Ο Ιερός Νιπτήρας έρχεται να συγκρουστεί με τον ατομισμό και φιλοτομαρισμό του σημερινού ανθρώπου, αν και ζει σε εποχές ισχνών αγελάδων. Γιατί υπάρχουν ακόμα άνθρωποι οι οποίοι δεν θέλουν να δουν τον πόνο και τη δυστυχία που μας περιβάλει.
Ο Χριστός πριν το Μυστικό Δείπνο τελεί ένα πολύ συνηθισμένο έθιμο της εποχής εκείνης. Όταν κάποιος είχε καλεσμένους για φαγητό στο σπίτι του, πριν το δείπνο έβαζε τους υπηρέτες να πλύνουν τα πόδια των καλεσμένων ώστε να καθίσουν καθαροί στο τραπέζι. Ήταν μια ένδειξη τιμής και σεβασμού προς τον καλεσμένο ο οποίος μπορεί να είχε διανύσει, πριν έλθει στο σπίτι, κάποιες δεκάδες μέτρα μέσα σε χώματα ή και λάσπες. Ο Χριστός όμως δέχεται να γίνει Εκείνος Δούλος και Υπηρέτης. Με τον τρόπο αυτό διδάσκει τους έκπληκτους μαθητές του τον τρόπο με τον οποίο θα προσεγγίζουν τον συνάνθρωπο τους μα κυρίως πως θα σκύβουν μπροστά στον πόνο.
Πλένω τα πόδια των αδελφών μου σημαίνει πως ταπεινώνομαι, πως πρέπει να γονατίσω και σκύψω μπροστά στο συνάνθρωπο. Πλένω τα πόδια των αδελφών σημαίνει πως φέρνω δροσιά και ανακούφιση σε όποιον υποφέρει.
Τι λέτε, δεν είναι επίκαιρη αυτή η στιγμή από τη ζωή του Χριστού;