Φωτογραφία του Κων. Μπαλάφα.
Του π. Μιλτιάδη Ζέρβα.
Πιτσιρικὰς ὅταν ἤμουν
ἡ μάνα μου μὲ πήγαινε στὴν ἐκκλησιὰ
Μάρτυρος μυροβλήτου,
σὲ μιὰ λαϊκὴ συνοικία τοῦ Πειραιᾶ.
Τὸ μικρό μου ἀνάστημα μοῦ ἐπέτρεπε,
ὅταν ὀρθὸς στεκόμουν,
νὰ φτάνω στὶς ράχες τῶν καθισμάτων τοῦ ναοῦ,
ὅπου χαραγμένα ἔβλεπα κάποια γράμματα.
Με δυσκολία συλλάβιζα:
«οἰκογ. Ροδίτη», «Τσαπατσάρης Παναγιώτης»,
«Μιχαὴλ Γαλανοῦ» καὶ ἄλλα πολλά.
Παιχνίδι ἀνάγνωσης·
ὀνόματα στὶς καρέκλες, τὶ παράξενο.
Δικές τους σκεφτόμουν πὼς θὰ εἶναι,
καὶ ἀνησυχοῦσα λίγο
μὴν ἔχω καταλάβει τὴ θέση κάποιου ἄλλου.
Ἔπειτα ποὺ λίγο μεγάλωσα,
παρατήρησα πὼς οἱ χριστιανοί,
ποὺ στὴν ἐνορία μου ἐκκλησιάζονταν,
συνήθιζαν νὰ κάθονται στὶς ἴδιες θέσεις περίπου,
κάθε φορὰ ποὺ στὸ ναὸ βρισκόντουσαν.
Κι ἐγὼ τότε μὲ τοὺς φίλους μου, ἀλήθεια εἶναι,
εἴχαμε τὴ δική μας γωνιὰ βρεῖ
ἐντὸς τῆς ἐκκλησιᾶς,
πίσω ἀπὸ τοῦ Ἁγίου τὴν εἰκόνα .
Ὕστερα σὰν φοιτητὴς τῆς Θεολογίας,
ποὺ ἔμαθα πολλά,
ἄρχισα νὰ κατακρίνω ὅλους ἐκεῖνους
τοὺς πιστοὺς
ποὺ ἔβλεπαν κτητικὰ τὸν Ναὸ
καὶ γι’ αὐτὸ ἤθελαν νὰ κάθονται
στὰ ἴδια στασίδια συνέχεια
καὶ ὄχι κάπου ἀλλοῦ,
χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ πιὸ «πνευματικά».
Σήμερα, ἔρμος παπάς,
σὲ ναὸ Νύμφης τοῦ Χριστοῦ καλλιπαρθένου,
τελώντας κεκλεισμένων τῶν θυρῶν
τὴν ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου,
αἰσθάνθηκα μεγάλη συγκίνηση
καὶ εὐγνωμοσύνη πολλὴ
γιὰ τὴν παράξενη ἀγάπη τῶν χριστιανῶν
πρὸς τὰ καθίσματά τους.
Γιατὶ τὴν ὥρα
ποὺ περνοῦσα μπροστὰ ἀπὸ κενὲς καρέκλες
θυμιάζοντας κατὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ τάξη,
ἔφερνα στὸ νοῦ μου τὴ μορφὴ ἐκείνου ποὺ ἢξερα
πὼς συνηθίζει νὰ στέκει σὲ ἐκεῖνο τὸν τόπο.
Ἔτσι εἶδα ὅλους αὐτοὺς τοὺς ποθητούς,
ποὺ σήμερα δὲν βρέθηκαν ἐκεῖ ποὺ λαχταροῦσαν.
Ὅλους, ἕνα πρὸς ἕνα, παρόντες,
προσευχόμενους καὶ ἁγιαζόμενους,
νὰ μὲ παρηγορῦν καὶ μένα
στὴ φρικτή μου μοναξιά.
Μὰ γιατί τὰ γράφω ὅλα αὐτά;
Ἴσως συγγνώμη θέλησα νὰ ζητήσω σήμερα,
ἀρχὴ Μεγάλης Ἑβδομάδος,
γιὰ παλιοὺς καὶ νέους λογισμούς,
ἀπὸ καρέκλες καὶ ἀνθρώπους.
ἡ μάνα μου μὲ πήγαινε στὴν ἐκκλησιὰ
Μάρτυρος μυροβλήτου,
σὲ μιὰ λαϊκὴ συνοικία τοῦ Πειραιᾶ.
Τὸ μικρό μου ἀνάστημα μοῦ ἐπέτρεπε,
ὅταν ὀρθὸς στεκόμουν,
νὰ φτάνω στὶς ράχες τῶν καθισμάτων τοῦ ναοῦ,
ὅπου χαραγμένα ἔβλεπα κάποια γράμματα.
Με δυσκολία συλλάβιζα:
«οἰκογ. Ροδίτη», «Τσαπατσάρης Παναγιώτης»,
«Μιχαὴλ Γαλανοῦ» καὶ ἄλλα πολλά.
Παιχνίδι ἀνάγνωσης·
ὀνόματα στὶς καρέκλες, τὶ παράξενο.
Δικές τους σκεφτόμουν πὼς θὰ εἶναι,
καὶ ἀνησυχοῦσα λίγο
μὴν ἔχω καταλάβει τὴ θέση κάποιου ἄλλου.
Ἔπειτα ποὺ λίγο μεγάλωσα,
παρατήρησα πὼς οἱ χριστιανοί,
ποὺ στὴν ἐνορία μου ἐκκλησιάζονταν,
συνήθιζαν νὰ κάθονται στὶς ἴδιες θέσεις περίπου,
κάθε φορὰ ποὺ στὸ ναὸ βρισκόντουσαν.
Κι ἐγὼ τότε μὲ τοὺς φίλους μου, ἀλήθεια εἶναι,
εἴχαμε τὴ δική μας γωνιὰ βρεῖ
ἐντὸς τῆς ἐκκλησιᾶς,
πίσω ἀπὸ τοῦ Ἁγίου τὴν εἰκόνα .
Ὕστερα σὰν φοιτητὴς τῆς Θεολογίας,
ποὺ ἔμαθα πολλά,
ἄρχισα νὰ κατακρίνω ὅλους ἐκεῖνους
τοὺς πιστοὺς
ποὺ ἔβλεπαν κτητικὰ τὸν Ναὸ
καὶ γι’ αὐτὸ ἤθελαν νὰ κάθονται
στὰ ἴδια στασίδια συνέχεια
καὶ ὄχι κάπου ἀλλοῦ,
χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ πιὸ «πνευματικά».
Σήμερα, ἔρμος παπάς,
σὲ ναὸ Νύμφης τοῦ Χριστοῦ καλλιπαρθένου,
τελώντας κεκλεισμένων τῶν θυρῶν
τὴν ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου,
αἰσθάνθηκα μεγάλη συγκίνηση
καὶ εὐγνωμοσύνη πολλὴ
γιὰ τὴν παράξενη ἀγάπη τῶν χριστιανῶν
πρὸς τὰ καθίσματά τους.
Γιατὶ τὴν ὥρα
ποὺ περνοῦσα μπροστὰ ἀπὸ κενὲς καρέκλες
θυμιάζοντας κατὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ τάξη,
ἔφερνα στὸ νοῦ μου τὴ μορφὴ ἐκείνου ποὺ ἢξερα
πὼς συνηθίζει νὰ στέκει σὲ ἐκεῖνο τὸν τόπο.
Ἔτσι εἶδα ὅλους αὐτοὺς τοὺς ποθητούς,
ποὺ σήμερα δὲν βρέθηκαν ἐκεῖ ποὺ λαχταροῦσαν.
Ὅλους, ἕνα πρὸς ἕνα, παρόντες,
προσευχόμενους καὶ ἁγιαζόμενους,
νὰ μὲ παρηγορῦν καὶ μένα
στὴ φρικτή μου μοναξιά.
Μὰ γιατί τὰ γράφω ὅλα αὐτά;
Ἴσως συγγνώμη θέλησα νὰ ζητήσω σήμερα,
ἀρχὴ Μεγάλης Ἑβδομάδος,
γιὰ παλιοὺς καὶ νέους λογισμούς,
ἀπὸ καρέκλες καὶ ἀνθρώπους.