Η περιοχή λέγεται "Χαλικάκι" και είναι από τις πιο χαρακτηριστικές συνοικίες της πόλης της Αίγινας. Φθάνουμε ως εκεί ακολουθώντας την οδό Αφαίας. Ένας μακρύς δρόμος ανηφορικός που στην αρχή της ανηφόρας περιστοιχίζεται από άσπρους μαντρότοιχους, που όσο τον διασχίζει θαυμάζεις τις όμορφες οικοδομές μεγάλων αρχοντικών σπιτιών ή κάποιων νεότερων αρκετά καλόγουστων.
Ένα από αυτά τα σπίτια είναι το εικονιζόμενο. Η οικία Βογιατζή που σήμερα έχει περιέλθει στην ιδιοκτησία της οικογένειας Μαγκλή. Για πολλούς είναι γνωστή ως "Παιδική Στέγη".
Η οικία αυτή είναι από τις ιστορικότερες και σημαντικότερες του νησιού και έχει γράψει τη δική της ιστορία. Ιδιοκτήτης της ο παππούς του αείμνηστου Κώστα Χάνου, Κωνσταντίνος Βογιατζής. Σε αυτό το χώρο φιλοξενήθηκε για μεγάλο διάστημα ο Νίκος Καζαντζάκης, όπως βλέπουμε και στις επόμενες φωτογραφίες από το βιβλίο του Κ. Χάνου. Ας δούμε όμως πως περιγράφει ο ίδιος ο Κώστα Χάνος τη φιλοξενία του Ν. Καζαντζάκη.
«…Το σπίτι μας στην
Αίγινα επί της οδού Αφαίας, στην περιοχή «Χαλικάκι», ήταν αγορά του
πατέρα μου από τον παππού μου Κωνσταντίνο Βογιατζή. Σήμερα είναι ιδιοκτησία των
κληρονόμων του Γεωργίου Μαγκλή. Σε αυτό το σπίτι μεγάλωσα.
Όταν πήγαμε στην Αθήνα το χρησιμοποιούσαμε ως θερινή κατοικία. Το
σπίτι αυτό ήταν σε ένα κτήμα που απλωνόταν σε δύο επίπεδα. Στο επάνω μέρος ήταν
το κυρίως σπίτι, ένα μαγγανοπήγαδο, μια μεγάλη στέρνα και στο βάθος ένα διώροφο
μικρό σπίτι για το προσωπικό. Το σπίτι ήταν ένα μεγάλο διώροφο με τεράστιες
κάμαρες, εσωτερική σκάλα και δύο μεγάλα χωλ. Το ένα κάτω στην είσοδο με άσπρα
πλακάκια και το άλλο επάνω. Σε αυτό ήταν το παράθυρο της θέας μου
που κοίταγε προς τη θάλασσα και το Αγκίστρι, και προς το σπίτι του Κάτσα που
ήταν δικαστικός. Εκεί πέρναγα τη μέρα μου στην αγκαλιά της νταντάς
μου. Στο παράθυρο αυτό σε ηλικία τεσσάρων ετών
πρωτομίλησα. …… ο πατέρας μου αν και ήταν ο πλουσιότερος στην Αίγινα
εκείνη την εποχή, ήταν έντονα πολιτικοποιημένος και καλλιεργημένος πνευματικά.
Έκανε παρέα με το Βάρναλη και τον Πρεβελάκη. Μια μέρα, στις αρχές
του 1927 έφερε ο πατέρας μου με μία άμαξα έναν κύριο ψηλό και αδύνατο. Και έναν
άλλο κοντό. Τους εγκατέστησε στο σπιτάκι του κήπου, το οποίο είχε ανακαινίσει.
Ήταν ο Νίκος Καζαντζάκης μαζί με τον φίλο του, το ζωγράφο Καλμούχο που είχε
σπουδάσει στο Παρίσι. Ήταν της σχολής του Πικάσο,
κυβιστής. Μας φώναξε ο πατέρας μου και μας είπε να μη φωνάζουμε γιατί είναι ένας
κύριος στο σπίτι που είναι συγγραφέας και θέλει ησυχία. Ο
Καζαντζάκης είχε συμπάθεια στην Ευτυχία την αδελφή μου,
γιατί διάβαζε πολύ και της είχε χαρίσει αρκετά βιβλία με
ιδιόχειρες αφιερώσεις, τα οποία χάθηκαν μετά την κατοχή. Θυμάμαι μετά από ένα ταξίδι
του στη Ρωσία μου έφερε ένα δώρο , ένα μικρό παιχνιδάκι. Έμεινε στο
σπίτι μας μέχρι να χτίσει το δικό του
στα Πλακάκια.
Ο Καζαντζάκης
δεν έμενε πολύ καιρό στο σπίτι, γιατί ταξίδευε
ανά τον κόσμο. Έμενε μόνο ο Καλμούχος πίσω.
Απόσπασμα από το
βιβλίο του Κ. Χάνου: "Η Οδύσσεια της ζωής μου στον 20ο αιώνα"
