Στην επιστράτευση του 1974.

 Στις  20  Ιουλίου του 1974 το καλοκαίρι κόπηκε στα δύο. Ξαφνικά όλα άλλαξαν. Οι άντρες αναστατωμένοι, οι γυναίκες να  τρέχουν στα μπακάλικα να ψωνίσουν κάθε είδους  τρόφιμα, ράφια να αδειάζουν, κάποιοι νεότεροι με το χαρτί της  επιστράτευσης να φεύγουν βιαστικά, τα ραδιόφωνα να μεταδίδουν συνεχώς τις εξελίξεις  και εμείς μικρά παιδιά να παρακολουθούμε  τον πανικό και το  φόβο ζωγραφισμένο στα πρόσωπα  των μεγάλων.

   Εκείνη η μέρα άφησε ανοιχτές πληγές στην Κύπρο, πολλά  αναπάντητα ερωτηματικά κρυμμένα ερμητικά στο "Φάκελο Κύπρου", εκατοντάδες  αγνοούμενους, μαυροφορεμένες  γυναίκες στην Κύπρο, ένα νησί κομμένο στα δύο. Μια πράσινη γραμμή. Ένα  "γιατί".

   Η  επόμενη μέρα ήταν διαφορετική. Το καλοκαίρι ξαφνικά είχε  σταματήσει. Δεν υπήρχε  η ανεμελιά, η χαρά. Στη θέση  τους είχε βολευτεί η ανησυχία  και η αγωνία για  τις επόμενες μέρες που θα ακολουθούσαν.

   Οι περισσότεροι που έζησαν τα γεγονότα  τότε,  γνωρίζουν πως εξελίχθηκαν τα πράγματα.

   Εμείς  που κατεβαίναμε  για μπάνιο στη θάλασσα  δεν βλέπαμε πια  χαρούμενα πρόσωπα αλλά ούτε και πολλούς ανθρώπους στην παραλία.

   Τα  καραβάκια που καθημερινά όργωναν  τη θάλασσά  μας στα τακτικά  τους δρομολόγια είχαν αραιώσει. Έπειτα μάθαμε πως τα είχαν επιστρατεύσει και αυτά για να μεταφέρουν αυτοκίνητα  του στρατού  και εφόδια στα νησιά  του Αιγαίου. Ανάμεσα σε αυτά  και τα δύο Αιγινήτικα φέρυ - μπωτ, το "Αίγινα" και  το "Αφαία"  που τράβηξαν κι αυτά μαζί με άλλα για το Αιγαίο. Μας φαινόταν απίθανο αλλά ήταν αληθινό. Αργότερα από τον κ. Χαράλαμπο Λεούση μάθαμε πως χάραξαν πορεία προς Θεσσαλονίκη.
    Ώσπου έπεσε στα χέρια μας αυτή η φωτογραφία να δείχνει  το "Αφαία" φορτωμένο με στρατιωτικά αυτοκίνητα από  τις μέρες εκείνες.

Μια σπάνια  πραγματικά φωτογραφία  που μας έδωσε την αφορμή  για αυτό  το σημείωμα.