Το βυζαντινό εκκλησάκι
του Αη- Νικόλα στην Καβουρόπετρα έχασε σήμερα εκείνη τη γυναίκα η οποία το
φρόντιζε για δεκαετίες. Την κυρά - Ζωή.
Εάν κάποιος ήθελε να το επισκεφτεί και να προσκυνήσει έπρεπε να κατέβει ως την
αυλή της, λίγα μέτρα παρά κάτω και να της ζητήσει να του ανοίξει.
Κλειδοκράτορας, νεωκόρος, εκλησσάρισα , όπως και να χαρακτηρίσει κανείς τη κυρά
– Ζωή δεν θα έχει κάνει λάθος. Αυτή άσπριζε την εκκλησιά, άναβε τα καντήλια,
ράντιζε με ανθόνερο τις εικόνες, καθάριζε τα λιγοστά καθίσματα και το πέτρινο
δάπεδο. Άγρυπνος φρουρός να το προστατεύει και να το φροντίζει από τότε που η
γύρω περιοχή ήταν ερημική με λιγοστά σπιτάκια και πολλά αμπέλια να απλώνονται
στις αναβαθμίδες του εδάφους μέχρι τη θάλασσα και να κτυπά την καμπάνα όταν το
λειτουργούσε ο παπάς του χωριού. Στο χειμωνιάτικο πανηγύρι του Αη – Νικόλα η
κυρά – Ζωή το στόλιζε και το ευπρέπιζε έτσι όπως ταίριαζε στο απέριττο και λιτό
κτίσμα.
Σήμερα το πρωί 2 Οκτωβρίου η κυρά – Ζωή Λορέντζου αποχαιρέτησε γλυκά τον αγαπημένο της λόφο με το άσπρο ξωκλήσι. Η ψυχούλα της
πέταξε για λίγο πάνω από τα λιγοστά πεύκα του λόφου κι ανέβηκε προς τον ουρανό
έχοντας ζήσει 102 χρόνια επίγειας ζωής.
Ίσως η τελευταία αιωνόβια της Κυψέλης και της
Αίγινας ολόκληρης. Μπροστά από τα μάτια της πέρασαν χρόνια δύσκολα, πόλεμοι,
συμφορές, κακουχίες, πείνα, φτώχια. Χρόνια που η Αίγινα άντεξε με πείσμα. Έζησε πολλά και όμορφα χρόνια. Είδε την πλαγιά του Αη - Νικόλα να γεμίζει σπίτια, να αλλάζουν οι εποχές μαζί τους και οι άνθρωποι με τις συνήθειες τους. Αποχαιρέτησε για πάντα πρόσωπα οικεία και φιλικά που έφυγαν πριν από αυτήν. Ανέστησε τα παιδιά της και ευτύχησε στα
βαθύτατα γεράματά της να απολαύσει τη λατρεία και τη φροντίδα των δικών της
ανθρώπων που την διακόνησαν μέχρι τέλους. Ευτυχισμένη κοντά στα παιδιά, στα
αγαπημένα εγγόνια και τα δισέγγονά της.
Θα θυμόμαστε με αγάπη τη λεβέντισσα Θειά – Ζωή και πάντα θα έχουμε στο
νου την εικόνα της καθιστή στο κρεβάτι της χωρίς γυαλιά να πλέκει το βελονάκι της.