Είσοδος Δωρεάν.
Η Πρώτη
αγάπη είναι η ερωτική ιστορία δύο νέων, ο χωρισμός και το ξανασμίξιμό τους
ύστερα από δεκαπέντε χρόνια. Πικάντικη και γεμάτη χιούμορ, φωτίζει απροσδόκητες
πτυχές της εποχής: Πίσω από τις πασίγνωστες νοσταλγικές μελωδίες και τους
τρυφερούς στίχους των τραγουδιών, αναδύεται η τολμηρή και μοντέρνα Ελλάδα της
δεκαετίας του ’20. Το 1929 είναι μια χρονιά τομή για τη μεσοπολεμική
πραγματικότητα. Θα μπορούσε κανείς να τη
χαρακτηρίσει ως την τελευταία μιας περιόδου σχετικής ανεμελιάς και, ταυτόχρονα
(και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο) την κορυφαία της. Η Πλάκα και η Καλαμάτα με
την αναδυόμενη αστική τάξη, η Αίγλη, το Ζάππειο, ο Απόλλωνας, το Ώδείο Αθηνών,
η καθημερινότητα των φοιτητών γεμάτη πάθη και έριδες ξεπροβάλλουν ανάγλυφα μέσα
από το έργο αναδεικνύοντας μια εποχή τόσο κοντινή με τη δική μας. Ο κυνισμός
και ο ρομαντισμός εναλλάσσονται στις ερωτικές σχέσεις, τα πάθη ξεφτίζουν και
αναθερμαίνονται. Τα ζευγάρια στροβιλίζονται στους ρυθμούς του βαλς και του φοξ
τροτ, με τη διασαλευμένη αθωότητα της κοινωνίας που επούλωσε τις πληγές του Α΄
Παγκοσμίου Πολέμου, ανίδεης για το τι θα επακολουθούσε.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης
Προμηθέας Αλειφερόπουλος σημειώνει: «Τι θα γινόταν αν δεν εμπιστευόμασταν εκ
των προτέρων τη γνησιότητα των χαρακτήρων, την απλοϊκότητά τους, το βάθος των
συναισθημάτων τους; Αν στη μουσική εισχωρούσε κάτι από το δυσδιάκριτο σκοτάδι
τους; Συχνά έργα παλαιότερων εποχών που δεν έχουν μια τέτοια διαχρονικότητα
ώστε να θεωρούνται κλασικά δικαιώνονται και βασίζονται στην ηθική μιας συγκεκριμένης
εποχής, πιθανά ασύμβατης με τη δική μας ή ακόμη και ενοχλητικής. Τότε για μένα
παρουσιάζεται μια ευκαιρία να δούμε αυτές τις ηθικές αξίες που θεωρούμε
ξεπερασμένες με μια κριτική ματιά, να τις σχολιάσουμε, να γελάσουμε στα μούτρα
τους. Να ανατριχιάσουμε αναλογιζόμενοι πόσο κοντά μας βρίσκονται πάνω στη
χρονική ευθεία της ανθρωπότητας και να αυτοσαρκαστούμε συνειδητοποιώντας τα
κατάλοιπα που έχουν αφήσει μέσα μας μέχρι και σήμερα. Αλλά πάνω απ’ όλα να προσπαθήσουμε
να κοιτάξουμε μέσα και πέρα από αυτές, να δούμε ανθρώπους μιας άλλης εποχής να
έχουν τους ίδιους φόβους και τα ίδια πάθη με εμάς και να νιώθουν το ίδιο
αμήχανοι μπροστά στις άγνωστες βουλές της ζωής». 