Στη
γειτονιά επικρατούσε ησυχία. Οι
τηλεοράσεις έπαιζαν κάποιο τούρκικο ενώ στην παραλία λίγοι λουόμενοι απολάμβαναν το απογευματινό τους θαλάσσιο λουτρό. Ο μεσήλικας κύριος με την άσπρη φανέλα άνοιξε αποφασιστικά την εξώπορτα του εξοχικού και έσπρωξε με δύναμη την κούνια μέχρι τον κάδο. Την άφησε εκεί. Η ώρα ήταν επτά και δέκα περίπου, Κυριακή 23 Ιουνίου 2013. Η ιστορία της ξύλινης κούνιας τελείωσε εδώ. Δίπλα στα σκουπίδια. Οι πρώην ιδιοκτήτες της την ξεφορτώθηκαν σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Τους ήταν άχρηστη πλέον. Ότι μωρό είχε να κουνήσει και να κοιμήσει το κοίμησε. Μεγάλωσαν κι αυτά τα σκασμένα. Δε σεβάστηκαν ούτε τα χρόνια της,
ούτε τις πάλαι ποτέ υπηρεσίες που
πρόσφερε, ούτε την ιστορία της. Από απόψε βρίσκεται δίπλα σε έναν κάδο στον παραλιακό δρόμο προς Σουβάλα, λίγο πριν τους Αγίους Αναργύρους. Είναι ξύλινη, γερή - όπως δείχνει η φωτογραφία - με συρταράκια από κάτω, και διαθέτει στρώμα και ροδάκια. Μετακινείται εύκολα.
Αυτή τη στιγμή μπορεί να την έχει πάρει κάποιος. Αν όχι θα ξεροσταλιάσει για μέρες μέχρι να καταλήξει στη Σκοτεινή. Κι αν πιστεύει στην καύση των νεκρών μπορεί να της τύχει και μια αποτέφρωση.
Όπως καταλαβαίνετε το θέμα μας δεν είναι η παροπλισμένη κούνια, αλλά τα σκουπίδια. Τα εξοχικά δέχθηκαν τους πρώτους παραθεριστές και οι εργασίες ανακαίνισης , συντήρησης και καθαριότητας ξεκίνησαν. Μαζί με αυτές και η προσπάθεια να απαλλαχτούμε από κάθε τι το περιττό. Το έργο το βλέπουμε κάθε χρόνο. Είναι ο κύκλος αυτός που θέλει με τον ερχομό των παλαιών ή άχρηστων συσκευών της κύριας κατοικίας να εκπαραθυρώνονται τα παλαιότερα του εξοχικού της Αίγινας. Αποτέλεσμα να αντικρίζουμε και πάλι μπαούλα, κομοδίνα, καναπέδες και ηλεκτρικές συσκευές, στρώματα και πολλά άλλα δίπλα στους κάδους. Σε τίποτα όμως δεν φταίμε εμείς και δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αναπνέουμε, να αντικρίζουμε και να απολαμβάνουμε αυτό το θέαμα. που βάζει σε κίνδυνο και τη δημόσια υγεία.