Για τη Μαρίνα που όλοι αποχαιρετήσαμε χθες το απόγευμα στην εκκλησία των Ασωμάτων Αγγέλων, τα λόγια είναι φτωχά. Φτωχά και αδύναμα μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής της, στη δύναμη του χαρακτήρα της, στο μεγάλο καθημερινό αγώνα της, στο αψεγάδιαστο χαμόγελό της.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που λες ότι περνούν από τη ζωή σου για να γίνουν μετά σημεία αναφοράς. Για να σε σκεπάζει η σκιά τους και σε ανακουφίζει η αύρα τους.
Γνώρισα την κυρία Μαρίνα τον Αύγουστο του 1997 όταν στον Τούρλο έφερε το γιό της στην Κατασκήνωση της Μητροπόλεως. Το μικρό Νικολάκη που μια απροσεξία του, ένας τραυματισμός του έμελλε να γνωριστούμε ακόμα καλύτερα και να αναπτυχθεί ανάμεσα μας μια φιλική σχέση. Η γνωριμία συνεχίστηκε και έγινε συνεργασία στο 2ο Γυμνάσιο που φοίτησε ο Νίκος.
Θα έχω να θυμάμαι τη Μαρίνα από τον καθημερινό αγώνα της. Ένας μεγάλος αγώνας για την οικογένειά της. Ένας αγώνας που δεν της έσβηνε το χαμόγελο όταν έβγαινε αργά έξω από την κουζίνα του "Κάππος έτσι" για να πάρει μια ανάσα. Να ξεκουραστεί και να αλλάξει μια κουβέντα.
Ακούραστη και δυνατή. Και ήταν αυτή η δύναμη που την κράτησε παλικαρίσια μέχρι τέλους.
Χθες στο γλυκό δειλινό του Ιούνη, τράβηξε το δρόμο για το κοιμητήριο της Αγίας Ειρήνης. Ήρεμη πλέον, ήσυχη και απαλλαγμένη από τους κόπους και τον αγώνα μιας ζωής.
Γιατί η Μαρίνα Πιτσιλού "αγωνίστηκε τον καλόν αγώνα" όπως αναφέρει ο Απόστολος Παύλος. Η ψυχή της από ψηλά θα χαζεύει την Αίγινα και πάντα θα προστατεύει τους οικείους της και όσους αγάπησε, την αγάπησαν και δούλεψαν μαζί της.
Εκεί μέσα στα στενά δρομάκια της Αίγινας θα σεργιανίζει και θα προσέχει τους δικούς της ανθρώπους.
Καλή ανάπαυση Μαρίνα.