Έργο του κ. Νίκου Καπάνταη
Όταν τα καλοκαίρια αρχίζουν οι προβολές στα θερινά
σινεμά της Αίγινας οι πνοές του πουνέντη χαϊδεύουν τα φύλλα του αιωνόβιου φοίνικα στο «Ακρογιάλι» αλλά ξυπνούν και τις μνήμες
από βραδιές γεμάτες φως και κινούμενες φιγούρες πάνω στο άσπρο πανί.
Τότε θυμάμαι τη Λούλα.
Μια πανέξυπνη γελαστή γυναίκα γεμάτη ζωή,
μπριο, χιούμορ που ζούσε την κάθε στιγμή. Η Λούλα ζούσε σε ένα μεγάλο σπίτι
στην οδό Αφαίας, στη σκιά ενός μεγάλου αρχοντικού. Είχε πολλά αδέλφια, αγόρια
που τα περισσότερα ταξίδευαν. Έζησε στην Αίγινα εκείνες τις δεκαετίες
που η βόλτα με την άμαξα ήταν η απόλυτη διασκέδαση, το παγωτό «αρμενοβίλ»
στο «Αιάκειον» ήταν μεγάλη απόλαυση και η απογευματινή βόλτα στον Άι Νικόλα η
αρχή της καλοκαιρινής βραδιάς.
Και ασφαλώς ο
κινηματογράφος. Και της Λούλας της άρεσε πολύ το σινεμά. Ειδικά όταν το «Ακρογιάλι» έπαιζε κινούμενα σχέδια, μίκι
μάους τα λέγαμε τότε, η Λούλα δεν έλειπε
από καμία προβολή. Τότε έσκαγε το τηλέφωνο
στη μάνα μου.
-
Απόψε να έρθει ο Γιώργος έχει κοινούμενα
σχέδια το σινεμά.
Κι έτσι στην παράσταση
θρονιασμένος στις παλιές καρέκλες με το λάστιχο,
ανάμεσα σε πολλούς θεατές και με τη Λούλα από δίπλα ξεκαρδιζόμασταν με τις περιπέτειες και τις γκάφες των ηρώων του Disney.
Ο μεγάλος φοίνικας από
πάνω μας, άγρυπνος φρουρός του σινεμά. Ο
πουνέντης δρόσιζε την ατμόσφαιρα, τα
άστρα στον ουρανό συναγωνίζονταν σε λάμψη τους πρωταγωνιστές στο πανί και κάπου
εκεί η άγκυρα του τελευταίου πλοίου να κροταλίζει στο πέσιμο της στα νερά του Άι Νικόλα.
Εξαιτίας της Λούλας
αλλά και του αδελφού της του Γρηγόρη που διατηρούσε το μπαρ, είχα γίνει τακτικός θαμώνας στο «Ακρογιάλι»
και δεν υπήρχε παιδική ταινία που να μην είχα δει εκείνα τα καλοκαίρια.
Από εκείνα τα
καλοκαίρια του ’70 έχουν περάσει
χιλιόμετρα πομπίνας από τη μηχανή του σινεμά. Άνθρωποι ήρθαν κι έφυγαν. Η
Αίγινα άλλαξε ρυθμούς αλλά κάποιες αξίες και συνήθειες παρέμειναν.
Η θεία Λούλα έφυγε κάποια στιγμή αφού το γάργαρο γέλιο της
έσβησε από τον πόνο της αρρώστιας που βίωσε. Έγινε ένα από τα αστέρια που
λάμπουν τα βράδια πάνω από το «Ακρογιάλι» Το σινεμά όμως είναι εκεί για να φωτίζει τις νύχτες μας, να μας ταξιδεύει στο όνειρο και να μας θυμίζει εκείνους τους ανθρώπους,
τις μεγάλες εκείνες ψυχές που μας έκαναν να το αγαπήσουμε.
Με πολύ αγάπη στη
μνήμη της Θείας Λούλας. (στη φωτογραφία κάτω γονατιστή)