Το αγαπημένο καφενείο του Παύλου Σάμιου κάτω από τη Δημαρχία.
Εκείνη τη βραδιά στου 'Σκοτάδη" ήρθε αργοπορημένος με τη γυναίκα του και κάθισαν στο τραπέζι μαζί με τον Νίκο Μπακουνάκη και τον Γιώργο Καλόφωνο ένας ψηλός χαμογελαστός άντρας, αρχοντικός και αυθεντικά ευγενικός. Ήταν ο μεγάλος ζωγράφος Παύλος Σάμιος.
Είχα ακούσει πολλά για αυτόν, αλλά ποτέ δεν τον είχα γνωρίσει από κοντά. Δεν είχε τύχει. Πολλές οι προσπάθειες τα προηγούμενα χρόνια να γίνει κάποια αναδρομική έκθεση του στην Αίγινα στα πλαίσια των πολιτιστικών εκδηλώσεων, που τελικά δεν είχαν ευοδωθεί.
Ο Παύλος Σάμιος εκείνο το βράδυ στου "Σκοτάδη" μονοπώλησε το ενδιαφέρον μου. Προσιτός, ευδιάθετος με μοναδικό χιούμορ εξέπεμπε μια οικειότητα και μια γενναιοδωρία. Έμενε στο Μεσαγρό και απολάμβανε την απόσταση μέχρι την Αίγινα σαν ένα μικρό ταξιδάκι. Με μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό μιλούσε για την Αίγινα και ακούγοντας τον κάποιος θα νόμιζε πως ήταν η δική του, ιδιαίτερη πατρίδα.
Η Αίγινα όμως ήταν γι' αυτόν κάτι παραπάνω. Ήταν η πατρίδα που είχε διαλέξει ο ίδιος. Ο τόπος στον οποίο επέλεξε να ζήσει, να κτίσει, να ζωγραφίσει, να απολαύσει το ήρεμο και γλυκό της φως, να γευτεί τα χρώματά και τους καρπούς του.
Ο Παύλος Σάμιος ζωντανός απόγονος μιας μεγάλης αλυσίδας ζωγράφων, γλυπτών, πνευματικών ανθρώπων που επέλεξαν να κάνουν εργαστήρι τους την Αίγινα. Εξέπεμπε εκείνο το βράδυ την αρχοντιά του Νικολάου, την ευγένεια του Μόραλη. Έφερνε έναν αέρα από εκείνη την εποχή. Η αύρα μιας ολόκληρης γενιάς ανθρώπων σε άγγιζε και σε ταξίδευε σε εποχές που η αισθητική, το μέτρο, η καλαισθησία ήταν κανόνας ζωής.
Αυτή την εικόνα έχω από τον Παύλο Σάμιο. Από εκείνο το βράδυ που βρέθηκα απέναντι του, ανάμεσα σε ανθρώπους που ήταν φίλοι του. Θα θυμάμαι πάντα την ανεπιτήδευτη χαρά του όταν με σύστησαν, αλλά και τα γέλια του ακούγοντας τις διηγήσεις του Νίκου Μπακουνάκη.
Αυθόρμητος ανεπιτήδευτος, γνήσιος.
Ένας εραστής της Αίγινας που θέλησε να φυλακίσει τις εικόνες της στον καμβά του. Εικόνες γεμάτες καλοκαίρι, κομμάτια καρπούζι, ένα τρανζιστοράκι, ένα πακέτο τσιγάρα, και πάντα ένα ζευγάρι κόκκινα γυναικεία παπούτσια στην άκρη. Αγαπημένο του θέμα!
Η εικόνα του Παύλου Σάμιου στο αγαπημένο του καφενείο κάτω από τη Δημαρχία καθισμένος στην καρέκλα του, να χαζεύει τα καΐκια να αργοσαλεύουν δεμένα στο λιμάνι είναι ίσως η εικόνα που θα συνοδεύει τη μνήμη του.
Στο αγαπημένο του καφενείο, γιατί όσοι ερωτεύτηκαν αυτό το νησί, αναζήτησαν τη γωνιά τους, το απάγκιο τους, το λιμάνι τους. Και εκείνο τους το πρόσφερε απλόχερα.
Εκείνο το βράδυ στου "Σκοτάδη" γνώρισα τον Παύλο Σάμιο. Έναν σπουδαίο άνθρωπο.