Στο πνεύμα και το ύφος των ημερών οι σημειώσεις αυτήν την βδομάδα καθημερινά θα αναφέρονται στα μεγάλα γεγονότα που θα μας οδηγήσουν στα πάθη του Θεανθρώπου.
Στην Ανατολή της Μεγάλης Εβδομάδας ακούσαμε στον Όρθρο της Μεγάλης Δευτέρας που εψάλλη χθές βράδυ στις εκκλησιές της Ορθοδοξίας, να κυριαρχεί η παρέλευση του παλαιού κόσμου της φθοράς και της πτώσης. Στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα ακούσαμε το περιστατικό της άκαρπης συκής, την παραβολή των δύο υιών και την παραβολή του αμπελιού, ενώ στο ίδιο κείμενο γνωρίσαμε για μια ακόμη φορά την αμφισβήτηση του Χριστού από τους Φαρισαίους. Αυτά τα θέματα συμβολίζουν το παρελθόν, την προηγούμενη μέρα, τον κόσμο που είναι άκαρπος σαν τη συκιά, τον κόσμο που ανήκει στο ράθυμο υιό, τον κόσμο των ραδιούργων γεωργών που δεν διστάζουν να φονεύσουν ακόμα και το γιό του ιδιοκτήτη για να σφετεριστούν το αμπέλι, τον κόσμο των υποκριτών Φαρισαίων. Σε όλα αυτά αντιπαρατίθεται η νέα ημέρα, η ημέρα του γιού που μετανοεί και πράττει το θέλημα του πατέρα, η ημέρα του ιδιοκτήτη του αμπελώνα που "κακούς κακώς απολέσει" τους πονηρούς γεωργούς, η ημέρα των τελωνών και των πορνών που "προάγουσι' στη Βασιλεία των Ουρανών.
Στην αρχή της Μ. Εβδομάδας η Εκκλησία μας τονίζει το σπουδάιο θέμα της προετοιμασίας μας για το Μεγάλο Δείπνο του Πάσχα. Μη πλησιάσουμε σε αυτό "άκαρποι" όπως η συκιά που δεν είχε πάνω της ούτε ένα καρπό, αλλά όπως ο Πάγκαλος Ιωσήφ της Παλαιάς Διαθήκης που παρέμεινε πιστός στο Θεό και τον επίγειο κύριό του και δεν θέλησε να υποκύψει στα καλέσματα της γυναίκας του κυρίου του.