Ήταν Αύγουστος του 1997.
Εκείνο
το απόγευμα ο Θεός μας χάρισε
μια πλούσια βροχή στην Κατασκήνωση
στον Τούρλο και όλα μοσχοβόλησαν, τα πεύκα και το Αιγινήτικο χώμα. Τα παιδιά συγκεντρωμένα
στις σκηνές μαζί με τους ομαδάρχες
τους προσπαθούσαν να προφυλαχθούν από
το καλοκαιρινό μπουρίνι.
Ένα λευκό Mazda άρχισε να ανηφορίζει
το δρόμο της Κατασκήνωσης κόντρα στο πείσμα του νερού και της λάσπης που
κατέβαινε προς τη θάλασσα. Στάθηκε έξω από
το αρχηγείο και από μέσα βγήκε η
Μαίρη και ο Αργύρης.
Δεν τους ήξερα. Είχαν
έρθει να δουν τα παιδιά τους, το
Παναγιώτη και τον Αλέξη. Είχαν
ανησυχήσει με την καταιγίδα.
Έτσι γνώρισα τη Μαίρη εκείνο το απόγευμα του βροχερού Αυγούστου.
24 χρόνια μετά ένα Αυγουστιάτικο απόγευμα (τι σύμπτωση) αποχαιρετώ
τη Μαίρη, που πλέον ταξιδεύει προς τον
Παράδεισο που τόσο πολύ πόθησε.
Εκείνο λοιπόν το απόγευμα
του Αυγούστου του μακρινού πλέον 1997 γνώρισα τη Μαίρη και την υπέροχη οικογένειά της. Έτσι ξεκίνησε μια γνωριμία που
έμελλε να εξελιχθεί σε φιλία, σε συνεργασία σε πολλά επίπεδα.
Εκείνη έφερε τα παιδιά
της στο 2ο Γυμνάσιο στην Κυψέλη, παράλληλα από το 2004
ξεκινήσαμε στο Διοικητικό Συμβούλιο του Πνευματικού Κέντρου Κυψέλης να
εργαζόμαστε στην οργάνωση και παρουσίαση δεκάδων και ποικίλων εκδηλώσεων.
Η Μαίρη παρούσα παρά τις
επαγγελματικές και οικογενειακές
υποχρεώσεις της. Παντού δυναμική,
αποτελεσματική και καρποφόρα. Πρόθυμη να
φτιάξει σκηνικά, να ράψει κουστούμια για τα θεατρικά, να δημιουργήσει
διακοσμήσεις για την Κατασκήνωση, να καθαρίσει το Πνευματικό Κέντρο, να δώσει
ιδέες, να εργαστεί ως Κατηχήτρια, ως στέλεχος της Μητροπόλεως αλλά και της ενορίας της στον Ασώματο.
Παντού. Και αυτό το
ζήλο τον μετέδωσε στα παιδιά της.
Και ξαφνικά ήρθε το κακό. Όμως η Μαίρη όρθια, δυνατή,
πεισματωμένη, αγέρωχη με βαθειά,
ειλικρινή και αταλάντευτη πίστη, όπως τότε εκείνο το μεσημέρι μέσα στο «Ευτυχία»
που πήγαινε να γεννήσει το Βαγγέλη της,
ή αργότερα να πρωτοστατεί σε εκδηλώσεις.
Δεν φοβήθηκε το «κακό», το προσπέρασε, το ξεγέλασε και
συνέχισε να ζει, να δραστηριοποιείται να δίνει μαθήματα θάρρους, δύναμης,
πίστης, ζωής.
Και τα χρόνια περνούσαν από τότε που πάλι
καλοκαίρι στην Κατασκήνωση μάθαμε το
δυσάρεστο νέο.
Τα χρόνια περνούσαν κι
η Μαίρη βρήκε άλλα μετερίζια, το «Σύλλογο Φίλων της Ιεραποστολής της Κορέας».
Έδωσε δυναμικά το παρόν της κι εκεί με πολλές
εκδηλώσεις και παρουσίες. Έκλεινε την
πόρτα στο «κακό» και προχωρούσε. Λες και το αγνοούσε. Και συνέχιζε!
Ερχόταν στο Γυμνάσιο να
ρωτήσει για το τρίτο της παιδί πάντα γεμάτη καλούδια στα χέρια της. Ερχόταν όμως
και σαν εθελόντρια να βοηθήσει να ζυμώσουμε «λαζαράκια» ή μικρά «τσουρέκια»
για το Λεούσειο. «Δεν θέλω τίποτε άλλο,
να προλάβω να μεγαλώσω το παιδί μου»
θυμάμαι πως έλεγες……………
Τι να πρωτοθυμηθώ!!!
Πόσα αλήθεια ξεχνώ τούτη την ώρα που ο
φετινός Αύγουστος είναι ο Αύγουστος του
φευγιού της, του αποχαιρετισμού.
Βρήκα φωτογραφίες αλλά κυρίως
τη τελευταία μας συνεργασία λίγο
πριν τα Χριστούγεννα του 2020 όταν εκδώσαμε ξανά τις υπέροχες
συνταγές που είχε επιμεληθεί.
Αυτή έμελλε να είναι η
τελευταία μας συνεργασία, ίσως και η τελευταία φορά που μιλήσαμε. Κι έδειχνε ότι ήθελε να συνεχίσει να ζει και να μοιραστεί απλόχερα την ευλογία
της ζωής με τους δικούς της ανθρώπους.
Μας ξεγελούσες με το χαμόγελο σου, με τη
δύναμη σου, με το πείσμα με την
αντίσταση σου.
Γιατί Μαίρη ήσουν ή μάλλον είσαι από εκείνους τους ανθρώπους που σπάνια θα συναντήσεις στη
ζωή. Κι όταν αυτό συμβεί τότε θα νιώσεις
αυτή την ευλογία, αυτή την αύρα του ανθρώπου του Θεού.
Ο ίσκιος της Μαίρης ήταν και είναι τεράστιος και κάτω από αυτόν βρήκαν καταφύγιο
τα πολύτιμα αγόρια της, ο Ανάργυρος, οι μαθητές της και τέλος όλοι εμείς που
την γνωρίσαμε.
Αν κάποιος αυτές τις μέρες τις δύσκολες
της απουσίας σου με ρωτήσει για σένα,
θα του πω ότι ήσουν μια μεγάλη μάνα, μια
μεγάλη δασκάλα και αγωνίστρια, πάλεψες
σε μαρμαρένια αλώνια σα το Διγενή και νίκησες.
Ναι νίκησες!!!
Σε ευχαριστούμε για όσα μας πρόσφερες………………………………………..