Πώς να αποχαιρετήσεις
ένα φίλο; Έναν ιδιαίτερο φίλο; Ένα πλάσμα που ποτέ δεν άκουσες τη φωνή του
γιατί ήταν πολύ ήσυχο. Μια ψυχούλα που
όταν εσύ του μιλούσες, κούναγε την ουρά του και είχε τη διάθεση να παίξει μαζί σου.
Ένα φίλο με μεγάλα εκφραστικά μάτια που κατόρθωναν να πουν όσα εκείνος μόνο ήθελε
να πει, ένα ζωάκι με γυαλιστερό μαύρο τρίχωμα. Ένα πανέμορφο σκυλί που μπήκε
στη ζωή μας, το λατρέψαμε, στεκόταν δίπλα μας τόσο αθόρυβα και διακριτικά και
παρακολουθούσε τη Βαγγελίτσα του. Όχι
την κυρά του, αλλά τη φίλη και συντρόφισσά του. Υπάκουο,
συγκαταβατικό, φιλικό, χαριτωμένο, πιστό.
Πώς να αποχαιρετήσεις
ένα φίλο που μαζί του έπαιξες, ένα
πλάσμα που δέχθηκε υπομονετικά τα χάδια σου και τα καλοπιάσματα σου, τα λόγια
σου και τα χαμόγελά σου.
Πώς να αποχαιρετήσεις
ένα φίλο που δεν πρόλαβες ποτέ να του πεις πόσο χαρά, γαλήνη και ηρεμία
σκορπούσε στη θέα του. Ένα πλάσμα που με τόσο ηρεμία προσδοκούσε ένα χάδι, δυο
λόγια, ένα τρυφερό κτύπημα στη ράχη.
Και ο Αλβάρο ήταν πάντα
εκεί. Ήταν εκεί που ήταν η Βαγγελίτσα. Ήταν εκεί που υπήρχε αγάπη και
τρυφερότητα, ασφάλεια και σιγουριά.
Πολλά τέτοια πλάσματα
έχουν γράψει τη δική τους ιστορία με την παρουσία τους στη ζωή του ανθρώπου. Έχουν δημιουργηθεί
για να συντροφεύουν τον άνθρωπο, να του προσφέρουν αγάπη, συντροφιά, γαλήνη.
Έχουν γεννηθεί για να διδάξουν τον
άνθρωπο με την υποδειγματική ζωή τους. Κάποια ζώα γίνονται φύλακες, συνεργάτες,
φίλοι.
Τέτοια ζώα έχουν γίνει
ταινίες (Χάτσικο) , σήριαλ (Λάσυ), έχουν γεμίσει σελίδες βιβλίων και περιοδικών.
Έχουν ιστορηθεί στα συναξάρια της Εκκλησίας όπου πολλοί Άγιοι είχαν δίπλα τους μεγάλα και άγρια ζώα όπως ο Αγ. Σεραφείμ
του Σάρωφ μια αρκούδα ή ο Άγ.Γεράσιμος ο Ιορδανίτης ένα λιοντάρι.
Τα πανέμορφα και
περήφανα ζώα έχουν δημιουργηθεί για να ομορφύνουν τη ζωή του ανθρώπου και να της
προσφέρουν νόημα και χαρά.
Αυτά σκεφτόμουν
διαβάζοντας τα σχόλια για το φευγιό του Αλβάρο. Βλέποντας τη λύπη στα πρόσωπα
κάποιων ακούγοντας τη θλιβερή είδηση.
Τελικά δεν θα σε
αποχαιρετήσω Αλβάρο. Γιατί όταν θα ανεβαίνω τα σκαλιά του «Νάμα» ξέρω ότι θα είσαι
πίσω από το πάγκο και θα χαζεύεις τον κόσμο, τα φιλαράκια σου. Κι αν δεν είσαι
εκεί θα είσαι στο πίσω κάθισμα του
μαύρου Σιτροέν και θα ανυπομονείς να κατέβει η Βαγγελιώ για να σε πάει για
σουβλάκι. Κι αν πάλι δεν είσαι εκεί θα έχεις πάει εκδρομή μαζί της και με την
Ευδοκία στον Όλυμπο. Κι αν δεν είσαι ούτε κι εκεί θα την καρτερείς να γυρίσει
από την Ισπανία. Μπορεί να είσαι μαζί με όλα τα παιδιά στην πρόβα της καλοκαιρινής
παράστασης στο Γυμνάσιο, ή στα μαθήματα στη θάλασσα. Ίσως πάλι να τριγυρνάς στα στενά με τη Βαγγελιώ για το βραδινό σου σουβλάκι. Θα είσαι στην
παραλία, κάπου στο «Εν πλώ», η στα «Τενεκεδάκια» ή πιο πάνω στο αγαπημένο σου «Μαύρο
γάτο».
Είμαι σίγουρος ότι μας την
έσκασες και κάπου βολτάρεις. Ίσως λίγο πιο ψηλά. Κι από κει προσέχεις τη
Βαγγελίτσα σου, σαν φύλακας καλός που έμαθες μια ζωή να είσαι.
Γι’ αυτό δεν θα σε
αποχαιρετήσω Αλβάρο. Απλά θέλησες να την κοπανήσεις λίγο. Ήταν η σειρά σου……………..
Έτσι δεν είναι Αλβάρο;
