Ένα καινούργιο διήγημα του Γιώργου Μπήτρου για τις ημέρες του Δωδεκαημέρου κυκλοφορεί από τις εκτυπώσεις "Γραφή" και το βιβλιοπωλείο "Λυχνάρι". Τίτλος του: "Η Ιωάννα των Θεοφανείων". Πρόκειται γαι την ιστορία της Ιωάννας η οποία συμμετέχει στην τελετή του αγιασμού των υδάτων του Πειραιά τα Θεοφάνεια του 2015. Ανάμεσα στους επισήμους και εκείνη μια απλή γυναίκα αλλά βασική συνεργάτης του πατρός Θεοδώρου ο οποίος επιμελείται της τελετής στην οποία παρίσταται ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η Ιωάννα με "ναυτικό" παρελθόν στα πλοία της ποντοπόρου ναυτιλίας με ειδικότητα ασυρματίστριας, βιώνει την απώλεια του συζύγου και προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη μοναξιά της σερφάροντας στο facebook.
Το διήγημα που βρίσκεται ήδη στο βιβλιοπωλείο "Λυχνάρι" επιμελήθηκε φιλολογικά η κ.Προνόη Θεολογίδου. Την επιμέλεια του εξώφυλλου έχει η κ. Νεκταρία Μπήτρου.
Η "Ιωάννα των Θεοφανείων" μαζί με το προηγούμενο διήγημα "Η Μπιρμπίλω" θα παρουσιαστούν σε ειδκή εκδήλωση τη Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου και ώρα 18.00 μ.μ. στο εστιατόριο "Κάππος έτσι"
Παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από το διήγημα:
"....
Και ενώ η Ιωάννα φαινομενικά τα
είχε όλα, ένα τεσσάρι διαμέρισμα, ένα
παλιό Seat Ibiza,
προφίλ στο Face book,
εξοχικό στο Ξυλόκαστρο στο οποίο πλέον δεν πήγαινε, δύο εγγόνια από το γάμο του
γιού της του Νικόλα και μια κοινωνική
ζωή που της εξασφάλισε η γνωριμία με τον
πατέρα Θεόδωρο, αισθανόταν μόνη. Και πώς να μην αισθάνεται αφού από τη ζωή της
έλειπε ο Μηνάς. Ο άνθρωπός της που έζησε μαζί του μια ζωή από εκείνο το μακρινό
απόγευμα στη Λισσαβόνα. Της έλειπαν τόσα
πράγματα! Μια ανάσα, ένα χαμόγελο, ένα λερωμένο ρούχο, ένα τασάκι γεμάτο
αποτσίγαρα, άδεια φλιτζάνια καφέ στο νεροχύτη, παντόφλες και κάλτσες πεταμένες
κάτω από το κρεβάτι, η αφορμή για να
βάλει δεύτερο πλυντήριο, ο λόγος για να μην κάψει το κοκκινιστό.
Η Ιωάννα με άλλα λόγια δεν μπορούσε να συνηθίσει τη νέα της ζωή. Τη εποχή της χηρείας. Την απώλεια
του Μηνά.
Πολλές φορές αναρωτιόταν, κυρίως τις ατέλειωτες ώρες που έβλεπε τηλεόραση ή αποχαυνωνόταν στο Ιντερνέτ, αν
υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να την σκέπτεται! Και από αυτόν το συλλογισμό
εξαιρούσε το γιό, τη νύφη και τα εγγόνια
της. Είχαν τις δουλειές τους. Τα
τρεχάματά τους. Ούτε βέβαια τους συγγενείς με τους οποίους διατηρούσε τυπικές σχέσεις και
αντάλλασαν άνυδρα και άοσμα τηλεφωνήματα στις γιορτές. Κάποιος άλλος άνθρωπος
δηλαδή…. βρε αδελφέ. Κάποιος.
Και σε αυτό το ερώτημα κατέληγε
από τη στιγμή που το τηλέφωνο τηρούσε
πεισματικά σιγή ιχθύος, το κουδούνι της πόρτας δεν έσπαγε τη σιωπή του
οροφοδιαμερίσματος και η θυρίδα του
προσωπικού της email
ήταν αδειανή....."