Αν κάτι χαρακτηρίζει αυτήν την ημέρα, δεν είναι η πυρετώδεις προετοιμασίες για το αυριανό τραπέζι. Τραπέζια γιορτινά στρώνονται συχνά και με πολλές ευκαιρίες. Αν κάνει το αυριανό τραπέζι πανηγύρι σωστό και χοροστάσι είναι ακριβώς αυτή η μεγάλη προσμονή και προσδοκία που προηγείται της Κυριακής του Πάσχα. Και αυτή η προσδοκία είναι διάχυτη στη σημερινή ημέρα. Στο Μεγάλο Σάββατο.
Κηδεύσαμε τον Ιησού. Και όλοι κληθήκαμε να συνοδεύσουμε το νεκρό σώμα Του στον Πανάγιο Τάφο Του. Η περιφορά σημαδεμένη ανεξίτηλα από τους ήχους, τους στίχους και την ποίηση των Εγκωμίων, δεν σκορπά θρήνο και λύπη. Διότι κάπου στο βάθος αχνοφαίνεται το Φως της Αναστάσεως. Ένα Φως που συνεχώς δυναμώνει και σκορπά μακριά τα σκοτάδια της θλίψης. Ένα Φως που κομίζει χαρά και ελπίδα σε κάθε άνθρωπο που πλησιάζει τα γεγονότα αυτά με πίστη και καλή προαίρεση.
Είναι λοιπόν αυτή η προσμονή που φωλιάζει στη σημερινή ημέρα. Είναι η μυστική χαρά. Είναι η ανεκλάλητη ευωχία για τη στιγμή. Είναι η απερίγραπτη ησυχία. Η εκκωφαντική σιγή. Η υποβόσκουσα ευτυχία.
Είναι το Σάββατο το υπερευλογημένο. Το Μεγάλο Σάββατο των ψυχών όλων των ανθρώπων. Εκείνων που προετοιμάστηκαν για αυτό. Κι εκείνων που κατέφθασαν στο τραπέζι τώρα την τελευταία στιγμή. Είναι το τραπέζι των φίλων αλλά και των ξένων. Οι φωνές των ανυπόμονων μικρών, των συνειδητοποιημένων μεγάλων και των σοφών της ζωής. Είναι το τσούγκρισμα, οι ευχές, οι ανάσες, το μοίρασμα, η συνάθροιση και η σύναξη των εκ περάτων ταξιδιωτών. Η Ιθάκη των ταξιδευτών και των πεζοπόρων η ανάπαυση. Είναι η γεύση του αληθινού και η μυρωδιά του αιώνιου.Είναι η στιγμή του Θεού και οι στιγμές των ανθρώπων που πλησιάζουν και γεύονται του ουσιαστικού, της ζωής της ίδιας. Είναι το καθάριο βλέμμα, το αυθόρμητο χαμόγελο, το ζεστό βλέμμα, το χάδι, δυό λόγια αγάπης. Μόνο δύο. Φτάνουν είναι αρκετά για να πετάξει η ψυχή και να ζήσει το δικό της ΠΑΣΧΑ.