«Των οικιών υμών
εμπιπραμένων υμείς άδετε», η αρχαιοελληνική αυτή ρήση του Θουκυδίδη τριγυρνά
στο μυαλό μας από την προηγούμενη Κυριακή.
Η θέα των καμένων
χωραφιών, των μαύρων σκελετών των δέντρων, η στάχτη, η έντονη ακόμη μυρωδιά
στοιχειώνει τούτες τις μέρες. Μαζί και οι μνήμες, οι εικόνες εκείνης της αποφράδας
–μαύρης τελευταίας Κυριακής του Ιούνη.
Κάποτε ο Αίσωπος
διηγείται, πως ένα χωριατόπουλο
ακούγοντας τον ήχο που έβγαζαν τα σαλιγκάρια που ψήνονταν στα κάρβουνα,
με αγανάκτηση είπε τα ακόλουθα: «Ω κάκιστα ζώα, των οικιών υμών επιπραμένων,
αυτοί άδετε» Με άλλα λόγια, είπε στα σαλιγκάρια πως ενώ τα σπίτια τους (τα
καβούκια) καίγονταν, αυτά τραγουδούσαν.
Σήμερα η φράση αυτή «όταν τα σπίτια σας καίγονται
εσείς τραγουδάτε» χρησιμοποιείται ειρωνικά για εκείνους που εφησυχάζουν
ή ασχολούνται με ασήμαντα θέματα, ενώ έχουν πολύ σοβαρά ζητήματα να αντιμετωπίσουν,
ή και ακόμα όταν οι δομές που εξασφαλίζουν την ύπαρξή τους κινδυνεύουν.
Έτσι συνόψισε ο
Θουκυδίδης την καταστροφική αδυναμία της Αθηναϊκής Πολιτείας να αντιληφθεί τα
πραγματικά διακυβεύματα και να τα αντιμετωπίσει με ορθή προτεραιότητα.
Ποιος όμως σήμερα
καταδέχεται να διαβάσει ή να διδαχθεί από τη σοφία των προγόνων μας και να
βάλει σοβαρά στη φαρέτρα του τα όπλα που εκείνοι μας δώρισαν;
Τέσσερις μέρες μετά και
ενώ έχει καθίσει ο κονιορτός της είδησης και η στάχτη «μοσχοβολά», λες και όλα
ξεχάστηκαν. Τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν αλλού, το θαυματουργό ελικόπτερο
επέστρεψε στη βάση του και μακάρι να μην χρειαστεί να απογειωθεί, οι ποικίλες ευχαριστίες προς πάσα κατεύθυνση
έλαβαν τέλος, υποδείξεις, επισημάνσεις συμβουλές πασπαλισμένες με αρκετές δόσεις ειρωνείας
ακούστηκαν και καταγράφηκαν σε ερασιτεχνικά βιντεάκια, ο καθένας είπε τη γνώμη
του , έβγαλε τα πορίσματα του….. και
πλέον ήσυχοι συνεχίζουμε το έργο μας, τη καθημερινότητά μας, σίγουροι πως όλα
τέλειωσαν και δεν θα ….. επαναληφθούν εδώ ή κάπου αλλού.
Η περσινή
τραγωδία στο Μάτι της Αττικής έχει αφήσει τεράστιες παρακαταθήκες. Η
εμπειρία εκείνων των ημερών και ο φόβος μιας επανάληψης, οδήγησε στην περίπτωση
μας σε μια έγκαιρη και αποτελεσματική κινητοποίηση και συμμετοχή όλων,
γειτόνων, ιδιοκτητών και αρχών. Κι έτσι δεν χάθηκαν σπίτια και περιουσίες.
Ωστόσο από την επομένη
ημέρα κανείς ιδιοκτήτης δεν φρόντισε να καθαρίσει την αυλή του, το χωράφι του
που γειτνιάζει με τα καμένα. Αγροτεμάχια ξεχασμένα από Θεό και ιδιοκτήτες
παραμένουν γεμάτα ξερά χόρτα αλλά και σκουπίδια. Εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα
(τρία μόνο σε ένα χωράφι) εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους.
Τελικά θα πρέπει να υπάρξουν καταγγελίες για να αποδοθούν
ευθύνες; Τελικά όλα τελειώνουν με το σβήσιμο και της τελευταίας εστίας της φωτιάς; Ή μήπως όταν τα διπλανά χωράφια ή σπίτια
καίγονται εμείς σφυρίζουμε αδιάφοροι και νομίζουμε ότι η φωτιά δεν θα μας αγγίξει;
