Πως η Αίγινα κέρδισε τον Γιώργο Καπουτζίδη.

Πριν λίγο καιρό είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με τον κ. Γιώργο Καπουτζίδη στα πλαίσια μιας  μεγάλης συνέντευξης για  το περιοδικό Saronic magazine. 

Ανάμεσα στα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα που μας είπε είναι και η πρώτη γνωριμία του με την Αίγινα. Μια απλή εκδρομή που εξελίχθηκε σε επιλογή τόπου παραθερισμού και ίσως μόνιμης κατοικίας για μεγάλο διάστημα χρόνου.

Αυτό που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι το στοιχείο που μάγεψε τον κ. Καπουτζίδη  μόλις έκανε τα πρώτα του βήματα  του στην Αίγινα. Και  δεν είναι άλλο από την αρχιτεκτονική  του τόπου που κάνει  το νησί ξεχωριστό και ιδιαίτερο.

Ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη αναδημοσιεύουμε στην "Οδό Αιγίνης" όπου ο κ. Καπουτζίδης μιλά  για τη φύση και τις διαδρομές που έκανε στο νησί  την εποχή της καραντίνας.

Οι φωτογραφίες  που δημοσιεύουμε είναι από την τελευταία  του συμμετοχή στην τελετή λήξης  του Φετσιβάλ Φιστικιού το 2018. 

ο κ. Γιώργος Καπουτζίδης μιλά στο Saronic magazine και δηλώνει ερωτευμένος με την Αίγινα, ενθουσιασμένος με τις διαδρομές του νησιού, τα σχέδια του, τις μεγάλες αγάπες του, τα ταξίδια, τον αθλητισμό. Γεμάτος από την αγάπη των κατοίκων του νησιού αλλά και του κοινού υποστηρίζει τις επιλογές του και αποκαλύπτει πως στην Αίγινα έγινε καλύτερος

-          Πώς ανακαλύψατε την Αίγινα;

-          Ήρθα πρώτη φορά  το 2004, ενώ στην Αθήνα  έμενα από το 1995 όπου σπούδαζα στη Δραματική Σχολή (1995-98). Μου πήρε λοιπόν έξι χρόνια  για να έρθω στην Αίγινα. Μου το πρότειναν οι φίλοι μου. «Πάμε για μια μονοήμερη;» Και φθάσαμε. Πήραμε ποδήλατα και πήγαμε στην Β΄ παραλία Μαραθώνα, κάναμε μπάνιο και γυρίσαμε. Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή η Αίγινα. Εντυπωσιάστηκα! Ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό που περίμενα. Νόμιζα ότι θα έβλεπα ένα κομμάτι  του Πειραιά. Δηλαδή αυτά τα κλασσικά διώροφα ή τριώροφα, μπορεί και πολυκατοικίες  που συναντάμε στις παραλίες της Αττικής ή σε περιοχές που αναπτύχθηκαν στη δεκαετία  του ’70 όπως γύρω από τη Θεσσαλονίκη που παραθέριζα. Νόμιζα λοιπόν ότι θα ήταν φουλ στις παραθεριστικές πολυκατοικίες.

Και φθάνω στο λιμάνι και βλέπω μια αρχιτεκτονική ξεχωριστή, δική της, ένα νησιώτικο χρώμα το οποίο ήταν έντονο το πόσο καθαρή ήταν η θάλασσα, δεν υπήρχε σε αυτό που περίμενα. Εντυπωσιάστηκα. Έρωτας με την πρώτη ματιά!.

Από τότε έκανε πολλές μονοήμερες εκδρομές από το 2004 και το 2006 νοίκιασα το πρώτο μου σπίτι μέσα στην πόλη κοντά στη Μυρτιδιώτισσα. Εκεί μάλιστα έγραψα και κάποια επεισόδια  του «Παρά πέντε». Το επεισόδιο της Μυκόνου το έχω γράψει στην Αίγινα. Πιο φτηνά βέβαια  από ότι θα το έγραφα  στη  Μύκονο……

-          Ποια είναι τα πιο αγαπημένα σημεία  της Αίγινας;

Τώρα πια είναι πολλά. Ίσως δεν τα χωράει  μια συνέντευξη γιατί ανακάλυψα πολλά. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί κάποιος να ανακαλύψει στην Αίγινα και υπάρχουν και Αιγινήτες που δεν τα ξέρουν!

Καταρχήν εγώ ανακάλυψα ότι η Αίγινα έχει ιστορικό ενδιαφέρον και κομμάτια από την ιστορία της Ελλάδος σε όλο το πέρασμα των αιώνων, από την προϊστορία ακόμα. Ξεκινώντας από τα Δρακόσπιτα που είναι προϊστορικά κτίσματα και αξίζει πάρα πολύ να πάει κάποιος να τα δει. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσβατο μονοπάτι αλλά αξίζει να γίνει, μια δράση, μια  τουριστική οργάνωση ώστε να μπορούμε να πηγαίνουμε να τα βλέπουμε. Ωραία αυτά  που ξέρουμε  και τα προωθούμε, τον Άγιο Νεκτάριο, το ναό  της Αφαίας. Πολύ σωστά. Αλλά υπάρχουν κι πολλά άλλα πράγματα, που μπορούμε να δείξουμε. Τα οχυρά, τα Δρακόσπιτα, η Παλαιά Χώρα είναι εξαιρετικά σημεία για να επισκεφθεί κάποιος. Θα μπορούσε να υπάρχει ένα λεωφορείο, ένας  τρόπος για να πηγαίνει ο κόσμος.

-           Πιστεύετε  ότι η Αίγινα αποκαλύπτεται σε αυτούς που την αγαπούν;

Βέβαια σε αυτούς που την ψάχνουν και δεν στέκονται στην πρώτη ματιά. Το πρώτο λοιπόν πράγμα που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν η αρχιτεκτονική. Το δεύτερο  ήταν ο καιρός. Φεύγω από  την Αθήνα με συννεφιά κι εδώ έχει ήλιο! Και με τη βροχή πάλι τα ίδια! Άλλος Θεός, τι να πω!

-          Από  τον προηγούμενο Μάρτιο μείνατε στην Αίγινα. Πως ήταν η Αίγινα της καραντίνας;

Ήταν πολύ όμορφα γιατί εγώ δεν θεωρώ ότι νιώσαμε τον εγκλεισμό που ένιωσε κάποιος στην Αθήνα. Είναι πολύ διαφορετικό να ανοίγεις  το παράθυρό σου και να βλέπεις τη θάλασσα και τον ήλιο και πολύ διαφορετικά να ανοίγεις το παράθυρό σου και να βλέπεις την απέναντι πολυκατοικία. Ένα είναι αυτό. Το δεύτερο που μου άρεσε πάρα πολύ, επειδή περπάτησα όλο αυτό το διάστημα, έκανα μοναχικές διαδρομές στα βουνά, στα μονοπάτια, είδα  την άνοιξη. Είναι μια εποχή που την είχα ξεχάσει. Γιατί οι άνθρωποι στην πόλη δεν τη βιώνουν την άνοιξη. Δεν είναι απλά κατεβάζω τα κοντομάνικα και βάζω ψιλό μπουφανάκι. Είδα τα χρώματα, τα λουλούδια, την εποχή να αλλάζει και κάναμε με την Έλλη  την γειτόνισσα μου μεγάλες διαδρομές. Βλέπαμε  τις φιστικιές που ήταν ξερές και λέγαμε, «συγνώμη αυτό το δέντρο που είναι  σαν να το έχει κτυπήσει κεραυνός, θα ανθίσει;»  Και μου έλεγε θα δεις πως θα γίνει σιγά  - σιγά. Να βγάζει μικρά φυλλαράκια. Το είδα όλο αυτό σε εξέλιξη. Είδα ότι  όλο το νησί είναι γεμάτο κίτρινα λουλούδια – κατακίτρινα που είναι το αγαπημένο μου χρώμα, τα οποία  το καλοκαίρι δεν τα βλέπεις. Δεν υπάρχουν! Τα λάτρεψα. Κι έχω βρει και μπόλικο χαμομήλι!