Η Μεγάλη Δευτέρα είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Ιωσήφ του γιού του Ιακώβ ο οποίος απέκτησε τον επιθετικό προσδιορισμό "πάγκαλος" λόγω των αρετών του, μα κυρίως της μεγάλης πίστης και αφοσίωσής του στο πρόσωπο του Θεού. Είναι ο Ιωσήφ που τα αδέλφια του τον πούλησαν σε εμπόρους φοβούμενοι ότι ο πατέρας Ιακώβ λόγω της μεγάλης αγάπης προς το πρόσωπό του θα του έδινε όλη την περιουσία. Ο Ιωσήφ καταλήγει δούλος στα σκλαβοπάζαρα της Αιγύπτου. Χάρη στις ικανότητες του αλλά και την χάρη του Θεού, τον οποίο ποτέ δεν εγκατέλειψε, έφθασε στο αξίωμα του αντιβασιλέα της Αιγύπτου. Εκεί τον συναντούν οι επαίτες αδελφοί του παρακαλώντας να αγοράσουν λίγο σιτάρι λόγω της πείνας που είχε πέσει στον τότε κόσμο.
Παράλληλα στην Εκκλησία ακούγεται ανάμεσα στις άλλες παραβολές και το περιστατικό που αφορά την "ξηρανθείσα συκή". Ο Χριστός θέλησε να χορτάσει την πείνα του και αναζήτησε ένα σύκο σε ένα κοντινό δέντρο. Η συκιά όμως ήταν άκαρπη και την επιτίμησε. Εκείνη ξεράθηκε. Το περιστατικό αυτό μας θυμίζει η Εκκλησία θέλοντας να μας προτρέψει να μην μείνουμε χωρίς καλά έργα ακόμα και τώρα παραμονές του Πάθους του Κυρίου. Όμως εδώ γεννιέται ένα άλλο ερώτημα. Τελικά ο Χριστός τιμωρεί; Ο Χριστός επιβάλλει τη δύναμη του ως Θεός - δημιουργός και Παντοκράτορας στη φύση. Δίνει εντολή στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της Τιβεριάδας να ηρεμήσει, γκρεμίζει τους πάγκους των εμπόρων μέσα στο Ναό, αλλά δεν τιμωρεί κανέναν από αυτούς και τώρα έρχεται να επιτιμήσει ένα δέντρο.
Ο Χριστός δεν τιμωρεί κανέναν άνθρωπο. Αντιθέτως έρχεται να συγχωρήσει και να σώσει τον άνθρωπο. Ένας Θεός τιμωρός μας είναι εντελώς περιττός. Άλλωστε έχουμε τόσους τιμωρούς συνανθρώπους μας γύρω μας. Οι παιδαριώδεις αντιλήψεις που έχουν αναπτυχθεί εδώ και αιώνες γύρω από έναν Θεό που κρατά "τεφτέρι" και συνεχώς τιμωρεί το πλάσμα Του, για έναν τρομοκράτη Θεό και σαδιστή Πατέρα είναι όχι μόνο ανακριβείς και γελοίες αλλά και επικίνδυνες. Ο Θεός είναι ο πατέρας της παραβολής του Ασώτου. Ο Νυμφίος που κινείται αγαπητικά προς τον άνθρωπο σε σημείο αυτοθυσίας και αυτοπροσφοράς.