Και ξαφνικά σήμερα μια ολόκληρη εποχή για την Αίγινα έκλεισε. Αυτή των μικρών παραδοσιακών παλαιών μαγαζιών που είχαν απομείνει ακόμα στο πείσμα του εκσυγχρονισμού και της ξενόγλωσσης μαρκίζας. Το μικρό γωνιακό γραφικό κατάστημα που στη βιτρίνα του ακόμα φιγουράριζαν, ίσως λίγο σκονισμένα, τα παλιά παιχνίδια, οι γυάλινες μπίλιες, τα μικρά ξύλινα καραβάκια, τα αυτοκινητάκια που σε κάποιο μοντέρνο μαγαζί θα αποκαλούνταν γκατζετάκια. Όχι το μαγαζί του Γρηγόρη Συριώτη δεν ήταν παλαιοπωλείο. Ήταν ένα εμπορικό μαγαζί με είδη που σπάνια έβρισκες αλλού. Όπως κουμπιά, κλώστες, μαλλί για πλέξιμο και κυρίως παιχνίδια. Όμορφα ανθρώπινα παιχνίδια. Αναρίθμητα ράφια, κουτιά, ξύλινοι πάγκοι σε μια ατμόσφαιρα μαγική έξω και πέρα από το χρόνο. Επιγραφές, αποφθέγματα, μυλαράκια, σημαίες. Τι να πρωτοθυμηθείς;
Ένα γύρω στην οδό Αφαίας, τα παλιά μαγαζιά το ένα μετά το άλλο έκλεισαν, άλλαξαν χρήση, έγιναν μοντέρνα, με καινούργια κουφώματα, ξένες επιγραφές, σύγχρονο φωτισμό και διακόσμηση. Εκείνος επέμενε. Και για μεγάλα διαστήματα παρέμενε κλειστό. Ήταν όταν ο Γρηγόρης ταξίδευε. Ταξίδευε πολύ. Ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο και από αυτά τα ταξίδια του υπάρχει ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
Δεν τον γνώρισα ποτέ προσωπικά. Μια φορά ψώνισα από το μαγαζί του. Κουμπιά. Όμως δεν υπήρχε περίπτωση να περάσω από την Αφαίας και να μην γυρίσω να κοιτάξω την παλιά βιτρίνα. Εκείνη που θύμιζε σε πολύ τα παλιά εμπορικά μαγαζιά του Πειραιά του κέντρου και των συνοικιών του. Έτσι έκανα και σήμερα το μεσημέρι χωρίς να ξέρω.....
Το προηγούμενο καλοκαίρι είχε ανέβει στο Πνευματικό Κέντρο να δει τις παλιές φωτογραφίες της Αίγινας. Είχε εντυπωσιαστεί με κάποιες που δεν είχε. Γιατί ο Γρηγόρης πέρα από τα ταξίδια του ήταν λάτρης και τρομερός συλλέκτης παλαιών ασπρόμαυρων φωτογραφιών. Διαθέτει ένα τεράστιο αρχείο στο οποίο είναι καταγεγραμμένη η εικόνα , τα πρόπωπα, τα τοπία, τα πλοία της Αίγινας. Πριν από έναν μήνα περίπου έξω από το Αιάκειο κάναμε μια κουβέντα για μια έκθεση δικών του φωτογραφιών το επόμενο καλοκαίρι. Τι κρίμα!!! Ας είναι. Τουλάχιστον κατόρθωσε να ανεβάσει πολύ υλικό στη σελίδα του στο Facebook. Ας είναι αιωνία η μνήμη του και πως μπορεί να μην είναι όταν συνεχώς θα μας θυμίζει την Αίγινα. Τη δική του Αίγινα. Κι ας μην μένει πιά στην οδό Αφαίας.
