Θυμάμαι εκείνο το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού που μας μάθαινε για τα αποδημητικά πουλιά. Τα χελιδόνια που έρχονται κάθε άνοιξη και φεύγουν στο τέλος του καλοκαιριού κάνοντας ένα μεγάλο ταξίδι πάνω από θάλασσες και στεριές για να βρουν πιο ζεστό κλίμα.
Πόσο εντύπωση μας είχε κάνει τότε όταν ακούγαμε ότι κάθε χρόνο έρχονται στις ίδιες φωλιές που είχαν φτιάξει από πέρσι. Και μεις ψάχναμε στα κεραμίδια και σε κάθε απάνεμη γωνιά να βρούμε τις φωλιές τους, φτιαγμένες με μαστοριά και σοφία. Τις κοιτούσαμε όλο το χειμώνα. Και περιμέναμε να έρθουν και να γεμίσουν με τιτιβίσματα και κελαηδίσματα.
Η κυρία Ιωάννα, η δασκάλα, μας είχε πει ότι δεν θα έπρεπε να χαλάσουμε ποτέ τις φωλιές τους. Κι αυτό ήταν από τα πρώτα μαθήματα Περιβαλλοντικής Αγωγής που λάβαμε.
Η σοφία της πλάσης για άλλη μια φορά μαρτυρείται μέσα από τη ζωή των ταπεινών πλασμάτων του Δημιουργού. Πως αυτά τα πανέμορφα πετεινά του ουρανού γνωρίζουν το ταξίδι τους, τον τόπο προορισμού, τη φωλιά που άφησαν πριν ένα χρόνο; Πως αντέχουν ένα τόσο μεγάλο ταξίδι αυτά τα μικρά πλάσματα.
"Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού"
Φέτος όμως οι πρώτες ψυχρές ημέρες του Απρίλη χάλασαν το ταξίδι τους. Εκείνα πιστά στο ραντεβού τους ήρθαν να μας μηνύσουν την Άνοιξη, όμως κατάκοπα από το πολυήμερο ταξίδι αντί να βρουν το ζεστό και ξάστερο ουρανό της Ελλάδας συνάντησαν σκοτεινιά, ανέμους, βροχές και χιόνια.
Δεν είδαν πουθενά ανθρώπους! Οι άνθρωποι φοβισμένοι είχαν κλειστεί στα σπίτια τους. Κάποια βρήκαν υπόστεγα να προφυλαχθούν. Κάποια λύγισαν και έπεσαν στο δρόμο.
Άλλωστε και εμείς οι "πάνσοφοι" και "δυνατοί" το ίδιο δεν παθαίνουμε; Πόσες φορές το ταξίδι της ζωής μας επιφυλάσσει καταιγίδες, αστραπές, δοκιμασίες;
Η φύση μας διδάσκει και μας προφυλάσσει. Εμείς όμως τα ξέρουμε όλα! Σιγά τώρα μην δώσουμε σημασία στα ταπεινά χελιδονάκια!!!
Οι εικόνες από την Αργολίδα συγκινητικές. Εξυμνούν τη συντροφικότητα, τη συλλογικότητα αυτών των πλασμάτων και δίνουν μαθήματα ζωής.
