Και πάλι αποκλεισμένοι. Όμηροι του ΠΑΜΕ, γι' αυτό πασχαλιάτικα ούτε να ΠΑΜΕ μπορούμε ούτε να έρθουμε από τον Πειραιά. Η μοίρα της νησιωτικής Ελλάδας, ή η κακή μας μοίρα γενικώς; Όπως και να έχει το πράγμα τα πληρώματα πολλών πλοίων παραμένουν απλήρωτα εδώ και μήνες σύμφωνα με κατ' ιδίαν κουβέντες και εκμυστηρεύσεις. Δύσκολες οι εποχές για επιβάτες. Και όσο πάνε και δυσκολεύουν. Το χειμώνα που περνά σιγά - σιγά ζήσαμε και ένα ιδιότυπο καθεστώς δρομολογίων με φοβερές περικοπές και κενά πολλών ωρών στις αναχωρήσεις των συμβατικών πλοίων. Όπως φαίνεται σιγά - σιγά η γραμμή του Αργοσαρωνικού συρρικνώνεται. Τα πλοία λιγοστεύουν, τα δρομολόγια περικόπτονται, οι προορισμοί μειώνονται.
Λογικό είναι να θυμούνται οι παλαιότεροι τις παλιές καλές μέρες της ακτοπλοΐας που μπορεί να μην ήταν ιδανικές από άποψη ταχύτητας, αξιοπλοΐας, ασφάλειας και άνεσης αλλά υπήρχαν περισσότερα πλοία, που συνέδεαν όλα τα νησιά του Αργοσαρωνικού με πολλές αναχωρήσεις ακόμα και πιό βραδυνές ώρες.
Ανασύραμε από το ανεξάντλητο διαδίκτυο μια εξαιρετικά σπάνια φωτογραφία ενός πρώτου οχηματαγωγού που στα 1962 -63 πραγματοποιούσε δρομολόγια μεταξύ Πειραιά - Αίγινας - Επιδαύρου. Πολύ πριν οι Αιγινήτες κτίσουν το "Αφαία" και το "Αίγινα" το μικρό αυτό φέρυ- μπωτ μαζί με άλλα του είδους του εξυπηρετούσαν τη γραμμή χαρίζοντας τις πρώτες αισιόδοξες ανάσες ανάπτυξης.
Το όνομά του βαρύγδουπο: "Θαλάσσιος λέων" . Στη φωτογραφία εικονίζεται να εισέρχεται στο λιμάνι της Αίγινας. Φαίνεται η κακομούτσουνη πρύμη του. Τότε ακόμα και τα φέρυ - μπωτ προσέγγιζαν μπροστά στο "Αιάκειον".
Σε επόμενες αναρτήσεις μας επιφυλάσσουμε κι άλλες τέτοιες μικρές εκπλήξεις.