.jpg)
Σε απόσταση μόλις μιας ώρας από το πολύβουο κέντρο της Αθήνας, ένας άλλος κόσμος, άγνωστος μας αποκαλύπτεται.
«Άκρα
του τάφου σιωπή» επικρατεί στα οχυρά του Σαρωνικού. Μόνο το κρώξιμο των γλάρων
σπάει την απόλυτη σιγή που βασιλεύει στις τεράστιες τσιμεντένιες κατασκευές,
στους άδειους υπόγειους θαλάμους και στα πολυβολεία. Οι βαριές θωρακισμένες
πόρτες οδηγούν στα υποβλητικά και σκοτεινά υπόγεια και επάνω στους
τσιμεντένιους τοίχους, πάχους δύο μέτρων, χαραγμένα ανάκατα ονόματα Ελλήνων και
Γερμανών ναυτών, σκίτσα από την καθημερινή ζωή τους, ζωγραφιές πουλιών και
καραβιών… να μαρτυρούν την Ιστορία. Την σύγχρονη ιστορία της Ελλάδος των χρόνων
του Ιταλικού πολέμου και της Γερμανικής κατοχής, τη σύγχρονη ιστορία της Αίγινας,
που με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο συμμετείχε στα γεγονότα εκείνων των ζοφερών
χρόνων.
Σήμερα η σιωπή που απλώνεται στους χώρους αυτούς, είναι η ίδια που συναντάς σε κάθε ιερό χώρο που καθαγιάστηκε από τις θυσίες των μεγάλων ανθρώπων της ιστορίας. Των ηρώων. Η σιωπή αυτή επιβάλλεται από τα πρώτα βήματα του επισκέπτη στους χώρους αυτούς. Έρχεται και σε αγκαλιάζει και σε ταξιδεύει σε χρόνους περασμένους αλλά όχι αξέχαστους, σε μνήμες, σε ιστορίες και θρύλους, σε αφηγήσεις και διηγήσεις που πονούν ακόμα και ματώνουν.
Χωρίς να
το καταλάβεις μετατρέπεσαι σε ευλαβή προσκυνητή και εισέρχεσαι σε
μονοπάτια, τόπους και χώρους λησμονημένους πλέον και εγκαταλελειμμένους.
Τα
ναυτικά οχυρά και παρατηρητήρια
της Αίγινας περήφανα και αγέρωχα, στέκονται
όρθια με πείσμα και αντοχή μοναδική, αν και δαρμένα από τους ανέμους, φθαρμένα από τη βροχή,
πληγωμένα από τα γκράφιτι, τα σκουπίδια και τις ακαθαρσίες, σημαδεμένα από την
αδιαφορία και τη λήθη των νεοελλήνων.
Επιμένουν να μας θυμίζουν το χρέος μας
απέναντι τους, τον οφειλόμενο σεβασμό, την τιμή και την προσοχή που
ιστορικά τους αναλογεί.
Στέκονται εκεί στις άκρες του νησιού
κρατώντας τους τελευταίους κρίκους στην
αλυσίδα της αέναης ιστορίας της
Αίγινας.