Στον Άγιο Κωνσταντίνο στο Σφεντούρι.

  Η  εορτή  του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης πάντα αποτελούσε  το μεταίχμιο δύο εποχών. Επισήμως στις συνήθειες  των ανθρώπων και ιδιαίτερα  των νοικοκυρών σήμαινε  το οριστικό τέλος  του χειμώνα και της άνοιξης και το πέρασμα στο καλοκαίρι. Αυτό σήμαινε  ότι  τα χειμωνιάτικα ρούχα, τα σκεπάσματα, τα στρωσίδια και τα χαλιά έπαιρναν το δρόμο  για  το πατάρι ή όπου αλλού αποθηκεύονταν μέχρι  τον επόμενο χειμώνα.

Το ίδιο ίσχυε και στο στρατό, όπου αξιωματικοί και απλοί  στρατιώτες αποχωρίζονταν τα χειμωνιάτικα και ενδύονταν τις καλοκαιρινές στολές  τους.

   Οι  εποχές ασφαλώς έχουν αλλάξει και οι συνήθειες αυτές  δεν ισχύουν απόλυτα. Όμως η εορτή παραμένει  να  μας θυμίζει  τους δύο αγίους  της Εκκλησίας  που στη χάρη  τους πολλοί ναοί είναι αφιερωμένοι.

 Στην Αίγινα υπάρχουν κάποιοι ναοί  αφιερωμένοι  στη μνήμη  τους. Ας θυμηθούμε  το πιο απομακρυσμένο. Αυτόν που βρίσκεται ψηλά  στο Σφεντούρι, ανάμεσα στις ξερολιθιές τα ταπεινά πανέμορφα αγροτικά σπίτια  και τα οικόσιτα ζώα.

  Η θέα μιας μικρής εκκλησιάς στο βουνό ή στη θάλασσα πάντα γαληνεύει και ηρεμεί. Τα μικρά κάτασπρα ξωκλήσια αναπόσπαστη  ψηφίδα  της ελληνικής υπαίθρου συγκεντρώνουν πάντα την αγάπη και τη συμπάθεια  των ανθρώπων. Μικρά χαριτωμένα κτίσματα, σε κλίμακες ανθρώπινες, ζεστά, καθαρά, ανεπιτήδευτα ενισχύουν την παράδοση του λαού και αφήνουν να εκφραστεί αυτή η λαϊκή, ατόφια θρησκευτικότητα των απλών ανθρώπων  του μόχθου και της βιοπάλης. Κτισμένα σε αυλές, σε ιδιόκτητα χωράφια, κοντά σε πηγάδια ή αλώνια, σε βράχους και ακροθαλασσιές, κάτω από τον ίσκιο ενός πεύκου ή μιας γριάς βελανιδιάς, προσμένουν το διαβάτη να τα φωτίσει ανάβοντας  το καντήλι τους με ένα ταπεινό κεράκι. Προσμένουν να ακούσουν τις προσευχές και τον ψάλτη ήχο για να αγαλιάσουν οι μορφές  των Αγίων στους οποίους είναι ταμένα. Και σαν έρθει η μέρα  της γιορτής του να στηθεί στον αυλόγυρο το πανηγύρι  που θα συγκεντρώσει  - εκ περάτων - τους φίλους και τους συγγενείς, τους χωριανούς και τους κοντοχωριανούς.
   Ένα  τέτοιο ξωκκλήσι  στέκεται  ψηλά  στο Σφεντούρι. Είναι ένα από αυτά  που γιορτάζουν σήμερα, ημέρα μνήμης  των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.
  Λίγοι γνωρίζουν την ύπαρξη του και ακόμη περισσότεροι ντόπιοι τα εκκλησάκια  που Σφεντουρίου. Ο λόγος είναι ότι δύσκολα αποφασίζει κάποιος να ανέβει μέχρι το Σφεντούρι το ορεινό χωριό της νότιας Αίγινας με την καταπληκτικότερη θέα προς την πλευρά αυτή του Σαρωνικού προς Μέθανα, Πόρο και Πελοπόννησο. 

 

   Ο Άγιος Κωνσταντίνος στο Σφεντούρι λοιπόν πανηγυρίζει σήμερα και είναι μια ευκαιρία να θυμηθούμε τις άγνωστες ομορφιές  του νησιού μας και τα παραδοσιακά πανηγύρια  που στήνονται στα χωριά μας.

    Το κτίσμα αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα λαϊκής αρχιτεκτονικής που ακολουθεί τις καθιερωμένες γραμμές για ένα ξωκλήσι. Η καθαριότητα στον περίβολο και η γενικότερη εικόνα του μαρτυρούν τη φροντίδα και την αγάπη των κατοίκων για τον Άγιο Κωνσταντίνο.

 Φωτογραφίες από την τελευταία επίσκεψη μας στο χωριό στις  27/3/21  με τον πρωτοσύγκελο της Ι. Μητροπόλεως αρχιμ. Νεκτάριο  Δαρδανό.