ο ζήλος του πρωτοφανής. Η αυστηρότητά του μνημειώδης αλλά και η γνήσια και ανιδιοτελής αγάπη για τους μαθητές του άφησαν εποχή. Το παράδειγμά του ενέπνευσε πολλούς συναδέλφους και συνεχίζει να εμπνέει. Το έργο του παραμένει σημείο αναφορά και κρίση για τους νεότερους. Απόδειξη ότι από το χωριό της Κυψέλης έχουν προέλθει όχι μόνο καλοί οικογενειάρχες, σωστοί επαγγελματίες, αλλά και προικισμένοι και ταλαντούχοι δάσκαλοι, καθηγητές, ιερείς, επίσκοποι, επιστήμονες, άνθρωποι που υπηρέτησαν τα κοινά, πρωτοπόροι σε όλους τους κλάδους, πνευματικοί εργάτες των γραμμάτων και των τεχνών.

  Η παρουσία του μεγάλου αυτού δασκάλου και κοινωνικού εργάτη παραμένει και σήμερα ζωντανή, μέσα από τις μνήμες, τις αφηγήσεις των μαθητών και των ανθρώπων που έζησαν και εργάστηκαν κοντά του.