Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Ένα ποίημα από την κ. Κική Σαραντάκου

 Η ευγενέστατη κ. Κ. Σαραντάκου θέλοντας να μας ευχαριστήσει για το μικρό αφιέρωμα που δημοσιεύσαμε για τον σύζυγο, συνοδοιπόρο και σύντροφο της ζωής της Δημήτρη Σαραντάκο, πέρα από  το ευχαριστήριο μήνυμα της και τις ευχές που μας απηύθυνε, μας έστειλε και το παρακάτω ποίημα από τη συλλογή της "Εφεδρείες" το οποίο και δημοσιεύσουμε.

Μηνύματα χωρίς αποδέκτες…


Λόγια σε ομιλίες
ή σε συνελεύσεις ατέρμονες,
λόγια επί παντός επιστητού,
γνωστά και αενάως επαναλαμβανόμενα,
κωδικοποιημένα,
σαν εύχρηστο εργαλείο.
Γεμίζανε το μυαλό μας,
τις σημειώσεις,
τις ώρες,
τις μέρες μας,
γεμίζανε τη ζωή μας…

Και ξαφνικά,
οι φωνές σταματήσαν.
Κλείσαν τα στόματα και τ αυτιά.
και μείναν τα λόγια μετέωρα,
στην ατμόσφαιρα…
Τριγυρίζουν τα λόγια παντέρημα,
σαν πουλιά που χάσαν το δρόμο τους.
Δεν υπάρχουν πλέον ακροατές
κι αποδέκτες των μηνυμάτων…

Και τ αζήτητα λόγια μαραίνονται
και καταρρέουν,
αφυδατωμένα…

Κική Σαραντάκου, 1989, από τις <Εφεδρείες>